พรหมพิศวาส

การมาคุยกับปพลครั้งนี้ทำให้รพีพรพบว่าเขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ไม่เอาแต่ใจ ไม่โกรธเกรี้ยวขี้โมโห ยืนยันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ปานตะวันยอมรับและยกโทษให้เขา นอกจากนี้ เขายังยอมรับในตัวรพีพร ขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับเธอ

รพีพรไม่ถือโทษโกรธอะไรเขา ดีใจที่เขายอมรับเธอ เขาเสียดายไม่หายถ้าวันนั้นเขากล้าพอจะทำแบบนี้ เขาคงไม่ต้องเสียใครๆไป รพีพรเชื่อว่าวันนี้ก็ยังไม่สายถ้าเขากล้าแบบที่คุยกับเธอตอนนี้

“เพราะคุณพูดกับฉันก็ไม่มีประโยชน์ คุณไปบอกยัยปานดีกว่านะคะ”

เขาตัดพ้อว่าปานตะวันไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรเลย รพีพรปลอบถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องอดทน ปพลมีอีกเรื่องที่อยากรู้ เขาเป็นพ่อของตะวันใช่ไหม เธอย้อนถามแล้วถ้าแกไม่ใช่ลูกของเขาจะเกิดอะไรขึ้น เขาให้คำมั่นไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่พ่อของแก เขาจะทำให้ปานตะวันยอมรับในตัวเขาให้ได้ รพีพรเห็นใจเขามากแต่ต้องขอโทษด้วยที่บอกเรื่องนี้ไม่ได้เพราะให้สัญญากับลูกไว้ แต่เธอมั่นใจว่าเขาน่าจะรู้อยู่แล้ว

ooooooo

ตะวันกำลังเล่นอยู่กับอานนท์ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เห็นปพลยืนเกาะรั้วมองอยู่รีบวิ่งเข้าไปถามว่าจะมาเล่นกับแกใช่ไหม เขาพยักหน้า แต่ไม่กล้าเข้าบ้านกลัวปานตะวันจะไม่พอใจ

“เข้ามาสิไอ้พล” อานนท์เห็นเขาลังเล “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันคุยกับคุณปานให้”...

อานนท์ปล่อยให้พ่อลูกเล่นกันที่สนามโดยที่ตัวเองยืนดูอยู่ห่างๆเห็นตะวันหัวเราะมีความสุขก็พลอยยิ้มตามไปด้วย ปานตะวันถือถาดใส่ขนมกับเครื่องดื่มจะเอามาให้ลูกเห็นปพลเล่นอยู่กับลูกก็โมโหจะเข้าไปเอาเรื่อง อานนท์ดึงแขนเธอไว้ บอกว่าตนเป็นคนให้เขาเข้ามาเอง

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง”

“คุณปานคุณลองดูดีๆสิ ตะวันดูมีความสุขมากนะครับที่ได้อยู่กับไอ้พล คุณน่าจะให้โอกาสไอ้พลมันอีกสักครั้ง มันอาจจะเป็นเพื่อนหรือเป็นสามีที่ไม่ดีเท่าไหร่แต่ผมว่าวันนี้มันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วและมันน่าจะเป็นพ่อที่ดีได้มากกว่าที่คุณคิด แค่คุณยอมรับมัน”

“เราอยู่โดยไม่มีเขามาได้ตั้งนาน วันนี้มันไม่จำเป็นต้องมีเขาหรอกค่ะ” ปานตะวันพูดไม่ทันขาดคำมีเสียงร้องของตะวันดังขึ้น เธอตกใจรีบวิ่งไปดูเห็นลูกหกล้มเข่าถลอกเลือดซิบ ชักสีหน้าใส่ปพลก่อนอุ้มลูกเข้าข้างใน เขารีบเดินตามด้วยความเป็นห่วง ทำแผลเสร็จปานตะวันตะโกนเรียกสวยให้มาพาตะวันไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด

“ผมขอโทษ คราวหน้าผมจะดูแลตะวันให้ดีกว่านี้”

“ไม่ต้อง ลูกฉันฉันดูแลเองได้ กลับไปได้แล้ว” พูดจบปานตะวันจะเดินหนี ปพลดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด อานนท์ที่ยืนดูอยู่ค่อยๆถอยออกมา เธอโวยวายให้เขาปล่อย ปพลขอโอกาสให้ตัวเองได้เป็นพ่อของตะวัน เธอไม่อนุญาตสั่งให้เขาปล่อย แล้วพยายามดิ้นหนี เขายิ่งกอดแน่นขึ้น

“นะปาน ผมอยากเป็นพ่อของตะวัน แล้วก็...” ปพลยังพูดไม่จบปานตะวันกัดแขนเขาจมเขี้ยวถึงกับร้องลั่นต้องคลายวงแขนออก เธอเป็นอิสระผลักเขาออกอย่างแรง พูดใส่หน้าว่าตะวันมีพ่อของแกแล้ว จากนั้นหันไปบอกอานนท์ที่ยืนดูอยู่อีกมุมหนึ่งว่าเธอจะแต่งงานกับอานนท์ซึ่งจะทำหน้าที่พ่อของตะวัน อานนท์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยถึงกับมึนตึบ จะปฏิเสธก็ไม่กล้าเกรงใจเธอ

“ถ้าคุณไม่กลับมาทำให้คุณนนท์เขาไม่สบายใจ เราก็คงแต่งงานมีครอบครัวที่มีความสุขไปแล้ว”

ปัทมากลับมาทันได้ยินปานตะวันพูดพอดี น้ำตาแทบร่วงทนฟังต่อไม่ไหวเดินหนี ปพลไม่คิดจะขวางหากปานตะวันจะแต่งงานกับอานนท์ เพราะมั่นใจว่าเพื่อนของเขาเป็นคนดี จะทำหน้าที่สามีที่ดีได้