พรหมพิศวาส

ปานตะวันแดกดันจบหันหลังออกไปอย่างเคืองๆ ปพลได้แต่ถอนใจหนักใจ ครู่ต่อมาปานตะวันมานั่งชิงช้าที่สนามเด็กเล่นซึ่งเคยพาตะวันมาเที่ยว คิดถึงลูกขึ้นมาน้ำตาพานไหล

ปพลตามมานั่งชิงช้าตัวข้างๆ เธอหันไปเห็นเขาท่าทางไม่เครียดเหมือนช่วงลูกหายไปแรกๆก็ไม่พอใจ เสียงเขียวใส่ตามมาทำไม

“มีคนอยากคุยกับคุณ”

ปพลว่าแล้วยื่นมือถือให้ ปานตะวันรับมาคุยสายอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ปรากฏว่าปลายสายเป็นเสียงลูก เธอดีใจน้ำตาไหลถามแกว่าอยู่ไหนจะได้ไปรับ

แกบอกไม่ได้ว่าอยู่ไหน เธอเสียงเข้มใส่ให้บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าอยู่ไหน

“ตะวันบอกคุณพ่อแล้วว่าถ้าคุณพ่อคุณแม่ยังทะเลาะกันตะวันจะไม่กลับไป”

พูดจบตะวันวางสาย ปานตะวันพยายามเรียกให้กลับมาพูดกันก่อนแต่แกวางสายไปแล้ว ปพลเห็นเธอหน้าเครียดอดสงสารไม่ได้

อีกมุมหนึ่งไม่ห่างกันนัก ตะวันยืนแท็กมือกับรพีพรซึ่งเป็นคนวางแผนใช้ตะวันเป็นเครื่องมือทำให้ปพลกับปานตะวันกลับมาคืนดีกัน เด็กน้อยถามคุณยายว่าแม่จะหายโกรธพ่อไหม ท่านมั่นใจว่าแม่ของแกรักพ่อของแกไม่โกรธเขาแน่นอน จะมีก็แค่งอนนิดหน่อย อยู่ที่เขาแล้วว่าจะง้อเธอสำเร็จไหม

“ตะวันอยากให้คุณพ่อคุณแม่รักกัน ตะวันจะได้มีคุณพ่อคุณแม่เหมือนเพื่อนๆ”

“จ้ะ งั้นเราก็ต้องเชียร์คุณพ่อให้สู้ๆ”

รพีพรว่าแล้วชวนตะวันทำท่าสู้ๆให้ปพลที่แอบมองมาทางนี้...

ปานตะวันหนีไปร้องไห้อยู่ริมลำธาร ปพลตามมานั่งข้างๆ เธอหันมาคร่ำครวญทั้งน้ำตาว่าลูกจะไม่กลับมาแล้วใช่ไหม เขาแนะถ้าอยากให้แกกลับมาก็แค่เรามาดีกันแล้วยกนิ้วก้อยไปตรงหน้า เธอเอ็ดเขานี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นแบบนี้เธอไม่ขำด้วย

เขายืนยันไม่ได้ล้อเล่น ลูกเป็นคนโทร.มาบอกเองไม่ใช่หรือว่าถ้าเรายังทะเลาะกันแกจะไม่กลับ ดังนั้นเราจะต้องดีกัน หรือเธอไม่อยากให้แกกลับมา

“ได้ งั้นถ้าเราดีกันแล้วลูกกลับมาคุณก็ทำตามสัญญาที่คุณให้ฉันไว้ด้วยก็แล้วกันว่าคุณจะไป”

ปานตะวันสีหน้าจริงจัง ปพลได้แต่ถอนใจที่เธอตั้งแง่ไม่เลิก หันมองไปทางด้านหลังเห็นตะวันกับรพีพรซุ่มมองอย่างให้กำลังใจอยู่ ก็สูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกพลัง ก่อนคว้ามือปานตะวันดึงให้ไปด้วยกัน

“ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน  ฉันจะไปหาลูก... ปล่อย”

ปานตะวันพยายามดึงมือออกแต่ปพลจับไว้แน่น

ooooooo

ไม่นานนักปพลพาปานตะวันมายังสถานที่ที่เขาขอเธอแต่งงาน เธอจำได้แต่ทำเมินไม่สนใจ

“ผมบอกรักคุณที่นี่ ผมสัญญากับคุณว่าผม

จะรักคุณคนเดียว และวันนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้น

ไม่เคยเปลี่ยน”

เธอหาว่าที่เขาพูดแบบนี้ก็แค่อยากได้ลูก แค่อยากให้เธอใจอ่อนให้ลูกกับเขาแต่เขาไม่เคยคิดถึงใจเธอเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาหายไปไหน เคยมีสักครั้งไหมที่เขาจะเดินมาบอกว่ารักเธออย่างที่เขาพูด ถ้าไม่มีลูกเขาก็คงไม่กลับมา เขาต้องการแค่ลูกต้องการรับผิดชอบในสิ่งที่เขารู้สึกผิด

“ผมผิดที่ผมหายไป แต่คุณรู้ไหมไม่มีสักวินาทีที่ผมจะไม่คิดถึงคุณไม่มีสักคืนที่ผมนอนหลับ ผมฝันร้าย ผมอยากมีคุณมาอยู่ข้างๆอยู่กับผม มีเสียงของคุณอยู่ใกล้ๆที่จะทำให้ผมหลับฝันดี”

ปพลว่าแล้วดึงปานตะวันมากอดพร้อมกับร้องเพลง “ชายคนหนึ่ง” ให้ฟัง เธอยืนนิ่งน้ำตาไหลพราก

“ผมรู้ว่าคำขอโทษของผมมันไม่พอสำหรับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ผมอยากจะบอกคุณว่า ผมอยากให้คุณเป็นครอบครัวของผมเป็นภรรยาของผมเป็นแม่ของลูก เป็นทุกอย่างในชีวิตผม ให้โอกาสผมนะ”

ปพลคลายอ้อมกอด ทั้งคู่มองสบตากัน