พรหมพิศวาส

ที่สนามบินสุวรรณภูมิ ปนิตาเช็กตั๋วเครื่องบินเสร็จกำลังจะเดินเข้าข้างใน ตั้มตามมาทันดึงแขนเอาไว้ เธอสะบัดมือเขาออกตวาดแว้ดจะทำบ้าอะไร เขาไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น

“ทำไมฉันไม่อยู่นายจะได้ไม่ต้องทะเลาะกับฉันให้เสียอารมณ์”

“ผมอยากทะเลาะกับคุณ”

“แต่ฉันไม่อยาก แล้วนายก็เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว” ปนิตาว่าแล้วหันหลังจะกลับไปที่โซนผู้โดยสารขาออก ตั้มตัดสินใจสารภาพความในใจว่าชอบเธอ ปนิตาหยุดกึกไม่กล้าหันกลับมาได้แต่ยืนใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขาก้าวมายืนตรงหน้าดึงเธอมาจูบ ทีแรกเธอขัดขืนแต่สุดท้ายหยุดดิ้นปล่อยให้เขาจูบแถมจูบตอบอีกต่างหาก ครั้นเขาถอนจูบออก เธอตบเขาหน้าหัน

“ผมขอโทษ ผมก็แค่อยากรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง ผมก็ไม่รู้หรอกว่าผมไปชอบไฮโซปากเสียอย่างคุณได้ไง แต่พอรู้ว่าผมจะไม่ได้เจอคุณอีก ผมก็รู้สึกว่ามันคงเหงา ถ้าไม่มีคุณทะเลาะด้วย คุณล่ะไม่กลัวเหงาเหรอถ้าไม่ได้ทะเลาะกับผม...ว่ายังไง ยังอยากจะไปอีกหรือเปล่า”

“ไป” ปนิตาตอบเสียงดังฟังชัดแล้วเดินต่อไป ตั้มมองตามใจหาย ขยับจะไปแต่เธอหันกลับมาเสียก่อน “ถ้านายอยากทะเลาะกับฉัน ก็บินตามฉันมาแล้วกัน” ปนิตาว่าแล้วจ้ำพรวดๆเข้าไปในโซนผู้โดยสารขาออก ตั้มมองตามยิ้มสมใจ...

ทางฝ่ายปานตะวันกลับไปเก็บของที่ห้องแต่งตัวเพื่อกลับบ้าน ตะวันทักท้วงแล้วคุณพ่อจะกลับกับเราด้วยไหม เธอหันขวับถามลูกว่าพูดอะไร เด็กน้อยเล่าว่าเมื่อครู่นี้แกเจอพ่อ เธอสั่งห้ามลูกเรียกผู้ชายคนนั้นว่าพ่ออีก บอกกี่ครั้งแล้วไม่ใช่หรือว่าพ่อของแกตายไปแล้ว

ตะวันเถียงว่าไม่จริง พ่อยังไม่ตาย ปานตะวันพยายามระงับความโกรธแต่ทำไม่ได้เอ็ดลูกเสียงขรมจนตะวันน้ำตาคลอ รพีพรกับจันทนีเข้ามาพอดี

“จะดุลูกทำไม...จันพาหลานออกไปก่อน” รพีพรรอจนจันทนีพาตะวันออกไปแล้วจึงตำหนิปานตะวันไปเอ็ดลูกทำไมเด็กจะไปรู้เรื่องอะไร แล้วนี่เธอจะต้องหนีไปอีกนานเท่าไหร่ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ไม่อยากเจอปพลอีก ตะวันเป็นลูกของเธอคนเดียว รพีพรไล่ให้เธอไปบอกปพลหากเธอมั่นใจขนาดนั้น

“ไม่ใช่หนีแล้วปล่อยให้เรื่องค้างคาอยู่แบบนี้ แล้วก็ตอบคำถามในใจตัวเองให้ได้ว่าต้องการแบบไหนกันแน่ ตลอดระยะเวลา 6 ปีที่ผ่านมา ลูกแน่ใจใช่ไหมว่าลูกมีความสุขโดยที่ไม่มีเขาแล้วตะวันก็มีความสุขที่ไม่มีพ่อ” คำพูดของแม่ทำเอาปานตะวันน้ำตาคลอ

ooooooo

ที่หน้าห้องแต่งตัว ตะวันนั่งหน้าเศร้าจ้องมองปพล ก่อนเอามือแตะใบหน้าเขา ปพลจับมือเล็กๆของลูกไว้ เด็กน้อยขอให้เขาเป็นพ่อจริงๆของแกได้ไหม เขาย้อนถามแล้วแกอยากให้เขาเป็นพ่อหรือเปล่า

“ตะวันไม่อยากให้คุณพ่อยู่บนสวรรค์ ตะวันอยากให้คุณพ่อมาอยู่กับตะวัน”

“พ่ออยู่ตรงนี้แล้วมาอยู่กับตะวันแล้ว” ปพลดึงลูกมากอดแนบอก ปานตะวันออกมาเห็นพอดีก็ไม่พอใจดึงลูกออกห่าง เขาจะตามแต่เธอผลักเขาอย่างแรงจนเซ อานนท์ขอร้องเธอให้ใจเย็นๆคุยกันดีๆดีกว่า

“ไอ้ปานคุณปพลเขายังไม่ทันทำอะไรเลย แกจะขึ้นอะไรนักวะ” เดี่ยวช่วยพูดอีกแรงหนึ่ง ปานตะวันไม่สนใจคำพูดของสองหนุ่ม สั่งปพลอย่ามายุ่งกับตะวันอีก อย่าเอาความคิดผิดๆมาฝังหัวลูกของเธอ

เขาไม่ใช่พ่อของแก พ่อของแกตายไปแล้ว ตะวันถูกแม่กดดันหนักก็ร้องไห้ออกมา จันทนีทนไม่ไหว

“โอ๊ย จะอะไรนักหนา เจอกันก็ตีกันด่ากันดูสิหลานตกใจหมดแล้ว มีอะไรก็ไปคุยกันให้จบๆ รำคาญ”...