พรายสังคีต
ตอนที่ 13
อิงอรพยักหน้า ปกรณ์จึงนั่งลงทบทวนความจำในอดีต เล่าให้อิงอรฟัง...
ห้องขังที่ขังกล้ากับดวง ทั้งสองถูกล่ามโซ่ไว้คนละมุมมืดสลัวและอับ ดวงนอนหันหลังอยู่มุมหนึ่ง ส่วนกล้านั่งกอดเข่าอย่างหมดอาลัยตายอยาก ปกรณ์เล่าว่า...
“ถึงกล้าจะอยากบอกให้แม่วันตัดใจ แต่ตัวเขาก็ยังคิดถึงแม่วันตลอดเวลา คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันอีกแล้ว”
ทันใดมีเสียงไขประตู กล้าชะงักมองไปเห็นพุกถือตะเกียงรีบเข้ามา วันตามเข้ามาตรงเข้านั่งข้างกล้า
“เร็วเข้าเถอะไอ้กล้า แม่ดวง ข้ามาพาพวกเอ็งหนี” พุกรีบบอก
ดวงตื่นขึ้นมองทุกคนงงๆ กล้ามองพุก พูดอย่างซึ้งใจว่า
“ฉันขอบใจเหลือเกินที่อาไม่ทิ้งฉัน แต่อย่าพยายามเลยอา ต่อให้พาฉันหนีไป พ่อก็จะตามหาจนเจอ อาพุกจะเดือดร้อน”
“พี่เทิดจะไม่รู้ดอกว่าเป็นฝีมือของข้า ข้าจะพาเอ็ง แม่ดวง แม่วันไปส่งท่าเรือ แล้วรีบกลับมารับหน้าพี่เทิด”
“ฉันจะไปกับพี่จ้ะ ฉันจะไม่ปล่อยให้พี่ตายอยู่ที่นี่”
วันรีบบอกเมื่อเห็นกล้ามองหน้าตนอย่างตกใจ กล้าส่ายหน้า วันรีบพูดต่อ
“ไม่ว่าพี่จะพูดยังไง ฉันก็เชื่อว่าพี่และแม่ดวงไม่มีวันคบชู้กันอย่างแน่นอน พี่ไปกับฉันเถอะ ถึงพี่จะไม่อาวรณ์ในตัวฉัน ก็ขอให้เห็นแก่ลูกในท้องของฉันเถอะ”
“แม่วันพูดจริงรึ” กล้าอึ้งถามวันอย่างตื่นเต้น วันคว้ามือกล้ามาจับที่ท้องตัวเองเบาๆ บอกว่า
“ลูกของพี่กล้าอยู่ในท้องฉันนี่ อย่าปล่อยให้มันต้องกำพร้าเลยนะจ๊ะ”
กล้าพูดไม่ออก มองท้องมองหน้าวันแล้วพยักหน้าน้ำตาซึม โผกอดวันร้องไห้อย่างตื่นเต้นตื้นตัน พุกกับดวงมองหน้ากันอย่างสะเทือนใจ
ปกรณ์เล่าถึงตอนนี้ อิงอรถามอย่างตื่นเต้นว่าชาติก่อนเรามีลูกกันด้วยหรือ?
“จ้ะ...อรต้องลำบากเพราะพี่มากทีเดียว” ปกรณ์โอบวันเข้าไปกอดอย่างรักและสะเทือนใจมาก
ปกรณ์ประคองหน้าอิงอรขึ้นมอง พูดอย่างรักมาก
“พี่เพิ่งรู้ว่าทำไมตอนที่พี่เจอกับอรครั้งแรกถึงรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก”
“อรก็เหมือนกันค่ะ แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าเราจะเคยผูกพันกันมาตั้งแต่ชาติก่อน มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆนะคะ”
ปกรณ์พยักหน้ากอดอิงอรไว้ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น เสียงโทรศัพท์มือถือของปกรณ์ดังขึ้นทำให้ทั้งสองหลุดจากภวังค์ ปกรณ์แปลกใจว่าดึกมากแล้วใครยังโทร.มาอีก?
ปกรณ์ลุกไปหยิบโทรศัพท์ดูอย่างแปลกใจ อิงอรถามว่าใครโทร.มาหรือ?
“ไม่รู้สิ ไม่ได้เมมชื่อไว้ เบอร์ก็ไม่คุ้นด้วย” ปกรณ์ตัดสินใจกดรับสาย “ฮัลโหล...จะพูดกับใครครับ...ครับ...ผมปกรณ์ นั่นใครพูดครับ...อ๋อ...ตาอ่ำมีอะไรเหรอครับ”
นิ่งฟังปลายสายแล้วปกรณ์ตกใจบอกว่า “ครับ...ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
ปกรณ์เดินกลับมา อิงอรถามว่า “ตาอ่ำโทร.มาทำไมคะ”
“โทร.มาบอกเรื่องคุณยชญ์เกิดอุบัติเหตุ”
อิงอรตกใจถามว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ปกรณ์นิ่งไม่ตอบ แต่สีหน้าไม่ดี
ooooooo
ที่ริมลำธาร...ยชญ์กับเมยังนั่งนิ่งมองไปที่สายน้ำอย่างเหม่อลอย ต่างคนต่างอยู่กับความคิดของตัวเอง ครู่หนึ่งยชญ์หันมาพูด
“ฉันขอโทษนะ”
เมหันมองถามเขาด้วยสายตา ยชญ์พูดอย่างรู้สึกผิดมากว่า
“เพราะฉันขับรถไม่ระวัง เลยทำให้เธอต้องมาตายก่อนวัยอันควร”
“ฉันไม่โทษนายหรอก ฉันคงทำบุญมาแค่นี้ แต่เราจะทำยังไงต่อไปในโลกของวิญญาณ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อีกสักพักเราก็คงเรียนรู้ได้เอง ก่อนอื่นเราคงต้องมีที่พัก บรรยากาศแถวนี้ไม่เลวเลยนะ ฉันจะสร้างกระท่อมเล็กๆสักหลัง เธอว่าดีไหม”
