พรหมพิศวาส

อานนท์นิ่งอึ้งไม่รู้จะตอบหลานอย่างไร ปานตะวันยืนดูอยู่อีกมุมหนึ่งเสียใจน้ำตาคลอที่โกหกลูก เขาหันไปเห็นเธอร้องไห้พลอยรู้สึกแย่ไปด้วย อานนท์นิ่งไปอึดใจก่อนจะระบายให้ปัทมาฟังอีกว่า

“คุณรู้ไหมทุกครั้งที่คุณปานยิ้ม มันไม่เคยสดใสเหมือนที่ผมเคยเห็น แต่มันเต็มไปด้วยความเศร้า”

“แล้วคุณรู้ได้ไงว่าพี่ปานจะมีความสุขถ้าอยู่กับคุณปพล เห็นทะเลาะกันจะเป็นจะตาย”

“ทั้งคุณปาน ทั้งไอ้พลเป็นคนปากแข็งด้วยกันทั้งคู่เราถึงต้องช่วยกันให้เขาคืนดีกันนี่ไง”

ปัทมาสงสัยถ้าทั้งคู่คืนดีกันได้อานนท์จะไม่เสียใจหรือ เขายอมรับว่าเสียใจแต่มันคงดีกว่าที่เขาจะต้องมาทนเห็นคุณปานเสียใจไปตลอดทั้งที่มีโอกาสจะมีความสุข ปัทมาเองก็ไม่อยากเห็นเขาเสียใจ

“แต่ว่าคุณก็ควรมองคนอื่นบ้างก็ได้นะเจ้านายขา” ปัทมายื่นหน้าเข้าไปหาอานนท์ทำตาปริบๆ เขาได้แต่ส่ายหน้าขำๆกับท่าทางของเธอก่อนลุกออกไป เธอยิ้มชอบใจรีบเดินตามพลางกระเซ้า

“ออปป้า...ออปป้า รอด้วย”

ooooooo

ปพลพยายามง้อปานตะวันอย่างไม่ย่อท้อ ซื้อก๋วยเตี๋ยวเจ้าโปรดของเธอมาให้ รวมทั้งของกินอีกเต็มสองมือโดยไม่ลืมซื้อขนมนมเนยมาฝากตะวัน เธอไม่ไยดีไล่ตะเพิดเขาไปให้พ้น ตะวันมองแม่งงๆ

“ทำไมคุณแม่ต้องไล่คุณลุงด้วยครับ”

ปานตะวันบอกให้ลูกเข้าบ้านไปก่อน เด็กน้อยไม่ทำตามคำสั่ง ชวนปพลเข้าไปเล่นในบ้านด้วยกัน แม้ดีใจที่จะได้เล่นกับลูกแต่เขาก็เกรงใจปานตะวันบอกแกให้ขออนุญาตคุณแม่ก่อนว่าจะให้เขาเข้าไปได้ไหม

“คุณแม่ให้คุณลุงไปเล่นกับตะวันนะครับ”

“ไม่ครับ” ปานตะวันปฏิเสธเสียงเข้ม แล้วจูงมือตะวันเข้าบ้าน ทิ้งให้ปพลมองตามตาละห้อย...

ค่ำวันเดียวกัน ปานตะวันลงมาจากห้องนอน แอบมองไปทางรั้วบ้าน ปัทมาที่กำลังดูทีวีเห็นพี่สาวชะเง้อคอยาวก็เดาออกว่ามองหาปพลอยู่ บอกว่าเขายังเกาะรั้วเป็นลิงเหมือนเดิมไม่รู้ป่านนี้โดนยุงหามไปหรือยัง

“ฉันถามจริงๆเถอะพี่ปาน ถึงเขาจะรู้ว่าตัวเองเป็นพ่อของตะวันแล้วไงล่ะ”

“เขาไม่ได้รักพี่แล้ว...แล้วพี่ก็ไม่ได้รักเขาจะมาเป็นพ่อตะวันได้ไง”

ปัทมาไม่เห็นว่าการที่ทั้งคู่ไม่รักกันจะเกี่ยวอะไรกับการที่ปพลจะเป็นพ่อของตะวัน บนโลกนี้มีพ่อแม่ที่เลิกกันตั้งเยอะแยะ สุดท้ายพวกเขาก็ทำหน้าที่แค่พ่อกับแม่ อีกอย่างก็ไม่ได้จะให้เธอคืนดีกับเขาสักหน่อย ตนไม่เข้าใจวิธีคิดของเธอเลยจริงๆ ทั้งที่รู้ว่าน้องพูดถูกแต่ปานตะวันยังแถกสีข้าง อ้างว่าไม่อยากให้ตะวันมีพ่อที่เกรี้ยวกราด ขี้โมโหเอาแต่ใจไม่มีเหตุผลแบบปพล

“แต่ตอนนี้ที่พี่พูดมาทั้งหมด มันเป็นพี่ทั้งนั้นแหละ...เอาจริงๆนะพี่...พี่จะไม่ใจอ่อนจริงๆเหรอ”

“พี่ไม่ไว้ใจเขา ถ้าเขารู้ว่าเขาเป็นพ่อตะวันแล้วเขาเกิดทำอะไรบ้าๆ อยากเอาชนะพี่แบบที่เคยทำ แกล้งพี่แบบที่เคยแกล้ง แล้วก็มาลงกับลูก พี่จะทำไง อีกอย่างเขายอมรับในตัวแม่พรไม่ได้สุดท้ายมันก็มีปัญหาอยู่ดี”

รพีพรมาทันได้ยินพอดีรู้สึกแย่ที่ตัวเองมีส่วนทำให้ปานตะวันไม่สามารถมีครอบครัวที่มีความสุขได้...

ปานตะวันใจร้ายมากเห็นปพลเกาะรั้วไม่ไปไหนสักที โทร.แจ้งตำรวจให้ส่งสายตรวจมาดู เขาเจอตำรวจไล่จำใจกลับบ้านด้วยความผิดหวัง รพีพรมองมาจากในบ้านเห็นเหตุการณ์โดยตลอดอดสงสารเขาไม่ได้ ตัดสินใจไปหาเขาที่บ้านเพื่อคุยกันอย่างเปิดอก