พรหมพิศวาส

“แต่อย่างมึงเจ็บแต่จบ เดี๋ยวก็หาย แต่การไม่มีผัวมันก็ดีอย่างนะเว้ย สบายตัวอยากทำอะไร

ก็ทำไม่ต้องปวดหัว ดูอย่างกูสิสบายจะตาย”

“อ้าวแม่ ไหนเมื่อก่อนแม่ยังอยากให้ฉันกับพี่ปานมีผัวดีๆรวยๆเลย”

“ก็ถ้าหาดีๆไม่ได้ก็ไม่ต้องเอา”

“จ้ะ งั้นฉันจะอยู่ขึ้นคานเป็นเพื่อนแม่ก็แล้วกัน” ปัทมาฉีกยิ้มกว้างทั้งที่ใจยังเจ็บ จันทนีมองออกว่าลูกฝืนแต่ไม่พูดอะไร

ooooooo

ปพลรู้สึกผิดที่ทำให้ปานตะวันโกรธ คิดหาทางแก้ตัวจึงบอกเธอว่าจะไปหาซื้อของสดที่ร้านชำใกล้ๆมาทำมื้อเย็นให้กิน อยากกินอะไรให้บอกมาได้เลย เธอไม่ตอบได้แต่เดินตรงไปที่บ้านพัก

“งั้นคุณกับลูกเดินขึ้นบ้านไปก่อนนะ”

เธอไม่สนใจพาตะวันเดินขึ้นบ้านไป ปพลมองจนแน่ใจว่าทั้งคู่ขึ้นบ้านไปแล้วถึงได้เดินไปร้านชำ อึดใจปานตะวันค่อยๆโผล่หน้ามาดู เห็นเขาพ้นหัวมุมถนนไปแล้ว รีบพาตะวันเดินไปอีกทาง

ไม่นานนัก ปพลกลับถึงบ้านเจอแต่ห้องว่างเปล่า ไม่เห็นทั้งปานตะวันและตะวัน วิ่งไปดูบนดาดฟ้าก็

ไม่เจอใคร มองลงไปด้านล่างเห็นปานตะวันเดินอยู่ที่ถนนกับลูกตะโกนเรียกเสียงลั่น เธอได้ยินเสียงเขายิ่งเร่งฝีเท้าพาลูกหนี เขาวิ่งตามจนทันดึงแขนเธอไว้ สั่งให้กลับไปด้วยกัน เธอปล่อยมือข้างที่จับลูกมาแกะมือเขาออก

“ฉันไม่กลับ ฉันจะพาลูกกลับไปกับฉัน”

สองคนมีปากเสียงเถียงกันใหญ่โตอย่างไม่มีใครยอมใคร ครั้นหันมองอีกทีตะวันไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ทั้งคู่ตกใจมากรีบเดินหารอบบริเวณก็ไม่เจอ ปานตะวันใจคอไม่ดีโทร.บอกแม่ว่าตะวันหายไป ให้ท่านมาช่วยกันตามหา...

ทั้งรพีพร ปานตะวัน และปพลแยกย้ายกันตามหาตะวันแทบจะทุกซอกทุกมุมแต่ไม่เจอ ปานตะวันเข่าอ่อนทรุดลงนั่งกับพื้นร้องไห้ ปพลเข้าไปปลอบให้ใจเย็นๆ ไม่ว่าจะอย่างไรต้องหาแกจนเจอ

“คุณไม่ต้องมายุ่งกับฉัน จะไปไหนก็ไปเลย เพราะคุณลูกถึงหายไป ถ้าลูกเป็นอะไรไปฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลย” ปานตะวันโวยทั้งน้ำตา ปพลขอร้องให้เธอมีเหตุผลหน่อย เธอไม่สนอะไรทั้งนั้นด่าเขาไม่เลิก รพีพรทนไม่ไหวสั่งให้ลูกพอได้แล้ว ขนาดนี้แล้วยังจะมาทะเลาะกันอีก  เพราะพ่อแม่เป็นแบบนี้ลูกถึงไม่อยากอยู่ด้วย

“คุณแม่” ปานตะวันมองแม่ด้วยความน้อยใจที่ไม่เข้าข้าง ขณะที่รพีพรมองลูกอย่างไม่พอใจที่ชอบหาเรื่องทะเลาะกับปพลตลอด ตัดสินใจพาลูก

ไปคุยกันตามลำพัง เธอยังคงโทษเขาว่าเป็นต้นเหตุให้ตะวันหายไป รพีพรระอาใจมากสั่งให้เธอเลิกโทษเขาได้แล้ว ปานตะวันตัดพ้อนี่แม่เข้าข้างเขาหรือ

ท่านไม่ได้เข้าข้าง แต่อยากจะขอให้เธอคุยกับเขาดีๆ ยิ่งเวลาแบบนี้ยิ่งต้องคุยกันดีๆไม่ใช่เอาแต่อารมณ์ ถึงตอนนี้แล้วเธอต้องยอมรับว่าตะวันต้องการพ่อ ต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์

“ครอบครัวที่ต้องมานั่งปั้นหน้าว่ารักกันอย่างนั้นเหรอคะ”

“ถามใจตัวเองดีๆว่าลูกไม่รักคุณปพลเขาจริงๆใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นแม่ก็จะไม่บังคับลูก แต่แม่อยากจะเตือนลูกไว้อย่างหนึ่ง ครั้งนี้จะเป็นโอกาสที่อาจจะเป็นแค่ครั้งเดียวที่ลูกจะกลับมามีครอบครัวที่สมบูรณ์ที่เต็มไปด้วยความรักจากคุณปพลแล้วก็ลูกเอง”

“ปานไม่ได้รักเขาแล้ว ที่สำคัญเขาต้องการแค่ลูกไม่ได้ต้องการปาน แล้วจะให้ปานทนไปใช้ชีวิตครอบครัวกับเขาได้อย่างไร เขาไม่ได้รักปาน”

“เขาบอกลูกอย่างนั้นเหรอ”