พรายสังคีต

เทิดเจ็บปวดทรมาน เลือดไหลออกจากทวารทั้งห้าแดงฉาน

เวลาเดียวกันที่ข้างกระท่อมในป่า...ปกรณ์จับหัวแพรกดไว้แน่น แม้แพรจะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทรมานปกรณ์ก็ไม่ยอมปล่อย เวลาเดียวกันเมก็สีซอไม่หยุด ยชญ์ก็ร้องเพลงชั่วนิจนิรันดร์จนถึงเนื้อเพลงท่อนฮุก

“ให้รักเราอยู่ชั่วนิรันดร์ ให้ผูกพันตามติดเสมอ จะชาติไหนนะเออ ติดตามเจอให้ได้มั่นหมาย...”

“นึกถึงเรื่องดีๆที่มีต่อกันสิแพร...” ปกรณ์เตือนสติ

ทันใดนั้นแพรชะงัก ตาค้าง ภาพในอดีตที่แพรกับเมและยชญ์สัมพันธ์กันอย่างมีความสุขและน่ารัก ปรากฏในความทรงจำ แพรมีสติกลับคืนมา ร้องบอก “เม...พี่ยชญ์ ช่วยแพรด้วย”

“ปล่อยวางนะแพร ฉันขออโหสิกรรมนะ” เมเอ่ย

“ไว้ชาติหน้า...เรากลับมาเป็นพี่น้องกันจริงๆนะ น้องสาวที่น่ารักของพี่” ยชญ์เอ่ยแล้วร้องเพลงชั่วนิจนิรันดร์อย่างกินใจ “ให้รักกันตราบนานเท่านาน ให้ผูกพันไม่ห่างไปไหน ทุกภพชาติต่อไปชั่วนิจนิรันดร์...”

ไอดำค่อยๆสลายไป ร่างของแพรกลับมาสวยงามอีกครั้ง เมกับยชญ์เห็นแพรได้รับการปลดปล่อยต่างดีใจ แพรเองก็เอ่ยจากใจอย่างมีความสุขว่า

“ขอบคุณนะคะ รักกันให้มากแล้วอย่าปล่อยมือกันอีกล่ะ” แล้วร่างแพรก็ค่อยๆเลื่อนห่างออกไป...

“แพร...โชคดีนะเพื่อน”

“ฝากความคิดถึงมิ่งด้วยนะ บอกมันว่าฉันขอโทษด้วย”

พวงแพรหรือแพรอันเป็นที่รักของเพื่อน ยิ้ม หลับตา แล้วเดินหายไปในแสงสว่าง...

“ได้เวลากลับแล้ว” ปกรณ์แตะหลังเมกับยชญ์เตือนเบาๆ

เมกับยชญ์จับมือกันแน่น หันยิ้มหวานให้กันอย่าง...ต่างรู้ใจตัวเองและรู้ใจกันและกัน...

ฝ่ายเทิดเมื่อไอดำสลายจากตัวไปแล้ว เทิดลุกขึ้นยืนจังก้าตวาด

“ไอ้สิน! ไอ้ศิษย์เนรคุณ”

พูดจบเทิดก็ถีบสินที่ยอดอกอย่างจังจนสินกระเด็น เทิดจับหัวนักดนตรีสองคนโขกใส่กันอย่างแรง ผีพรายที่เป็นนักร้องคลานหนีไปเจอพุกที่นั่งสีซออยู่ ร้องลนลาน

“ฉันกลัวแล้ว...อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันถูกบังคับ”

“นึกแต่เรื่องดีๆแล้วไปสู่สุคติเถอะ” แล้วพุกก็สีซอเพลงท่อนสุดท้าย “ให้รักกันตราบนานเท่านาน ให้ผูกพันไม่ห่างไปไหน ทุกภพชาติต่อไปชั่วนิจนิรันดร์”