พรหมพิศวาส

ค่ำแล้วตอนที่อานนท์โทร.ทางไกลจากกรุงเทพฯมาถามปานตะวันว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอยังตามหาลูกไม่เจอเลย เขาอวยพรให้หาแกเจอโดยเร็วและขอเป็นกำลังใจให้เธอ

ปัทมาเห็นเขาคุยสายกับปานตะวันด้วยความห่วงใยรู้สึกเจ็บแปลบใจแต่ต้องข่มเอาไว้ จันทนีที่นั่งอยู่แถวนั้น รอจนอานนท์วางสายถึงได้ถามว่าเป็นอย่างไรบ้างเจอหลานของตนหรือยัง เขาส่ายหน้ายังไม่เจอเลย จันทนีแค้นใจปพลมากที่มาฉกหลานไป เจอหน้าเมื่อไหร่จะตีให้หัวแตกแล้วลุกออกไปอย่างหัวเสีย อานนท์หันมาเห็นปัทมานั่งซึมถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าเป็นห่วงปานตะวัน

“พี่ปานน่ะฉันคงไม่ต้องห่วง คนห่วงเยอะแล้ว ...ดึกแล้ว ฉันว่าคุณกลับไปได้แล้วล่ะฉันจะปิดบ้านนอนแล้ว...ไปได้แล้ว ไปสิ”

อานนท์งงอยู่ๆปัทมาก็ไล่ ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ เธอเห็นเขาไม่ขยับจัดแจงเข้าไปฉุดให้ลุกขึ้น เป็นจังหวะที่เขาลุกพอดีทำให้เธอเสียหลักหงายหลังจะล้ม เขารวบตัวไว้ทัน ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ ปัทมาใจหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก ครั้นตั้งสติได้เธอผลักเขาออก ไล่ให้กลับไปได้แล้ว

“เป็นอะไรของเขา” อานนท์มองตามปัทมาที่เดินลิ่วขึ้นข้างบนอย่างงุนงง...

ฝ่ายปัทมามองลงมาจากห้องนอนตัวเอง เห็นรถของอานนท์แล่นออกไปก็ถอนใจหนักใจ

“ไอ้ปัทแกอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว แกต้องทำใจไอ้ปัท แกต้องทำใจ” ปัทมาพึมพำกับตัวเอง

ooooooo

ที่กรุงโซล เกาหลีใต้ มิสเตอร์ฮงแจ้งข่าวดีให้รพีพรกับปานตะวันทราบว่าได้ข่าวปพลแล้ว มีคนเห็นเขากับลูกอยู่แถวนอกเมือง ปานตะวันฟังภาษาเกาหลีไม่ออกแต่เดาจากสีหน้าของแม่ก็พอจะรู้

“เจอตะวันแล้วเหรอคะคุณแม่”

รพีพรพยักหน้ารับคำ ปานตะวันร้อนใจมากรีบชวนท่านไปที่นั่นกันเลย...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ภายในห้องพักของปพล ขณะตะวันกำลังวาดรูป ปพลยกชามบะหมี่มาให้ เตือนว่าได้เวลากินข้าวแล้ว เหลือบเห็นเด็กน้อยกำลังวาดรูปอยู่ถามว่าวาดรูปอะไรขอดูหน่อย แล้วหยิบรูปที่แกวาดขึ้นมาดูเป็นภาพพ่อแม่ลูกที่ยังวาดไม่เสร็จ ในภาพเห็นปานตะวันถือกีตาร์สีฟ้าที่เขาซื้อให้ร้องเพลงอยู่

“ตะวันกำลังวาดรูปคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็ตะวันครับ”

“พ่อว่าเรามากินข้าวกันดีกว่าเสร็จแล้วเราก็ไปเที่ยวกันดีไหม”

“ครับ” เด็กน้อยว่าแล้วตักบะหมี่กิน

ปพลอดนึกถึงปานตะวันไม่ได้ ถ้าได้มาอยู่ด้วยกันคงจะมีความสุขกว่านี้ แล้วมองตะวันที่กินเก่งเหมือนแม่ แถมยังกินปากเลอะเหมือนกันอีก เขาเอื้อมมือไปเช็ดปากให้เหมือนที่เคยทำให้เธอ ด้วยความคิดถึงทำให้เขาจินตนาการไปเองว่าเธอมานั่งอยู่ตรงหน้า ยิ้มออกมาอย่างสุขใจสุดๆ...

ในเวลาต่อมา ปพลพาตะวันพร้อมอุปกรณ์ปิกนิกไปที่สวนสาธารณะ อีกด้านหนึ่งห่างออกมา ปานตะวันกับรพีพรมาตามหาสองพ่อลูกที่นี่เช่นกัน...

สองพ่อลูกช่วยกันปูเสื่อสำหรับปิกนิกที่ใต้ต้นไม้ เอาอาหารที่เตรียมไว้ขึ้นมาวาง อาหารล้วนเป็นของที่ตะวันชอบ ปพลนั่งดูลูกกินอย่างมีความสุข มีใบไม้ใบหนึ่งร่วงลงมาใส่หน้า เขาหยิบขึ้นมาดู

พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของเขา ตอนนั้นเขายังเป็นเด็กน้อย ปราการเคยพาเขามาที่นี่ สอนให้ทำเรือใบไม้เอามาแข่งกัน เรือใบไม้สองลำไหลไปตามสายน้ำในลำธาร

“คุณพ่อชนะอีกแล้ว” เด็กชายปพลร้องเอะอะ

“วันหนึ่งลูกต้องชนะ และประสบความสำเร็จมากกว่าพ่อรู้ไหม ลูกต้องพยายามให้มาก”