พรายสังคีต
ตอนที่ 13
เมรีบพยักหน้า ยชญ์สีซออย่างไพเราะมาก เมนั่งฟังอย่างมีความสุข แต่บรรยากาศในป่ากลับเปลี่ยนเป็นวังเวง...น่ากลัว
เมแอบหลบออกมา ทันทีที่เดินผ่านเสา ร่างของเม ก็คืนเป็นร่างของแพรทันที แพรเจ็บปวดพึมพำน้ำตาไหล
“ในความทรงจำของพี่...ฉันไม่เคยมีตัวตนอยู่เลยใช่ไหม”
“เม...เม...” เสียงยชญ์ร้องเรียก แพรรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันกลับ ทันใดหน้าแพรก็กลายเป็นเมเดินไปหายชญ์ ยชญ์เช็ดน้ำตาให้ถามอย่างเอ็นดู “ยัยขี้แย ร้องไห้ทำไม”
“ฉันคิดถึงพ่อแม่ ป่านนี้พ่อแม่คงเสียใจแย่”
“คนเราทุกคนก็ต้องตาย ถ้าในทุกๆวันเธอเป็นลูกที่ดีให้พ่อแม่แล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ”
“แต่ฉันกลัว”
“เธอยังมีฉัน...ฉันสัญญา ฉันจะไม่ทิ้งเธอ” ยชญ์กุมมือเมไว้อย่างอบอุ่น เมโผกอดอ้อน
“จริงๆนะ นายต้องอยู่กับฉันนะ”
พอยชญ์พยักหน้ายิ้มให้ เมได้โอกาสจูบเขาอย่างเร่าร้อน
สัมผัสที่ผิดปกติ ทำให้ยชญ์รู้ว่านี่ไม่ใช่เม เขาดันตัวออก เมถามว่าเป็นอะไร ไม่รักตนแล้วหรือ ยชญ์อยู่ในภาวะสับสน รู้สึกแปลกๆตอบไม่เนียนนักว่า
“เปล่า...เอ่อ นี่มันดึกแล้วเข้าข้างในเถอะ” พูดแล้วรีบเดินเข้ากระท่อมเลย เมเครียดกลัวว่ายชญ์จะรู้ตัว
เข้าไปในกระท่อมแล้วเมเตรียมจะเข้านอน เมชะงักเมื่อเห็นยชญ์มีท่าทีลังเล
“ยืนอยู่ทำไมล่ะ มานอนเถอะ ฉันง่วงจะแย่แล้ว” ยชญ์บอกว่าเธอนอนก่อนเถอะ เมถาม “แล้วเธอล่ะ”
“ฉันจะออกไปนอนข้างนอก” พูดแล้วเห็นเมหัวเราะ ยชญ์ถามงงๆ “เธอขำอะไร”
“ก็ขำนายน่ะสิ เราตายแล้วนายไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก” ยชญ์จะชี้แจง เมตัดบท “มานอนเถอะ ฉันอยากให้นายอยู่ใกล้ๆ ฉันกลัว ไหนนายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไง”
ยชญ์ลังเลนิดหนึ่งแล้วตัดสินใจเดินไปนั่งข้างๆ มองเมอย่างพิจารณา
“เธอคิดอะไรเหรอ...บอกฉันหน่อยได้ไหม”
“ฉันคิดถึงวันแรกที่เราเจอกัน เธอจำได้หรือเปล่า”
แล้วยชญ์ก็เป็นฝ่ายเล่าเองว่า วันนั้นตนลงจากรถเดินข้ามถนนในมหาวิทยาลัยไปที่ตึกเรียน
ก็ต้องตกใจมากเมื่อเห็นเมอยู่อีกฟากถนนตะโกนและโบกมือกับเพื่อนแล้วจะวิ่งข้ามถนนโดยไม่ดูรถ จนเกือบถูกรถที่กำลังขับมาจะชน แต่ตนวิ่งเข้าไปคว้าตัวไว้ทัน วันนั้นเมตกใจมาก ปลิวเข้ามาในอ้อมแขนตน ตนค่อยๆคลายมือ ดุ
“คราวหน้าคราวหลังจะข้ามถนนระวังหน่อยนะ” แล้วเดินไปเลย
เล่าถึงวันแรกที่ได้รู้จักกันแล้ว ยชญ์หัวเราะขำๆ บอกว่า
“วันนั้นหน้าตาเธอเด๋อด๋ามาก แต่มันก็ดูน่ารักดี เธอยังจำได้หรือเปล่า”
“จำได้สิ ถ้าวันนั้นไม่ได้นาย ฉันคงโดนรถชนแน่ๆ”
ยชญ์ยังยิ้มเมื่อนึกถึงวันนั้น แล้วบอกให้นอนเสีย ดึกแล้ว เมล้มตัวนอนอย่างว่าง่าย ยชญ์นอนตามครู่หนึ่งเมพึมพำว่าหนาว เขาจึงกอดให้ความอบอุ่น ต่างยิ้มให้กันแล้วหลับตานอน แต่เพียงอึดใจเดียวยชญ์
ก็ลืมตาขึ้นมองไปในความมืดอย่างครุ่นคิด
ooooooo
แต่ที่ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล ยชญ์ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง เมนั่งเฝ้าอยู่อย่างเป็นห่วง พึมพำความรู้สึกจากหัวใจ...
“ทำไมนายยังไม่ฟื้นอีก ทำไมนายไม่ลืมตา...
ลุกขึ้นมาสินายยชญ์ ลุกขึ้นมาโวยวายว่าฉันเหมือนที่นายเคยทำ...เรามาทะเลาะกันดีกว่า ฉันไม่อยากเห็นนายนอนนิ่งๆแบบนี้ ฉันกลัว...กลัวนายจะไม่ลืมตาขึ้นมาอีก”
ครู่หนึ่งมีเสียงเคาะประตูแล้วอิงอรกับปกรณ์ก็เข้ามาพร้อมกระเช้าผลไม้ ทั้งสองถามอย่างเป็นห่วงทันที
“คุณยชญ์ยังไม่รู้สึกตัวอีกเหรอคะ”
“หมอว่ายังไงบ้างครับ”
“บาดแผลทุกอย่างปกติหมดแล้วค่ะ แต่ทำไมไม่ยอมฟื้นก็ไม่รู้ ผลเอกซเรย์สมองก็ปกติ” เมเล่าไม่สบายใจ แล้วตำหนิตัวเอง “เมไม่ดีเอง คืนนั้น
