พรายสังคีต
ตอนที่ 15
พอกลับถึงห้องพัก รีบจัดการกับตัวเองแล้ว
เข้านอน แต่ต่างก็นอนไม่หลับ หันมองหน้ากัน เมถามมิ่งว่าทำไมไม่นอน มิ่งย้อนถามว่าแล้วแกล่ะ?
“ฉันนอนไม่หลับ”
“ฉันก็นอนไม่หลับ ฉันคิดถึงไอ้แพร” มิ่งลุกขึ้นนั่ง
“เหมือนกัน แกจำได้ไหม ทุกคืนก่อนจะถึงวันประกวดจะเป็นยังไง” เมลุกขึ้นนั่งตั้งหลักคุย
มิ่งพยักหน้า แล้วก็นึกถึงอดีตคืนก่อนการประกวดที่ผ่านมา...
ooooooo
คืนก่อนวันแข่งขัน ทั้งเมและมิ่งนอนหลับแล้ว แพรปลุกทั้งสองให้ลุกขึ้นมาเป็นเพื่อนเพราะตนนอนไม่หลับ สงสัยจะตื่นเต้นกับการประกวดพรุ่งนี้
เมกับมิ่งงัวเงียลุกขึ้นมาฟังแพรแล้วก็กู๊ดไนต์ ล้มตัวลงนอนทันที
“เฮ้ย พวกแกอย่าทิ้งฉันสิ อยู่เป็นเพื่อนก่อน ฉันนอนไม่หลับ”
เมกับมิ่งจะนอนแต่ถูกแพรดึงไว้ไม่ยอมให้นอน เลยยื้อกันทั้งขำทั้งง่วง
พูดถึงความตื่นเต้นของแพรแล้วทั้งมิ่งและเมต่างขำ
“ไอ้แพรมันบ้า มันจะนอนไม่หลับทุกครั้งที่จะมีการประกวด ไม่รู้ว่ามันจะตื่นเต้นอะไรนักหนา” มิ่งขำ
“นั่นสิ แล้วมันก็จะทำทุกวิธีให้เราสองคน
ต้องตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนมันจนเช้า”
พูดแล้วทั้งเมและมิ่งก็หัวเราะกัน แล้วต่างก็นิ่งเงียบด้วยความรู้สึกเดียวกัน แล้วหันมองรูปแพร
“ฉันคิดถึงแกนะแพร” เมเอ่ยขึ้นก่อน
“ฉันก็คิดถึงแก พรุ่งนี้แกต้องมาดูพวกเรานะ ฉันจะทำหน้าที่แทนแกให้ดีที่สุด”
“นอนเถอะแก พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้านะ” เมตัดบท มิ่งพยักหน้าแล้วนอน แต่เมกลับนั่งนิ่งมองรูปแพรอย่างคิดถึง นอนลงแล้วหันมองมิ่งที่หลับไปแล้ว แต่เมยังคงนอนลืมตาในความมืด...
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น ยชญ์ เม มิ่งและนักดนตรีทั้งหมดไปถวายสังฆทานที่วัด พระรับและกล่าวอนุโมทนาอุทิศบุญกุศล ทุกคนพูดตามและกรวดน้ำ
เสร็จพิธีแล้วแต่ยชญ์เห็นเมเศร้า ถามว่ากังวลเรื่องแข่งหรือ?
“ฉันกลัว...กลัวทุกอย่างมันจะซ้ำรอยเดิม ฉันไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้ว” เมเสียงเครือน้ำตาคลอ
“ยัยเด็กโง่...” ยชญ์เช็ดน้ำตาให้ ยิ้มอ่อนโยน “ฉันไม่ใจร้ายให้พวกเธอไปเสี่ยงตายหรอก ฉันคุยกับด็อกเตอร์สำราญไว้แล้วว่าจะเปลี่ยนเพลง ถ้าแก้อาถรรพณ์ ไม่ทันเราจะใช้เพลงชั่วนิจนิรันดร์แทน”
“แล้วกองประกวดจะยอมหรือ”
“ยอมสิ เพลงทั้งคู่เป็นเพลงทำนองแขกมอญเหมือนกัน เปลี่ยนแค่เนื้อร้องเอง”
“แต่มิ่งไม่เคยซ้อมเนื้อเลยนะ เวลาเหลืออีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงใครจะไปจำเนื้อร้องได้”
ธวัชกับมิ่งเข้ามาพอดี มิ่งคุยอวดทันทีว่าตนจำได้ ไอคิวตน 180 เชียวนะ เมหันมองไม่เชื่อ ธวัชพูดขำๆว่า คุณยชญ์แอบส่งเนื้อเพลงให้มิ่งหลายวันแล้ว เมโวยว่าทำไมไม่มีใครบอกตนเลย ยชญ์พูดล้อๆว่า
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะอ่อนไหวขนาดนี้น่ะสิ
ยัยขี้แย”
เมแยกเขี้ยวใส่ถามว่านี่รวมหัวกันแกล้งตนหรือ มิ่งกับธวัชรู้ภัยรีบฉากออกเอาตัวรอด แต่ยชญ์ที่ยืนเฉยอยู่เลยถูกเมทุบไปหลายอั้ก ยชญ์จับมือเมไว้ถามยิ้มอย่างไม่หายขำว่า
“สบายใจแล้วใช่ไหม งั้นเราไปสู้เพื่อสาขาเรากัน” แล้วจูงมือเมไปเลย
ooooooo
เทิดยังดิ้นรนจะกลับไปช่วยดวง ตะโกนให้พุกปล่อย พุกกอดรั้งเทิดไว้สุดแรงพลางหว่านล้อม
“ใจเย็นๆพี่เทิด ฉันปล่อยพี่ไม่ได้ จนกว่าพี่จะใจเย็นๆแล้วสงบสติอารมณ์ก่อน ถ้าพี่ใช้แต่อารมณ์แบบนี้ พี่ไม่มีทางช่วยแม่ดวงได้อย่างเด็ดขาด”
