พรหมพิศวาส

ปานตะวันน้ำตาร่วงรู้สึกแย่ที่เอาเอกสารปลอมมาหลอกปพล เห็นจันทนีกับรพีพรเดินเข้ามารีบปาดน้ำตาทิ้ง บอกรพีพรว่าจองตั๋วเครื่องบินแล้ววันมะรืนจะกลับ ท่านถามย้ำแน่ใจแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้ เธอพยักหน้ารับคำ จันทนีทักท้วงพรากพ่อพรากลูกไม่กลัวบาปกรรมหรือ ตนสงสารหลานจริงๆ เธอมั่นใจว่าลูกอยู่แบบไม่มีพ่อได้ จันทนีด่าเธอว่าเห็นแก่ตัว คิดเองเออเองว่าลูกอยู่ได้ แกมีสิทธิ์รู้ว่าใครเป็นพ่อของแก

“ถ้าปานพาตะวันไปอยู่ที่อื่นไม่ให้เจอเขาอีก ตะวันยังเด็กเดี๋ยวก็ลืม”

ตะวันลงบันไดมาพอดีได้ยินสิ่งที่แม่พูดก็หยุดฟัง จันทนีเตือนปานตะวันถึงอย่างไรก็หนีไม่พ้นความจริงที่ว่าปพลเป็นพ่อของตะวัน เด็กน้อยได้ยินเต็มสองหูถึงกับร้องเอะอะ

“ลุงปพลเป็นพ่อของตะวัน คุณแม่โกหกตะวัน พ่อตะวันยังไม่ตาย ลุงปพลเป็นพ่อตะวัน” พูดจบตะวันวิ่งหนีไปทั้งน้ำตา ปานตะวันรีบวิ่งตามจนทันกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ขอร้องให้ฟังเธอก่อน

“ตะวันไม่ฟัง คุณแม่ใจร้ายคุณแม่โกหกตะวัน ตะวันอยากมีพ่อ คุณแม่ได้ยินไหมตะวันอยากมีพ่อ” เด็กน้อยคร่ำครวญทั้งน้ำตา ปานตะวันไม่รู้จะทำอย่างไรดึงลูกมากอดไว้แน่น ปพลยืนอยู่นอกรั้วแอบฟังแม่ลูกคุยกัน

“ตะวันฟังแม่นะที่ผ่านมาไม่มีพ่อตะวันก็อยู่ได้ แม่คนนี้แหละจะเป็นทั้งแม่และพ่อให้ตะวันเอง เรากลับไปอยู่เมืองนอกด้วยกันเหมือนเดิมนะ” คำพูดของปานตะวันทำเอาปพลใจแป้วที่เธอจะพาลูกหนีไปจากเขา จังหวะนั้นจันทนีตามมาทันพอดีต่อว่าปานตะวัน

“กูว่านังพรมันใจร้ายแล้วนะมึงใจร้ายกว่ามันอีกรู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นพ่อลูกกันมึงยังทำร้ายหัวใจลูกได้ลงคอ”

ปพลที่แอบฟังอยู่ได้ยินเต็มสองหู ไม่เข้าใจทำไมปานตะวันถึงต้องทำแบบนี้กับเขาด้วย

ooooooo

ปานตะวันตื่นขึ้นตอนเช้าพบว่าตะวันหายตัวไปเดินหาทั่วบ้านแต่ไม่เจอ ปัทมาออกไปหาที่สนามเด็กเล่นก็ไม่เห็นแม้เงา ปานตะวันนึกถึงปพลขึ้นมาได้ชวนแม่จันแม่พรกับปัทมาไปบ้านนันทิตา

ไม่นานนักทั้งสี่คนมาถึงบ้านนันทิตา สวยออกมาต้อนรับท่าทางมีพิรุธสุดๆ ยิ่งโดนถามว่าตะวันกับปพลมาที่นี่หรือเปล่า เธอเอาแต่หลบสายตา ครั้นถูกคาดคั้นหนักเข้า สวยถึงได้ยอมรับว่าเป็นคนพาตะวันออกจากบ้านมาหาปพล แต่ไม่รู้ว่าจากนั้นเขาพาแกไปไหน ปานตะวันถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งร้องไห้โฮ

“เห็นไหม ปานบอกแล้วว่าเขาจะมาแย่งลูกไปจากปาน แล้วถ้าเขาไม่คืนลูกให้ปาน ปานจะทำยังไง ปานจะไปแจ้งความ จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด” ปานตะวันว่าแล้วขยับจะไปหาตำรวจ รพีพรร้องห้ามไว้

“ใจเย็นๆลูก รอก่อนคุณปพลเขาคงไม่พาตะวันไปไหนไกลหรอก”

“ปานไม่รอ เขาไม่เคยเลี้ยงตะวันเขาไม่รู้ว่าตะวันใช้ชีวิตแบบไหนยังไง หิวหรือเปล่ากินอะไร ปานห่วงลูก”

จังหวะนั้นอานนท์รีบร้อนเข้ามาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ปัทมาส่ายหน้าเป็นทำนองยังไม่เจอเบาะแสอะไร เขาเข้ามานั่งข้างๆปานตะวันจับมือเอาไว้

“ไม่ต้องห่วงนะครับคุณปาน ผมบอกไอ้รุจให้ช่วยตามหาแล้ว”

ปัทมาเห็นภาพอานนท์จับมือปานตะวันแอบเจ็บจี๊ดจนต้องเบือนหน้าหนี...

ตั้งแต่ลูกหายตัวไป ปานตะวันไม่เป็นอันกินอันนอนเอาแต่ร้องไห้ อานนท์ถือจานใส่อาหารเข้ามา บอกให้เธอกินอะไรหน่อยเดี๋ยวจะไม่สบายไปเสียก่อน เธอกินอะไรไม่ลงคิดถึงลูก แล้วนิรุจว่าอย่างไรบ้าง