พรหมพิศวาส

ปานตะวันห่มผ้าให้ลูกเสร็จล้มตัวลงนอนข้างๆ เด็กน้อยทักท้วงไหนแม่เคยบอกว่าต้องอาบน้ำก่อนนอนไม่ใช่หรือ เธอถึงกับสะอึกที่ถูกลูกเอาคำสอนมาย้อนตัวเอง ปพลตามเข้ามาได้ยินพอดีอดขำเธอไม่ได้

“แต่คุณพ่ออาบน้ำแล้วนอนกับตะวันได้ใช่ไหมครับ” พูดจบปพลนอนอีกข้างหนึ่งของลูก เธอลุกพรวด

“ที่นอนของคุณอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ตรงนี้”

ปานตะวันชี้ไปที่มุมห้อง ปพลสงสัยแล้วใครจะนอนกับลูก เธอชี้มาที่ตัวเอง ปพลติงจะนอนได้อย่างไรในเมื่อเธอยังไม่ได้อาบน้ำ ลูกคงไม่โอเค ที่มีแม่ตัวเหม็นมานอนด้วยแล้วถามลูกว่าจริงไหม เด็กน้อยอดสงสัยไม่ได้ทำไมแม่ถึงไม่ยอมอาบน้ำ เธออ้างว่าที่ไม่อาบเพราะไม่มีชุดเปลี่ยน เด็กน้อยทำท่าครุ่นคิดก่อนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนของปพลออกมา

“คุณพ่อครับ ให้คุณแม่ใส่ชุดของคุณพ่อได้ไหมครับ” ตะวันมองปพลอย่างรอคำตอบ เขาพยักหน้าก่อนมองปานตะวันเป็นเชิงถามว่าจะเอาอย่างไร เธอได้แต่ถอนใจ...

สองพ่อลูกนอนร้องเพลงกันอยู่บนเตียง ปานตะวันอาบน้ำเปลี่ยนไปใส่ชุดของปพลเดินเข้ามาไล่เขาให้ลงจากเตียงเธอกับลูกจะนอนกันแล้ว เขาขยับจะลุก แต่ลูกไม่ยอมให้ไปชวนให้นอนด้วยกัน เขาฟ้องลูกว่าแม่ไม่ให้เขานอนด้วย ตะวันหันไปอ้อนแม่ว่าอยากนอนพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก ปานตะวันจำใจลงนอนอีกข้างหนึ่งของลูก ตะวันหันไปกอดเธอพร้อมกับหอมแก้ม บอกว่ารักแม่ที่สุด

“รักคุณแม่ที่สุดในโลกแล้วคุณพ่อล่ะครับ” ปพลอ้อนลูก

“ตะวันรักคุณพ่อเท่าฟ้าก็แล้วกันครับ” ตะวันว่าแล้วหอมแก้มปพลซึ่งหอมแก้มแกตอบ เด็กน้อยบอกให้เขาหอมแก้มแม่ด้วย ปพลมองปานตะวันเป็นทำนองจะเอาอย่างไร เธอทำไม่รู้ไม่ชี้ขอตัวนอนก่อน

“คุณแม่กับคุณพ่อไม่รักกันเหรอครับ”

“เอ่อ” ปานตะวันอึกอัก ทันใดนั้นปพลยื่นหน้ามาหอมแก้มเธอหนึ่งฟอด เธอตกใจมองเขาขวับ เขาถามลูกว่าแบบนี้ใช่ไหมที่ลูกอยากให้เขาทำเด็กน้อยพยักหน้ารับ แล้วบอกให้แม่หอมพ่อบ้าง เธอหอมแก้มเขาแบบขอไปที เด็กน้อยดีใจส่งเสียงเฮลั่น

“นอนได้แล้วนะครับ แล้วคุณ...ลูกหลับแล้วก็ไปนอนตรงโน้น” ปานตะวันกระซิบกับปพลเบาๆกลัวลูกได้ยิน เขาไม่สนใจล้มตัวลงนอนหลับตาไปเลย ตะวันขอให้แม่ร้องเพลงกล่อมหน่อย ปานตะวันกอดลูกไว้ร้องเพลงให้ฟัง ปพลตีเนียนพลิกตัวมากอดลูกไว้เหมือนกัน ฟังเพลงที่เธอร้องก่อนหลับอย่างมีความสุข ปานตะวันมองสองพ่อลูกทั้งเครียดและสับสนในใจไม่รู้จะเอาอย่างไรดี

ooooooo

ปานตะวันรอจนพ่อลูกหลับไปแล้ว หลบออกมาโทร.หาอานนท์ที่ยังทำงานอยู่ที่ออฟฟิศในกรุงเทพฯ เขาถามเธอว่าจะเอาอย่างไรต่อไป เธอจะหาทางเอาตัวลูกกลับให้เร็วที่สุด เขาขอร้องให้ลองคุยกันดีๆก่อน

“ไม่ค่ะ ปานตั้งใจตั้งแต่วันแรกที่ปานมีเขาว่าพ่อของเขาตายไปแล้ว”

“นี่คุณปานไม่เห็นใจไม่สงสารไอ้พลบ้างเหรอครับ มันยังรักคุณปานนะครับ”

“ไม่หรอกค่ะ เขาไม่ได้รักปานเขาแค่อยากได้ลูก เรื่องของปานกับเขามันจบไปนานแล้ว”

อานนท์พยายามกล่อมให้เธอเปลี่ยนใจแต่เธอยืนกรานว่าจะพาลูกกลับและจะไม่ให้ปพลเจอลูกอีก ไม่นานแกคงจะลืมเขาได้เองแล้ววางสาย พลันมีเสียงดังขึ้นด้านหลังว่าทำไมเธอถึงใจร้ายนัก เธอหันมองตามเสียงเห็นปพลยืนอยู่ก็ตกใจที่เขาได้ยินสิ่งที่เธอคุยกับอานนท์...