พรหมพิศวาส

ที่ร้านขายไก่ทอด ปพลหยิบไก่ให้ลูกเสร็จก็ยื่นไก่ให้ปานตะวันหนึ่งชิ้น เธอไม่ยอมกินอ้างไม่หิว

“ทำไมคุณแม่ไม่กินล่ะครับ คุณแม่เคยบอกว่าไม่หิวก็ต้องกินเพราะถ้ากินอาหารไม่ตรงเวลาจะไม่สบายนะครับ” ตะวันว่าแล้วส่งไก่ให้แม่ ปานตะวันจำต้องกินอย่างเสียไม่ได้ ไก่ทอดอร่อยมากเธอกับลูกกินไม่หยุด ปพลนั่งมองทั้งคู่กินอย่างมีความสุขนึกถึงภาพครอบครัวสุขสันต์ อยากให้ปานตะวันอภัยให้สักที

ปานตะวันเห็นลูกปากเลอะจัดแจงเช็ดให้

เด็กน้อยชี้ไปที่ปากเธอบอกว่าแม่ก็เลอะเหมือนกัน เธอพยายามเช็ดแต่ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะ เด็กน้อยหัวเราะชอบใจหันไปบอกพ่อช่วยเช็ดปากให้แม่หน่อย

ปพลยื่นมือจะไปเช็ดปากให้แต่ปานตะวันขยับหนี เขากระซิบให้เธอนั่งนิ่งๆ ลูกมองอยู่ทะเลาะกันต่อหน้าแกมันไม่ดี เธอเห็นลูกจ้องเขม็งก็เลยไม่กล้าทำฤทธิ์ยอมให้เขาเช็ดแต่โดยดี

“กินก็เยอะแถมยังเลอะเทอะแบบเด็กๆอีก เฮ้อ” ปพลเช็ดไปบ่นไป

“เสร็จหรือยัง บ่นอยู่ได้”

“ยัง” ปพลเช็ดต่อทั้งที่ไม่มีอะไรเลอะ มือจับปากปานตะวันมองอยู่อย่างนั้น เธอเผลอมองเขาแต่พอรู้สึกตัวรีบปัดมือเขาออก ในใจหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก เสบอกลูกถ้าอิ่มแล้วจะได้กลับ ครู่ต่อมา สามคนพ่อแม่ลูกเข้ามาในห้องพักของปพล ปานตะวันเห็นสภาพห้องบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ทำไมถึงรกอย่างนี้ อยู่เข้าไปได้อย่างไร ทำไมไม่รู้จักดูแล บ่นไปเก็บห้องไปด้วย ปพลได้แต่ยิ้มๆ ก่อนชวนลูกไปดูการ์ตูน เก็บข้าวของไปเรื่อยกระทั่งเจอถุงใส่ลูกอม ปานตะวันเดินหน้าตึงเข้าไปเล่นงานปพลให้ลูกกินของแบบนี้เดี๋ยวฟันผุหมด เด็กน้อยกลัวถูกดุไปด้วย ออกตัวว่าบอกแล้วว่าแม่ไม่ให้กินแต่พ่อบอกว่าไม่เป็นไรอยู่กับท่านกินได้ เธอเอ็ดเขาเสียงเขียวทำไมสอนลูกแบบนี้ ตะวันหน้าจ๋อยกระซิบกับพ่อว่าแม่โกรธแล้วเห็นไหม

“ไม่เป็นไรหรอกน่าคุณ กินแล้วก็ไปแปรงฟันก็จบ ไม่เห็นต้องซีเรียส”

“คุณไม่ซีเรียสแต่ฉันซีเรียส ตะวันไปอาบน้ำ” ปานตะวันเสียงเข้ม ตะวันเดินหน้าจ๋อยออกไป ปพลไม่เข้าใจเธอจะดุลูกทำไม สองคนมีปากเสียงกัน เถียงกันตั้งแต่ตะวันเข้าห้องน้ำยันอาบน้ำเสร็จ เด็กน้อยถามทั้งคู่ว่าทะเลาะกันอีกแล้วหรือ ปานตะวันปฏิเสธว่าเปล่าทะเลาะแค่พูดเสียงดังไปหน่อย

“ใช่ๆ ไม่ได้ทะเลาะกันเลยครับเห็นไหมนี่พ่อกับแม่รักกันมากเลย” ปพลได้ทีโอบปานตะวันไว้ เธอจะดิ้นหนีก็ไม่กล้าเห็นลูกมองตาแป๋วอยู่ ก่อนบอกให้เขาปล่อยได้แล้ว เขาตีเนียนจะปล่อยได้อย่างไรลูกยังดูอยู่ เธอแอบหยิกเขาถึงกับร้องโอ๊ยลั่นแต่ยังฝืนยิ้ม พร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

“เอาซิหยิกเจ็บๆเลยนะ ยิ่งเจ็บผมยิ่งกอด”

ปพลยิ้มยียวน

ooooooo

ปพลจับตะวันนั่งตัก สอนให้จับคอร์ดกีตาร์ ปานตะวันเห็นสมควรแก่เวลาจึงบอกลูกให้ไปนอนได้แล้ว

“คุณแม่ครับคุณพ่อสอนตะวันดีดกีตาร์ คุณแม่อยากฟังไหมเดี๋ยวตะวันเล่นให้ฟัง”

“แม่ว่าดึกแล้ว นอนดีกว่านะครับ” ปานตะวันพูดจบเอากีตาร์ออกจากลูก แล้วจูงมือออกไป ปพลมองตามถอนใจเหนื่อยใจที่เธอยังใจแข็ง หยิบกีตาร์ขึ้นมาดีดเพลงที่เขาเคยร้องตอนขอเธอแต่งงาน

ปานตะวันหยุดกึก หวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

“หยุดเล่นได้แล้วหนวกหู” ปานตะวันตวาดเขากลบเกลื่อน เขาหยุดเล่นทันทีมองเธอด้วยความน้อยใจ เธอเห็นสายตาของเขาก็กลัวใจอ่อน รีบเบือนหน้าหนีพาลูกไปนอน...