พรหมพิศวาส

ปพลทั้งโกรธทั้งน้อยใจที่ปานตะวันจะพาลูกหนี และจะไม่ให้เขาได้เจอแกอีก แต่พยายามข่มอารมณ์ไว้ ขอร้องให้เรามาคุยกันดีๆ เธอไม่ยอมคุยด้วยยังคงยืนกรานว่าเขาไม่ใช่พ่อของตะวัน ทั้งสองคนโต้เถียงกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นมีเสียงร้องเรียกคุณพ่อคุณแม่ของตะวันดังขึ้น ทั้งคู่ตกใจรีบวิ่งไปดู เห็นเด็กน้อยนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพราก ปานตะวันเข้าไปกอดปลอบลูกพลางถามว่าเป็นอะไร

“ตะวันฝันร้าย คุณพ่อคุณแม่ทะเลาะกันเสียงดังตะวันกลัว”

“ไม่เป็นไรนะครับแค่ฝันเอง แม่อยู่นี่แล้วนะครับ”

“คุณพ่อก็อยู่ ไม่ได้ทะเลาะกันด้วยนะครับ” ปพลช่วยปลอบลูกอีกแรงหนึ่ง ปานตะวันเบี่ยงตัวลูกหลบไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ เขาต้องทำหน้าดุเป็นทำนองไม่ให้เธอชวนทะเลาะ

“คุณพ่อคุณแม่อย่าทะเลาะกันนะครับ” ตะวันพูดไปร้องไห้ไป

“ครับคุณพ่อไม่ทะเลาะกับคุณแม่หรอกครับ มา...มากอดกัน” ปพลตีเนียนกอดทั้งแม่กอดทั้งลูก ปานตะวันจำใจให้เขากอดเพื่อความสบายใจของลูก...

ฝ่ายอานนท์ออกจากห้องทำงานจะกลับบ้านเจอปัทมาถือกล่องใส่ข้าวของเดินผ่านมาพอดี ร้องทักว่าทำไมกลับดึกนัก แล้วนี่จะขนของไปไหน เธอไม่วายจิกกัดเขาสมองเสื่อมหรือเปล่า เธอบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าลาออก ก็เลยมาเก็บของกลับบ้าน เขาขอเหตุผลทำไมถึงต้องลาออก เธอโทษว่าสาเหตุมาจากเขา

“คุณรู้ไหมเวลาฉันเห็นหน้าคุณฉันรู้สึกยังไง เวลาคุณห่วงคนโน้นคนนี้ เวลาที่คุณยิ้มหรือหัวเราะให้คนอื่น ฉันไม่อยากเห็นอะไรแบบนั้นแล้ว ฉันแกล้งทำเป็นเฉยๆแกล้งยิ้มแกล้งหัวเราะไม่ได้อีกแล้ว คุณเข้าใจบ้างไหมว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันรู้สึกอะไร” ปัทมาระบายความอัดอั้นเป็นชุด อานนท์งงหนักไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องอะไร เธอหงุดหงิดกระชากเขามาจูบ แล้วผลักเขาออก

“ทีนี้เข้าใจหรือยัง ฉันชอบคุณ...ฉันชอบคุณ แล้วฉันก็รู้ว่าคุณไม่ได้ชอบฉันและฉันก็อึดอัดที่จะอยู่กับคุณ ฉันถึงต้องไปไงเข้าใจหรือยัง” ระบายจบปัทมาเดินลิ่วไปเลย อานนท์ได้แต่ยืนอึ้ง

“นี่คุณชอบผมเหรอ”

ooooooo

ระหว่างที่ปานตะวันกำลังเก็บที่นอน ตะวันเข้ามาดึงมือให้ไปช่วยวาดรูปที่ตัวเองวาดค้างไว้ เป็นรูปปพล เธอและลูก โดยที่เธอถือกีตาร์อยู่ในมือ

เธอระบายกีตาร์เป็นสีฟ้าเหมือนตัวที่ปพลเคยซื้อให้ พอนึกได้หยิบยางลบมาลบออก ตะวันทักท้วงจะลบทำไม สีฟ้าสวยดี เธอนึกถึงอดีตขึ้นมาน้ำตาคลอเบ้า จังหวะนั้นปพลยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าให้บอกว่ารพีพรฝากมา เธอรีบปาดน้ำตาทิ้ง เขาไม่ทันสังเกตเห็นถามว่าวาดรูปอะไรกันอยู่แล้วนั่งลงข้างๆตะวัน หยิบรูปนั้นมาดู

“โอ้โฮ กีตาร์สีฟ้า สวยจังเลย ลูกรู้ไหมครับคุณพ่อเคยซื้อกีตาร์สีฟ้าให้คุณแม่ด้วยนะ ตอนนั้นนะกีตาร์คุณแม่พัง คุณพ่อเลยซื้อให้ใหม่ คุณแม่กำลังจะเป็นนักร้อง คุณพ่อคิดว่าการที่คนเราจะเป็นนักดนตรีก็ต้องมีเครื่องดนตรีเป็นของตัวเอง คุณพ่อก็เลยซื้อให้คุณแม่หนึ่งตัว”

ปานตะวันทนฟังเขาเล่าต่อไปไม่ไหว ขอตัวไปอาบน้ำแล้วลุกออกไป ปพลจะตามแต่ตะวันขอร้องให้เขาเล่าต่ออยากฟัง เขาก็เลยไปไหนไม่ได้...

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จปานตะวันหลบไปนั่งที่ดาดฟ้า นึกถึงเรื่องราวในอดีตน้ำตาร่วงอีก ได้แต่บอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งไว้ ปพลแค่จะมาแย่งลูกของเธอไป เขาต้องการแค่ลูกไม่ได้ต้องการเธอ

ตะวันออกมาเห็นแม่ร้องไห้รีบเข้าไปปลอบ พร้อมกับบอกว่าเวลาที่ตัวเองร้องไห้เสียใจ พ่อจะพาแกไปเที่ยว แกก็จะมีความสุขแล้วก็ไม่ร้องไห้อีก จังหวะนั้นปพลมาตามทั้งคู่ไปกินข้าว ตะวันบอกพ่อว่าแม่ร้องไห้ ปพลเป็นห่วงเดินมาดูใกล้ๆ