พรหมพิศวาส
ตอนที่ 16
“คุณพ่อครับเราพาคุณแม่ไปเที่ยวไหมครับ คุณแม่จะได้ไม่ร้องไห้”
“ตะวันคุณแม่ไม่ได้ร้องไห้นะครับ” ปานตะวัน แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ปพลเห็นตาเธอแดงๆได้แต่ยิ้มไม่ทักท้วงอะไร
“ไงคุณ ไปเที่ยวกันเถอะลูกอยากไป”
“ไปนะครับคุณแม่ไปเที่ยวกัน” ตะวันคะยั้นคะยอ ปานตะวันพยักหน้ารับคำไม่อยากขัดใจลูก จากนั้นไม่นานปพลพาปานตะวันกับตะวันมายังลำธารที่เดิม ตะวันสอนแม่ทำเรือใบไม้เหมือนที่พ่อสอนแกวันก่อน ทำเรือของตัวเองเสร็จแกยื่นให้แม่ดู พอเห็นเรือของแม่ก็ร้องเอะอะทำไมถึงเป็นแบบนั้น ปพลเดินเข้ามาหยิบเรือหน้าตายับเยินของเธอออกแล้วยื่นเรือใบไม้ลำใหม่ฝีมือตัวเองให้
“ฉันทำเองได้” ปานตะวันสะบัดหน้าใส่เขาแล้วหยิบเรือลำเยินของตัวเองมาทำต่อ เขาไม่วายกระเซ้าขืนให้เธอทำเองมีหวังต้องรอชาติหน้าถึงจะได้เล่นกับลูก
“คุณก็ยังเหมือนเดิม ชอบดูถูกคนอื่น”
“ทำไมคุณชอบพูดจาหาเรื่อง”
“ฉันเล่นกับลูกอยู่คุณไม่ต้องยุ่งสักเรื่องได้ไหม” ปานตะวันเริ่มไม่พอใจ สองคนเถียงกันไปมา ตะวันเห็นทั้งคู่ฮึ่มๆใส่กัน ถามว่าทะเลาะกันอีกแล้วหรือ ทั้งคู่ได้สติว่าลูกอยู่ด้วยรีบปฏิเสธกันใหญ่ว่าไม่ได้ทะเลาะแค่เสียงดังไปหน่อยเท่านั้น ปานตะวันขอโทษลูกด้วยที่พูดเสียงดัง
“งั้นคุณแม่ก็เอาเรือของคุณพ่อมาเล่นกับตะวันนะครับ”
ปานตะวันจำใจรับเรือใบไม้ที่ปพลยื่นให้ สองแม่ลูกเอาเรือใบไม้ไปปล่อยในลำธาร ต่างเชียร์เรือของตัวเองว่าใครจะไปไกลกว่ากัน ปพลขอร่วมวงเล่นด้วย เล่นเรือใบไม้เสร็จ เล่นวักน้ำใส่กันอย่างสนุกสนาน
จังหวะหนึ่งปพลกับปานตะวันมองสบตากัน แต่พอรู้ตัวเธอทำหน้าบึ้งใส่ เขาได้แต่ยิ้มสู้ที่จะทำให้เธอใจอ่อนให้ได้ มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น ปานตะวันหยิบขึ้นมาดู ก่อนบอกลูกว่าลุงนนท์โทร.มาแล้วเปิดโหมดวิดีโอคอล
ooooooo
หลังจากทักทายตะวันเสร็จ อานนท์ขอคุยกับปานตะวันหน่อย เธอเดินแยกไปคุยไม่ห่างนัก อานนท์ถามเธอว่าจะกลับเมืองไทยวันไหน เธอคิดว่าอีกไม่นานกำลังหาทางพาลูกกลับอยู่ เขาอยากรู้ปพลว่าอย่างไรบ้าง
“จะว่ายังไงก็ช่างเขา ปานไม่ให้ลูกอยู่กับเขาหรอก”
“คุยกันดีๆนะครับ”
ปพลหมั่นไส้ปานตะวันที่คุยไปยิ้มไปปรี่มาดึงมือถือจากมือเธอ ตะโกนใส่มือถือว่าให้เลิกคุยกับเมียชาวบ้านได้แล้ว วงแตกทันทีปานตะวันโกรธมากต่อว่าเขายกใหญ่ แล้วคว้ามือตะวันจะพากลับ เด็กน้อยถามเสียงอ่อยว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกันหรือ เธอไม่ตอบจูงมือลูกเดินลิ่ว ปพลมองตามรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับเธอ...
อานนท์มองมือถือในมือก่อนส่ายหน้าให้กับความเอาแต่ใจของเพื่อนรัก...
ในเวลาเดียวกัน จันทนีเห็นปัทมาอยู่บ้านถามว่าวันนี้ไม่ไปทำงานหรือ เธอลาออกแล้ว จันทนีแทบสำลักข้าว ร้องเอะอะว่าลาออกทำไมหรือว่าโดนอานนท์ไล่ออก ตกลงไปสร้างเรื่องอะไรไว้
“แม่...ฉันเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้แล้วแม่ยังคิดว่าฉันไปทำอะไรไม่ดีอีกเหรอ” ปัทมาน้อยใจจะเดินหนี
“เอ๊ะ กูพูดก็เพราะเป็นห่วง กูเป็นแม่มึง กูก็อยากรู้ว่าลูกมีปัญหาอะไร กูจะได้ช่วยหาทางออก”
ปัทมาเดินน้ำตาคลอกลับมากอดแม่ จันทนีบอกให้เล่าเรื่องทั้งหมดมา หลังฟังสิ่งที่ลูกเล่าจบ จันทนีตบไหล่ลูกเบาๆพร้อมกับบอกว่าความรักฝืนใจกันไม่ได้ พูดออกไปอย่างที่ใจคิดก็ดีแล้ว ดีกว่าเก็บไว้ แล้วยกตัวอย่างปานตะวันกับปพลให้ฟังว่าปากแข็งด้วยกันทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างเจ็บแต่ไม่จบ
