พรหมพิศวาส

“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ คุณพ่อตกใจแทบแย่ คิดว่าตะวันหายไปไหน”

“ตะวันคิดถึงคุณแม่ คุณพ่อพาตะวันไปหาคุณแม่ได้ไหมครับ” ตะวันอ้อนวอนน่าสงสาร...

ในเวลาต่อมา ขณะปพลซื้อของอยู่ในร้านชำ ตะวันนั่งเล่นลูกบอลอยู่ไม่ห่างนัก ลูกบอลหล่นจากมือกลิ้งไปตามทาง เด็กน้อยวิ่งตามห่างจากร้านชำเรื่อยๆกระทั่งมาหยุดที่เท้าของปานตะวันที่เดินมากับรพีพร เด็กน้อยเงยหน้าเห็นแม่ก็ดีใจมากโผกอด ปานตะวันเองก็ดีใจน้ำตาไหลในที่สุดก็หาลูกเจอ แล้วสำรวจทั่วตัวลูกว่าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนปวดตรงไหนไหม เห็นแกไม่เป็นอะไรดึงตัวมากอดไว้อีกครั้ง

“คุณแม่ครับ ตะวันหายใจไม่ออก”

“แม่ขอโทษ” ปานตะวันคลายแขนออก ตะวันเห็นแม่น้ำตาอาบแก้มถามว่าร้องไห้ทำไม เธอรีบปาดน้ำตาทิ้ง อธิบายว่าที่เธอร้องไห้เพราะดีใจที่เจอแก ตะวันหันไปเห็นรพีพรน้ำตาร่วงก็แปลกใจคุณยายร้องไห้ทำไม ท่านดีใจเช่นกันที่เจอหลาน เด็กน้อยโผกอดคุณยายไว้บอกว่าคิดถึงท่านมาก

“ไปตะวันกลับบ้านกับแม่นะ” ปานตะวันว่าแล้วจูงมือลูกพากลับ...

ฝ่ายปพลซื้อของเสร็จหันมองอีกที ใจหล่นไปที่ตาตุ่มเมื่อไม่เห็นตะวัน เดินหาจนทั่วร้านก็ไม่เจอ วิ่งไปดูหน้าร้านก็ไม่พบรีบออกตามหา...

เดินมายังไม่ทันกี่ก้าว ตะวันหยุดเดินกระตุกมือปานตะวันให้รอคุณพ่อก่อน ท่านกำลังซื้อของอยู่ แล้วเราค่อยกลับพร้อมกัน เธอเสียงเข้มใส่ ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พ่อของแก พ่อของแกตายไปแล้ว

“คุณพ่อตะวันยังไม่ตาย คุณแม่โกหกตะวันอีกแล้ว คุณพ่อยังไม่ตาย” เด็กน้อยหน้าเบ้จะร้องไห้

“แม่ไม่ได้โกหก” ปานตะวันเสียงดังใส่ลูกจนรพีพรต้องปรามให้พอได้แล้ว ตะวันถามคุณยายว่าพ่อของแกยังไม่ตายใช่ไหม ท่านไม่อยากโกหกหลาน จึงบอกว่าเขายังไม่ตาย ตะวันไม่เข้าใจถ้าอย่างนั้นทำไมแม่ต้องโกหกด้วย แล้วเริ่มร้องไห้ ปานตะวันจำต้องลดเสียงลงตอนพูดกับลูก

“ตะวันอยู่กับแม่ ตะวันไม่มีความสุขเหรอครับ ตะวันไม่รักแม่แล้วเหรอครับ”

“ตะวันรักคุณแม่แล้วตะวันก็รักคุณพ่อ ตะวันอยากอยู่กับคุณพ่อคุณแม่”

“ตะวันทำไมดื้อแบบนี้” ปานตะวันเอ็ดลูกเสียงดังจนแกร้องไห้ออกมาอีก รพีพรทนไม่ไหวสั่งให้เธอหยุดทำแบบนี้ ลูกตกใจหมดแล้ว แล้วเรียกตะวันให้มาหา เด็กน้อยโผซุกอกคุณยายบอกว่า

ไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว ปานตะวันน้อยใจที่ลูกรักตัวเองน้อยกว่าปพล แต่พยายามระงับอารมณ์ไว้

“กลับบ้านกับคุณแม่นะครับ” ปานตะวันพูดไม่ทันขาดคำ ปพลตามมาทัน ไม่ยอมให้เธอเอาลูกของเขาไปไหนทั้งนั้น ชวนลูกกลับไปกับตัวเองแล้วเข้าไปดึงมือลูก ปานตะวันยื้อมืออีกข้างของแกไว้ สองคนยื้อแย่งลูกกันไปมา รพีพรทนไม่ไหวสั่งให้ทั้งคู่หยุดทำแบบนั้น พ่อกับแม่ไม่ควรทะเลาะกันต่อหน้าลูก

จากนั้นท่านพาหลานแยกไปที่สนามเด็กเล่นปล่อยให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันตามสบาย ทันทีที่ลูกไปพ้นสายตา ปานตะวันตบหน้าปพลฉาดใหญ่ฐานขโมยลูกของเธอไปโดยไม่คิดถึงหัวอกของคนเป็นแม่ เขายอกย้อนแล้วเธอเคยคิดถึงหัวอกคนเป็นพ่ออย่างเขาบ้างไหมที่ต้องนั่งจมอยู่กับความรู้สึกผิดว่าตัวเองทำให้ลูกต้องตาย

เธอกลับบอกว่าดีแล้วที่รู้สึกอย่างนั้นเพราะลูกของเขาตายไปตั้งแต่ 6 ปีที่แล้ว ปพลโกรธที่เธอยังกล้าพูดว่าลูกตายอีก เธอขอร้องให้เขาไปจากชีวิตเธอกับลูกได้แล้วเพราะตะวันไม่ใช่ลูกของเขา

“ผมโง่มา 6 ปีแล้ว ผมไม่โง่ให้คุณหลอกอีกแล้ว”