พรหมพิศวาส
ตอนที่ 15
ปพลตื่นจากภวังค์ยิ้มเศร้าๆเมื่อนึกถึงพ่อขึ้นมา ก่อนหันไปชวนตะวันมาเล่นเรือใบไม้กัน
เด็กน้อยมองพ่อสงสัยว่าเรือใบไม้คืออะไร จากนั้นเขาพาตะวันมาที่ลำธาร สอนให้ทำเรือจากใบไม้เหมือนที่พ่อของเขาเคยสอนเอาไว้ ไม่นานนักเรือใบไม้ลำเล็กๆก็เสร็จ
“ถ้าเรือใครจมน้ำก่อนคนนั้นแพ้ ตกลงไหมครับ”
“ครับ...ตะวันต้องชนะคุณพ่ออยู่แล้ว” ตะวันบอกอย่างมั่นใจ ครู่ต่อมาเรือใบไม้สองลำถูกปล่อยลงลำธาร มันค่อยๆไหลไปตามกระแสน้ำ เรือของปพลจมก่อนทำให้ตะวันชนะ เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“ตอนเด็กๆ คุณปู่ก็สอนให้คุณพ่อเล่นแบบนี้แหละ”
“แล้วใครชนะครับ”
“คุณปู่สิครับ พ่อไม่เคยชนะคุณปู่เลยสักครั้ง”
“งั้นคุณปู่ก็เก่งกว่าคุณพ่อ แล้วตะวันก็เก่งกว่าคุณพ่อ”
“งั้นเรามาแข่งกันอีกทีไหม” ว่าแล้วปพลชวนตะวันไปเลือกเก็บใบไม้มาทำเรือลำใหม่
ooooooo
เมื่อเห็นสมควรแก่เวลา ปพลชวนตะวันกลับ ระหว่างที่ช่วยกันเก็บของ ตะวันคุยว่าพ่อแข่งเรือใบไม้แพ้แกและยังแพ้คุณปู่อีกด้วย เขาขอผัดไว้ก่อนวันหลังจะโชว์ฝีมือให้ดูใหม่
“ตะวันอยากแข่งเรือกับคุณปู่จัง ตะวันจะชนะคุณปู่แทนคุณพ่อ”
“ถ้าคุณปู่ยังอยู่คุณปู่คงอยากแข่งกับลูก”
“คุณพ่อคิดถึงคุณปู่ไหมครับ ตอนที่ไม่มีคุณพ่อ คุณพ่อรู้ไหมว่าตะวันคิดถึงคุณพ่อทุกวันเลย”
ผู้เป็นพ่อนิ่งไปอึดใจก่อนจะบอกว่าคิดถึงท่านทุกวันเหมือนที่ตะวันคิดถึงเขา เด็กน้อยซักอีกคุณปู่รักคุณพ่อไหม ปพลนึกถึงคำพูดของพ่อก่อนตายที่บอกว่ารักเขามาก ก็ดึงลูกมากอดไว้แน่น
“รักสิครับ คุณปู่รักคุณพ่อมากเหมือนที่คุณพ่อก็รักตะวันมาก ตะวันต้องอยู่กับคุณพ่ออย่าไปไหนนะครับ”
“ครับ ตะวันรักคุณพ่อ ตะวันจะอยู่กับคุณพ่อครับ” เด็กน้อยกอดเขาตอบ...
ฝ่ายปานตะวันกับรพีพรแยกกันตามหาปพลกับตะวันไปทั่วแต่ไม่เห็นแม้เงา ปานตะวันทั้งเหนื่อยทั้งเป็นกังวลไปหมดไม่รู้ว่าลูกจะเป็นอย่างไรบ้างทรุดลงนั่งร้องไห้
“ปานจะไม่ไหวแล้ว ปานคิดถึงลูก” พูดได้แค่นั้นปานตะวันปล่อยโฮ รพีพรสงสารลูกจับใจ ดึงตัวมากอด...
แม่ลูกมัวแต่กอดกันจึงไม่เห็นปพลจูงมือตะวันเดินผ่านก่อนจะเลี้ยวไปอีกทาง ทันทีที่คู่พ่อลูกเลี้ยวพ้นหัวมุม รพีพรคลายอ้อมกอดออก บอกปานตะวันว่าพรุ่งนี้ค่อยมาหาตะวันใหม่ไม่ว่าอย่างไรเราต้องหาแกจนเจอแล้วพากันเดินไปคนละทางกับที่สองพ่อลูกไป...
ขณะที่ปานตะวันกับรพีพรต้องกลับที่พักในกรุงโซลด้วยความผิดหวัง อานนท์ซึ่งนั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศที่กรุงเทพฯต้องแปลกใจเมื่อปัทมาเข้ามาขอลาออกจากงานตอนนี้เดี๋ยวนี้ ทั้งที่ยังไม่มีงานใหม่รองรับ เขาบอกให้ทำงานที่นี่ไปก่อนได้งานใหม่เมื่อไหร่ค่อยออก เธอน้อยใจที่เขาไม่ง้อ
“ฉันก็แค่มาบอกคุณตามมารยาท ยังไงฉันก็จะออกตอนนี้”
“งั้นก็ตามใจ เด็กดื้ออย่างคุณ ผมคงห้ามอะไรไม่ได้หรอก” อานนท์มองเธอหน้าเครียด ปัทมายิ่งน้อยใจที่เขาไม่ยื้อเธอไว้แม้แต่น้อย เดินน้ำตาร่วงออกจากห้อง...ที่เกาหลีใต้ ปพลนอนหลับอยู่กับตะวัน อยู่ๆ แกร้องไห้ลุกพรวดขึ้นนั่ง เขาตกใจลุกตามถามว่าเป็นอะไร แกบอกทั้งน้ำตาว่าคิดถึงแม่ เขาดึงตัวลูกมากอดพยายามปลอบให้หยุดร้องไห้แต่ไม่สำเร็จ
“ตะวันคิดถึงคุณแม่ ตะวันอยากไปหาคุณแม่”
ooooooo
ปพลรู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ต้องตกใจที่ไม่เห็นตะวันอยู่ในห้อง เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าเห็นเด็กน้อยนั่งอยู่ถึงกับถอนใจโล่งอก เข้าไปนั่งข้างๆ
