พรายสังคีต
ตอนที่ 15
“ถอยก่อนพี่เทิด เชื่อฉันสิ ถอยก่อนเร็ว”
“ปล่อยข้าไอ้พุก ปล่อยข้า”
เทิดดิ้นสุดฤทธิ์แต่พุกก็ลากไปสุดแรงจนลากเทิดออกไปได้สำเร็จ วิญญาณทั้งสามมองอย่างสะใจและเสียงหัวเราะของอำนาจลึกลับแห่งไสยดำก็ก้องสะท้อนอย่างน่ากลัว
พุกลากเทิดไปที่ป่าอีกมุมหนึ่งจึงปล่อย เทิดนั่งกอดเข่าคร่ำครวญอย่างหมดอาลัยตายอยาก พุกมานั่งข้างๆ ปลอบอย่างเข้าใจและเห็นใจ...
“ที่แม่ดวงทำเช่นนี้ก็เพราะความรักและเป็นห่วง กลัวว่าพี่เทิดจะเป็นอันตรายถึงยอมเสียสละตัวเอง เพื่อให้อำนาจไสยดำยอมปล่อยพี่เทิดไปไงล่ะ”
“ข้าไม่ต้องการ” เทิดตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “ข้าจะไม่กลับไปคนเดียว ข้าต้องการไปกับแม่ดวง ได้ยินไหมไอ้พุก เอ็งได้ยินไหม!!”
เทิดแผดเสียงจับพุกเขย่าเหมือนควบคุม
ตัวเองไม่ได้แล้วปล่อยอย่างแรงจนพุกกระเด็นไปนั่งกุมหัวตัวเองอย่างกลัดกลุ้ม พุกมองเทิดอย่างเห็นใจแต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไง
ดวงเดินเข้าไปจนสุดอุโมงค์แล้วทรุดนั่งอย่างหมดแรง หันกลับมองไปทางปากอุโมงค์ยิ้มเศร้าพึมพำ
“ฉันขอโทษจ้ะพี่เทิดที่ต้องตัดสินใจทำแบบนี้ ไม่เช่นนั้นเราทั้งสองก็ต้องถูกอำนาจไสยดำทำร้ายทุกข์ทรมานทั้งคู่ ฉันขอยอมทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว ขอให้วิญญาณของพี่เทิดได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีด้วยเถิด”
ดวงน้ำตาไหล แต่สีหน้าเด็ดเดี่ยวยิ่งนัก
ooooooo
การซ้อมดนตรียังคงดำเนินต่อไป ทั้งนักดนตรีและนักร้องทุกคนมีความตั้งใจมาก เมก็สีซอได้ดีมาก มิ่งก็ร้องได้ดีทั้งจังหวะจะโคนและน้ำเสียงอย่างมีอารมณ์จนจบเพลง
พอจบเพลงมีเสียงตบมือที่หน้าห้อง ทุกคนหันมอง เห็นด็อกเตอร์สำราญตบมือเดินเข้ามาเอ่ยชื่นชม
“เยี่ยมมาก...” แล้วมองหน้ายชญ์ “หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่มีเหตุสุดวิสัยอะไรอีกนะครับ”
“เอ้อ...ครับ” ยชญ์ตอบไม่เต็มเสียง ด็อกเตอร์หันไปพูดกับทุกคนว่า
“ผมมั่นใจว่าวงของพวกเราฝีมือไม่ด้อยกว่าวงอื่นๆอย่างแน่นอน ขอให้ทุกคนทำให้เต็มที่ ผมเชื่อว่าเราจะเอาชนะวงจากมหาวิทยาลัยอื่นได้”
เม มิ่ง และทุกคนยิ้มดีใจมีกำลังใจขึ้นมาก ยชญ์ขอบคุณบอกว่าพวกเราจะทำให้เต็มที่
“ผมขอฟังอีกสักเที่ยวสองเที่ยวได้ไหม เมื่อกี๊เข้ามาใกล้จะจบพอดี”
ทุกคนตอบรับอย่างกระตือรือร้น พอยชญ์ให้สัญญาณ บทเพลงท่วมธรณีก็ดังขึ้นอย่างเพราะจับใจ ด็อกเตอร์สำราญฟังอย่างพอใจมาก แต่ยชญ์ยิ่งฟังก็ยิ่งเครียด
เมื่อซ้อมเสร็จ ยชญ์แจ้งทุกคนว่าพรุ่งนี้เจอกันที่หน้าตึกตอนเจ็ดโมง เมติงว่าเราแข่งตอนบ่าย นัดพวกเรามาแต่เช้าทำไม หรือว่าจะซ้อมอีก
“พี่อยากพาพวกเราทุกคนไปทำสังฆทานที่วัดใกล้ๆนี้ เพื่ออุทิศผลบุญกุศลให้กับอาจารย์มาโนช พี่โฉมและพวงแพร” ทุกคนเข้าใจและเห็นด้วย ยชญ์สรุป “โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้เจอกัน”
ทุกคนแยกย้ายกันไป เหลือเม มิ่ง กับยชญ์ยืนอยู่ ยชญ์รีบบอกว่าสองคนไปกับตนเดี๋ยวจะไปส่ง เมบอกทันทีว่าไม่ต้อง
“เธอนี่เป็นยังไง ชอบปฏิเสธผู้ใหญ่อยู่เรื่อย” ยชญ์ดุ
“ก็ฉันสองคนกลับกันเองได้ ใช่ไหมไอ้มิ่ง”
“ก็ใช่...แต่ถ้าพี่ยชญ์ไปส่งก็ดี จะได้เซฟเวลาไว้นอน เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
เมเหวอที่มิ่งไม่เออออด้วย ยชญ์ยิ้มอย่างเป็นต่อพูดเรียบๆว่าหัดมีความคิดเหมือนเพื่อนซะบ้าง แล้วพยักหน้ากับมิ่ง พากันเดินไปที่รถ เมเดินตามอย่างหมั่นไส้
