พรายสังคีต
ตอนที่ 13
เมื่อไปถึงห้องซ้อมดนตรี มิ่งทักเมว่ามาแล้วหรือ เมพยักหน้าถามว่าพี่ที่จะมาซ้อมดนตรีให้พวกเราแทนอาจารย์มาโนชมาหรือยัง แพรบอกว่ายังเลย
“เฮ้อ...รอดตัวไป ถ้าเข้าสายกว่ารุ่นพี่ ต้องโดนเพ่งเล็งตั้งแต่วันแรกแน่”
มิ่งบอกว่าไม่หรอก พี่ยชญ์เขาน่ารักจะตาย หล่อก็หล่อนิสัยก็ดี แพรบอกว่าใช่ ตนยังอยากให้อาจารย์มาโนชติดงานบ่อยๆ พี่เขาจะได้มาซ้อมให้แทน มิ่งเห็นด้วย เอะใจถามเมว่าทำไมมาช้าล่ะ
“ฉันมาถึงตั้งนานแล้ว แต่โดนไอ้รุ่นพี่บ้าคณะไหนไม่รู้ชนซะแขนขาแทบหัก ไม่ขอโทษแถมยังพูดจากวนประสาทอีกด้วย นี่ถ้าไม่ติดจะรีบขึ้นซ้อมนะ จะชกให้ฟันร่วงเลย”
แพรถามว่าหล่อหรือเปล่า ถ้าหล่อถึงกวนก็ให้อภัยได้ เมย่นจมูกบอกว่า
“หน้าอย่างกับปลาบู่ชนเขื่อน”
“ฉันเพิ่งรู้ตัววันนี้เองว่าฉันหน้าเหมือนปลาบู่” เสียงยชญ์แทรกขึ้น ทุกคนหันมอง แพรกับมิ่งยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะพี่ยชญ์”
เมใจหายวาบค่อยๆหันมอง เห็นยชญ์ยืนมองหน้านิ่งมากก็อยากจะกลั้นใจตายตรงนั้นเลย
ooooooo
ยชญ์อึ้งที่เมเล่าเรื่องการพบกับตนครั้งแรกได้อย่างละเอียดชัดเจนมาก ซ้ำยังตบท้ายว่า
“เพราะการพบกันครั้งแรกมันไม่ค่อยประทับใจ เราถึงได้เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด”
“เม...ใช่เธอจริงๆ” ยชญ์เชื่อสนิท ดีใจจนจะเข้าไปกอด แต่ถูกเมอีกคนห้ามไว้
“หยุดนะนายยชญ์ นายกำลังถูกหลอก”
ยชญ์หันมองเห็นเมอีกคนก็ตกใจ เมตัวปลอมเข้าประจันหน้ากับเมตัวจริงโดยมียชญ์ยืนตรงกลาง
“เธอเป็นใคร...มาสวมรอยฉันทำไม” เมตัวจริงถาม เมตัวปลอมทำขึงขังปรามว่า
“ฉันเม...เธอนั่นแหละตัวปลอม”
สองเมเถียงกันเอาเป็นเอาตายต่างยืนยันว่าตนเป็นเมตัวจริง
ยชญ์แกล้งปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเพื่อใช้สมาธิ
ร่างยชญ์ที่นอนไม่ตื่นอยู่ที่โรงพยาบาล อยู่ๆก็กระสับกระส่ายเหมือนหายใจไม่ออกขึ้นมา จำเนียรกับอ่ำที่เฝ้าอยู่ตกใจ จำเนียรถลาเข้าไปเรียก ถามว่า
“คุณยชญ์...คุณยชญ์เป็นอะไรไปคะ...คุณยชญ์”
อ่ำรีบกดเรียกพยาบาล ครู่เดียวพยาบาลก็วิ่งเข้ามาสองคน ต่างตกใจมาก คนหนึ่งบอกให้ตามหมอเร็ว พอพยาบาลคนนั้นวิ่งออกไป คนที่อยู่รีบเข้ามาที่เตียงบอกอ่ำกับจำเนียรว่า
“ญาติคนไข้ออกไปก่อนนะคะ”
อ่ำกับจำเนียรลังเล ยืนร้องไห้ดูพยาบาลช่วยปฐมพยาบาลยชญ์ อ่ำทวงสัญญาเพื่อให้ยชญ์ได้สติว่า
“ไหนว่าคุณยชญ์จะอยู่กับผมไง...ตื่นสิครับคุณยชญ์”
หมอกับพยาบาลสองคนรีบเข้ามา บรรยากาศวุ่นวาย พยาบาลคนหนึ่งจึงมาต้อนให้อ่ำกับจำเนียรออกจากห้องแล้วปิดประตู
อ่ำกับจำเนียรจับมือกันร้องไห้ พยายามมองไปที่ประตูอย่างเป็นห่วงยชญ์มาก
เวลาเดียวกัน ที่ข้างกระท่อมกลางป่า ยชญ์ร้องอย่างทรมานมากจนล้มลงที่พื้น เมเห็นยชญ์เจ็บมากก็ปล่อยมือจากเมตัวปลอมวิ่งไปดู พยายามร้องเรียก
“พี่ยชญ์...”
เมถูกเมตัวปลอมผลักออกตวาด “อย่าเข้ามาใกล้เขา นายยชญ์ปวดหัวมากใช่ไหม ให้ฉันดูหน่อยนะ”
แล้วลูบไล้ทำเป็นนวดขมับให้ ถามเสียงอ่อนหวาน “ดีขึ้นไหมคะ” แล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปทำท่าจะจูบยชญ์ต่อหน้าเมตัวจริง
ยชญ์หลับตาอยู่ แต่จับความรู้สึกได้ ร้องปฏิเสธเสียงดังพลางผลักเมตัวปลอมออกไป
“ไม่ใช่...เธอไม่ใช่เม”
ยชญ์ลืมตาโพลงมองเห็นเต็มตาว่าคนที่กำลังจะจูบตนคือแพรก็ร้องลั่น
“แพร!!”
แพรชะงักกึก เมเห็นแพรก็ดีใจ ถาม “แพร...แกเป็นไงบ้าง” พลางวิ่งเข้าไปหาเพื่อนรัก เลยถูกแพรบีบคอ จับตัวไว้ คำราม
“ถ้ายอมแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัว”
“อย่านะแพร นั่นเมเพื่อนรักเธอนะ” ยชญ์ตะโกนเตือนสติ
“เพื่อน? ปล่อยให้ฉันตาย แล้วมันก็แย่งพี่ไปจากฉัน เพื่อนเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก” แพรตวาด
“ฉันขอโทษ เธอแค้นฉัน ฉันเข้าใจ แต่ปล่อยพี่ยชญ์ไปเถอะ เขาไม่สมควรต้องตาย”
