พรหมพิศวาส

“ผมขอโทษเรื่องทั้งหมด  ผมผิดเอง ผมสัญญาผมจะหาลูกให้เจอ”

“คนอย่างคุณทำตามสัญญาได้ด้วยเหรอ ถ้าคุณไม่ขโมยลูกมา ลูกก็คงไม่หาย คุณมันตัวปัญหาทำแต่เรื่องแย่ๆไม่ว่าจะกี่ปีคุณก็สร้างเรื่องแย่ๆให้คนอื่นเสียใจอยู่ตลอดเวลา” ปานตะวันพูดไปร้องไห้ไปอย่างอัดอั้น ปพลพยายามจะอธิบายเธอก็ไม่ฟัง สั่งไม่ให้เขาพูดอะไรอีก

“ฉันเกลียดคุณและจำเอาไว้ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันเจอลูก คุณจะไม่มีวันได้เห็นหน้าเราสองแม่ลูกอีก”

“ถ้าคุณคิดว่าการทำแบบนั้นทำให้คุณมีความสุข ผมยอมแล้ว เมื่อไหร่ที่เจอลูก ผมยอมให้ลูกไปกับคุณ แล้วก็ปล่อยให้ผมตายไปจากโลกนี้ในแบบที่คุณต้องการ ถ้ามันคือความสุขของคุณ  ผมยอมเจ็บคนเดียว” พูดจบปพลผละไป ปานตะวันปล่อยโฮทั้งเครียดเรื่องลูกและน้อยใจเขาที่ยอมไปง่ายๆเหมือนไม่ได้รักกันเลย...

ปานตะวันร้องไห้จนหลับคาเก้าอี้บนดาดฟ้า ปพลเห็นเธอหายไปนานออกมาดู พบว่าเธอตัวร้อนจี๋รีบอุ้มเข้าบ้านวางบนเตียงนอน หาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัว พิษไข้ทำให้เธอเพ้อหนักถึงลูก เขาเป็นห่วงเธอมากนอนข้างๆดึงตัวมากอด ปลอบว่าเขาอยู่นี่แล้ว และบอกว่ารักเธอมากแค่ไหน ก่อนจูบหน้าผากเบาๆ เธอถึงสงบลงได้...

แม้ได้หลับยาวกว่าจะตื่นอีกทีก็เป็นสายของวันถัดมา แต่อาการของปานตะวันยังไม่ดีขึ้น มีไข้ตัวร้อนอยู่ เธอเป็นห่วงลูกดึงดันจะออกไปตามหา ปพลห้ามก็ไม่ฟัง เธอเดินได้แค่สองก้าวก็เป็นลมล้มพับไปอีก...

ขณะที่ปานตะวันเครียดจัดจนล้มป่วย นอนซมไม่ได้สติอยู่ที่เกาหลี อานนท์ซึ่งนั่งทำงานอยู่ที่ออฟฟิศในเมืองไทย ครุ่นคิดถึงแต่คำพูดของปัทมาที่บอกให้เขาตัดใจจากปานตะวันและให้ลองเปิดใจให้คนอื่นบ้าง สุดท้ายเขาทนไม่ไหว ขับรถไปหาเธอที่บ้าน

ปัทมาเห็นอานนท์เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในบ้าน แปลกใจว่ามาทำไมอีก เขาอยากมาคุยเรื่องของเรา เธอมองเขาด้วยความสงสัยว่าเรื่องของเราคือเรื่องอะไร

อานนท์สารภาพว่าตั้งแต่ถูกเธอจูบวันนั้น ทำเขาสับสนไปหมด แทนที่เขาจะคิดถึงปานตะวัน ในหัวของเขากลับมีแต่ภาพเธอ ปัทมาแอบยิ้มชอบใจแต่ยังวางฟอร์ม

“เป็นเพราะฉันจูบคุณเนี่ยนะ...คุณไม่ได้สับสนหรือเพี้ยนไปใช่ไหม”

“งั้นผมขออนุญาต”

พูดโดยไม่รอคำตอบ อานนท์ดึงปัทมามาจูบ พลันมีเสียงจันทนีเรียกเธอดังขึ้น สองคนเด้งออกจากกันแทบไม่ทัน อานนท์คิดหาคำอธิบายไม่ทันได้แต่อึกอัก แทนที่จะโกรธจันทนีกลับยิ้มพอใจ

“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร แม่โอเค แม่เข้าใจตามสบายเลยลูก”

พูดจบจันทนีเดินอารมณ์ดีกลับไป สองคนยิ้มเขินๆให้กัน อานนท์ตัดสินใจขอลองคบกับเธอดู ปัทมาดีใจสุดๆ รู้อย่างนี้จับเขาจูบไปนานแล้ว

ooooooo

นอนซมอยู่สามวันสามคืน ปานตะวันถึงได้ตื่นขึ้นมาด้วยอาการเกือบปกติ ปพลเดินสีหน้ายิ้มแย้มเข้ามาถามว่าเป็นอย่างไรบ้างดีขึ้นแล้วใช่ไหม เธอหงุดหงิดที่เห็นเขาอารมณ์ดี

“ดูท่าทางคุณไม่ได้เดือดร้อนเลยนะที่ลูกหายไปหลายวันขนาดนี้” พูดไปปานตะวันน้ำตาคลอไปด้วย

“ทำไมคุณคิดแบบนั้น ผมห่วงลูกไม่แพ้คุณหรอกนะ แต่คุณไม่สบายอยู่จะให้ผมทิ้งคุณได้ไง”

“ในชีวิตของคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่มีอะไรสำคัญกว่าลูก เข้าใจไหม  ถ้ายังไม่เข้าใจคุณก็ไม่เหมาะจะเป็นพ่อใคร”