พรหมพิศวาส

“คุณก็เห็นผลตรวจแล้ว คุณจะเอาอะไรอีก”

ปพลรู้ว่าผลตรวจดีเอ็นเอที่ปานตะวันเอาให้ดูเป็นของปลอมเพราะเขาไปตรวจมาเองแล้ว ผลตรวจยืนยันว่าตะวันเป็นลูกของเขากับเธอ ดังนั้นเขามีสิทธิ์ในตัวแกเช่นกัน

“ฉันไม่สนว่าคุณจะเป็นพ่อหรือจะไม่เป็นพ่อ แต่คุณไม่มีสิทธิ์ คุณตายไปแล้ว ตายไปจากเราสองคนแม่ลูกนานแล้ว อย่ามาวุ่นวายกับพวกเรา ฉันไม่อยากต้องมีชีวิตแย่ๆเพราะคุณอีก หวังว่าคุณจะเข้าใจ”

“ผมไม่สนใจหรอกว่าต่อไปนี้ชีวิตคุณจะเป็นยังไง ผมรักลูกของผม ตะวันเป็นลูกผมต้องอยู่กับผม”

“คุณก็ยังเห็นแก่ตัวคิดถึงแต่ตัวเองเหมือนเดิม ไม่เคยรักใครจริงแบบนี้คุณจะเป็นพ่อที่รักลูกได้ยังไง” ปานตะวันยิ้มหยันทั้งที่อดน้อยใจไม่ได้ที่เขาต้องการแต่ลูกไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไร

ooooooo

ปานตะวันเดินไปหาลูกที่สนามเด็กเล่นชวนให้กลับบ้านด้วยกัน เด็กน้อยเห็นพ่อตามมาด้านหลัง บอกกับแม่ว่าถ้าอย่างนั้นเรากลับพร้อมกับพ่อเลย แล้วตะโกนบอกพ่อว่าแกกับแม่จะกลับบ้านแล้ว

“ไปครับตะวัน กลับบ้านกัน” ปพลเข้าไปอุ้มลูกลงจากเครื่องเล่น ปานตะวันไม่ยอมให้เขาไปแย่งลูกคืน

เสียงทะเลาะกันของทั้งคู่ดังไปถึงหูรพีพรที่คุยโทรศัพท์กับจันทนีอยู่อีกมุมหนึ่งบอกว่าจะต้องไปห้ามทัพก่อนแล้วรีบวางสาย ด้านปพลอยากแกล้งปานตะวันจึงอุ้มลูกวิ่งหนี เธอวิ่งตามไม่ลดละ ตะวันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนึกว่าพ่อกับแม่เล่นไล่จับกันหัวเราะสนุกสนาน ปานตะวันคว้าเสื้อเขาไว้ได้กระชากกลับ เขาหันขวับมาใบหน้าเกือบชนกัน ทั้งคู่ใจเต้นตูมตามไม่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้นานแล้ว เขาตั้งสติได้ก่อน

“ลูกต้องกลับกับผม ถ้าคุณอยากกลับก็กลับไปด้วยกัน”

“ให้ฉันกลับไปกับคุณ...ไม่มีทาง”

“ก็แล้วแต่” ปพลว่าแล้วจูงมือตะวันเดินต่อ เจอรพีพรดักรออยู่ มีเรื่องจะคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว จากนั้นเธอเดินนำเขาไปยังมุมสงบของสนามเด็กเล่น เขายืนยันจะไม่ยอมให้สองแม่ลูกพาตะวันหนีไปอีก แล้วต่อว่าเธอว่าใจร้ายไม่รู้สึกเลยหรือว่าทำให้คนอื่นต้องเจ็บ

“ฉันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้คุณรู้สึกแย่ขนาดไหน แล้วไม่ใช่ว่ายัยปานจะไม่เสียใจ เขาเจ็บทุกครั้งเวลาที่ต้องโกหกลูก โกหกตัวเองว่าคุณตายไปแล้ว เจ็บทุกครั้งที่ลูกถามถึงพ่อ วันนี้คุณยังรักยัยปานอยู่หรือเปล่า” รพีพรเห็นเขานิ่งไม่ตอบ เธอมองตาเขาก็รู้ว่าเขายังรักเธอไม่เสื่อมคลาย “ถ้าคุณยังรักนี่เป็นโอกาสเดียวที่คุณจะรักษาครอบครัวของคุณเอาไว้ ทำมันซะ”

“แต่ปานเขาคงไม่ได้คิดแบบที่ผมคิด ความรักของเขาคงหมดไปแล้ว”

“อย่าดูถูกความรักของผู้หญิงนะคะคุณปพล” รพีพรมองปพลอย่างเป็นกำลังใจให้ จากนั้นทั้งคู่กลับไปหาปานตะวันกับตะวัน รพีพรบอกให้หลานกลับบ้านกับคุณพ่อและคุณแม่ ปานตะวันไม่พอใจยืนกรานว่าตะวันต้องกลับไปกับเธอไม่ใช่กลับกับผู้ชายคนนี้ ปพลเสียงกร้าวถ้าเธออยากอยู่กับตะวันต้องให้เขากลับไปกับเธอด้วย เธอไม่ยอมให้เขาทำอย่างนั้น รพีพรกระซิบกับลูก

“ปานเอาน่า อย่างน้อยก็จะได้อยู่กับตาหนู ยังไงคุณปพลก็ไม่ยอม แม่ว่าไหลตามน้ำไปก่อนดีกว่า เชื่อแม่”

ปานตะวันมองปพลอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ตะวันเริ่มบ่นว่าจะคุยกันอีกนานไหมตนหิวแล้ว ปพลถามเธอจะเอาอย่างไรลูกหิวแล้วได้ยินไหม เธอยืนนิ่งไม่ขยับ เขาหันไปบอกตะวันว่าแม่คงไม่หิวเดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันแล้วค่อยกลับบ้าน จากนั้นคว้ามือลูกเดินลิ่วไปเลย ปานตะวันรีบวิ่งตามไปจูงมืออีกข้างของตะวัน รพีพรมองแล้วเหมือนพ่อแม่ลูกเดินจูงมือกันก็อดยิ้มไม่ได้