พรายสังคีต
ตอนที่ 13
เมว่าดี ตนจะช่วยด้วย ยชญ์จะเดินไปเมเรียกไว้ พอเขาหันมาเธอเดินเข้าไปจนชิดตัวถามว่า
“สัญญาได้ไหม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นายจะไม่ทิ้งฉัน”
ยชญ์มองหน้าเมเต็มตาอย่างซึ้งใจ ก่อนจะรับปากหนักแน่นว่า
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอเด็ดขาด ฉันสัญญา”
เมยื่นนิ้วก้อยออกไป ยชญ์ยื่นนิ้วก้อยออกมาเกี่ยวแล้วสบตากันนิ่ง...นาน...อย่างรู้สึกดีมากๆ
แล้วยชญ์กับเมก็ช่วยกันสร้างกระต๊อบอย่างง่ายๆหลังเล็กๆน่ารัก สร้างกระท่อมไปหยอกล้อกันไป อย่างมีความสุข มีช่วงหนึ่งเมหายไป ยชญ์มองหาพลางร้องเรียก สงสัยว่าเมหายไปไหน อึดใจเดียวเมก็มายืนอยู่ข้างหลังเขาแล้ว
“ไปไหนมา”
“ฉันไปตักน้ำที่ลำธารมาให้ นายคงเหนื่อยมาก ทานซะสิ น้ำเย็นเฉียบเหมือนน้ำในตู้เย็นเลย”
ยชญ์มองหน้าเมอย่างซึ้งใจและแปลกใจ จนเมถามว่ามีอะไรเหรอ
“ฉันแปลกใจว่าทำไมพอตายแล้วเธอเปลี่ยนเป็นคนละคน”
เมทำหน้างงถามว่าตอนเป็นคนตนไม่ดีกับเขาเลยหรือ ยชญ์พยักหน้าบอกว่าใช่
“คงเพราะพอตายแล้วทำให้ฉันคิดได้ว่าทุกอย่างมันไม่แน่นอน ถึงแม้ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันอีกนานเท่าไร ฉันถึงอยากทำดีกับนายไว้ให้มากที่สุด”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันจะไม่ทะเลาะกับเธออีก ฉันจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดจนถึงวันที่เราต้องจากกันจริงๆ”
เมพยักหน้า พลางยื่นน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ให้ ยชญ์ทำท่าจะรับแต่แล้วก็เปลี่ยนใจอ้างว่ามือสกปรก เมรู้ทัน ยิ้มเขินแต่ก็ป้อนน้ำจากกระบอกให้
ยชญ์ดื่มน้ำจากกระบอกไม้ไผ่แต่ตามองเมตลอดเวลาด้วยความรู้สึกดีมากๆ ช่วยกันสร้างกระท่อมแล้วไปอาบน้ำที่ลำธาร วักน้ำเล่นกันอย่างมีความสุข เมว่ายน้ำหนีไปอีกมุมหนึ่ง ขณะยชญ์ยืนมองนั่นเอง ที่ใต้น้ำมีเงาดำหลายเงาเคลื่อนเข้าจู่โจมที่ขาอย่างรวดเร็ว
ยชญ์ถูกดึงทึ้งลงใต้น้ำ แม้เขาจะพยายามดิ้นรนตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ก็ถูกดึงลงไปอีก
เมไปยืนดูอยู่เห็นยชญ์หายไปมีแต่รอยน้ำกระเพื่อมเป็นวง เมรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ตวาดอย่างโกรธเกรี้ยวดุดันด้วยเสียงทรงอำนาจ
“อย่ายุ่งกับเขา!”
เงาดำยังรุมทึ้งยชญ์อยู่ใต้น้ำ เมว่ายน้ำเข้าไปอย่างรวดเร็วต่อสู้กับเงาดำจนแตกกระจายหายไปหมด
เมรีบช่วยยชญ์ขึ้นมาสู่ผิวน้ำพามาที่ริมลำธาร ยชญ์มองไปที่ลำธารถามงงๆว่า
“นั่นมันตัวอะไร”
“พวกผีพราย”
“เธอรู้ได้ยังไง”
ยชญ์ถามมองหน้าเมอย่างสงสัย เมอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วตอบด้วยน้ำเสียงปกติว่า
“ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือ”
“เธอไม่กลัวเลยเหรอ เธอสู้กับพวกผีพรายอย่างกับไม่ใช่ตัวเธอเลยนะเม”
“ฉันก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำลงไปได้ยังไง คงเป็นเพราะว่าฉันห่วงนายมาก กลัวนายจะเป็นอันตรายละมั้ง”
“ขอบใจนะเม ขอบใจเธอมากจริงๆ” ยชญ์เอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ
เมยิ้มน่ารัก ยชญ์ยิ่งมองอย่างประทับใจมาก...
ooooooo
คืนนี้...เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์นวลไปทั้งป่าสวยงามมาก ยชญ์นั่งดูพระจันทร์อย่างครุ่นคิด มีเสียงเบาๆแว่วมาจากหน้ากระท่อม พอหันมอง ยชญ์ชะงัก ตะลึง...
เมในชุดสาวชาวป่าเรียบง่ายแต่สวยแปลกตาเดินเข้ามาช้าๆ นั่งลงข้างยชญ์ที่ยังตะลึงค้างอยู่
“ทำไมต้องจ้องฉันขนาดนั้นด้วยล่ะ” เมถามเขินๆ
