ประกาศิตกามเทพ
ตอนที่ 12
“พวกมันใส่ร้ายผม เล่นวิธีสกปรกแน่ๆ”
“ทางตำรวจเตรียมส่งสำนวนสอบสวนให้อัยการแล้ว ถ้าอัยการยื่นฟ้องต่อศาลเสี่ยก็ต้องไปสู้คดีในชั้นศาลต่อไป”
“หมวดมีวิธีช่วยผมไหม”
“ถ้าหลักฐานอ่อนอัยการก็อาจยกฟ้องครับ...ผมแนะนำได้แค่นี้เพราะไอ้ดาบหลงกับสารวัตรกำลังจับตาผมอยู่”
ปราการเจ็บใจมากแต่ไม่ทันคิดหาทางเอาคืนเหมันต์ มิตรก็โทร.มาเยาะเย้ย
“ไงเสี่ย...มือปืนผมทำงานได้ถูกใจเสี่ยหรือเปล่า สงสัยกระสุนผมจะด้าน หรือไม่มันก็หยิบปืนเด็กเล่นของลูกไป”
มิตรสะใจได้ล้างแค้นปราการ โดยมีหริทธ์อดีตพนักงานในบ่อนซึ่งหักหลังเขาอย่างเลือดเย็นเป็นเครื่องมือ ปราการโกรธจัดเรียกหริทธ์มาลงโทษ...โทษฐานไม่เตือนเรื่องความแค้นของมิตรรวมถึงเรื่องลาวัลย์ถูกลักพาตัว...
ขณะที่หริทธ์จมปลักกับความเจ็บช้ำใจเพราะถูกลาวัลย์ปฏิเสธ เหมันต์ก้าวไปข้างหน้าด้วยการให้อภัยเริ่มจากประกิตที่แวะมาขออโหสิกรรมหน้าที่เก็บกระดูกของชาญ
“ผมไม่รู้จะพูดยังไง...คือผม...ผมไม่ได้ตั้งใจ คนมันเมาอ่ะก็เลยเบรกไม่ทัน ไม่ใช่สิ...เอาเป็นว่าผมมันเลวเองที่ขับรถหนีไป ก็หวังว่าคุณจะเข้าใจแล้วยกโทษให้ผม ผมก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอก ยิ่งรู้ว่าผมทำคุณพิการผมก็ยิ่งเสียใจ ถ้าคุณยังอยู่ผมจะยอมกราบขอโทษคุณจริงๆนะ”
สภาพห่อเหี่ยวของประกิตทำให้เหมันต์ถอนใจยาว ตัดสินใจปรากฏตัว
“พ่อผมไม่เคยคิดแค้นคนที่ชนเขาเลย พ่อให้อภัยมาตั้งนานแล้วครับ”
ประกิตตาเหลือกไม่อยากเชื่อว่าจะเจอลูกชายของชาญ เหมันต์ไม่ถือสายิ้มให้อย่างจริงใจ
“พ่อชาญบอกว่าอย่าให้สิ่งร้ายๆที่เกิดขึ้นกับชีวิตเรามาเปลี่ยนแปลงความดีในตัวเรา ต่อให้เดินไม่ได้พ่อก็ยังมีมือ มีสมองทำประโยชน์เพื่อคนอื่นได้อีกมากมาย พ่อก็แค่เสียขาแต่ไม่ได้สูญเสียหัวใจ”
เหมันต์เตือนสติให้ประกิตคิดถึงครอบครัวโดยเฉพาะผาณิตา
“พ่อผมหมดเวลาทำเพื่อคนที่พ่อรักแต่คุณยังมีโอกาสนะครับ...”
ooooooo
คำพูดเตือนสติของเหมันต์ทำให้ประกิตคิดได้ เหมันต์เลยนัดผาณิตามาพบเพื่อบอกข่าวดี ผาณิตาแอบมองเขาจากมุมไกลๆก่อนจะเดินมาหาเขาที่ยืนคอยที่ริมแม่น้ำ
เหมันต์เย้าขำๆทันทีที่เจอหน้า “เดี๋ยวนี้คุณใจกล้าแอบมองผู้ชายแล้วหรือครับ”
“หน้าตาบ้านๆอย่างนายมีอะไรให้แอบมอง”
“โห...ใจร้าย พูดจาไม่น่ารักแบบนี้ผมกลับดีกว่า”
พูดจบก็แกล้งหมุนตัวกลับ ผาณิตารีบคว้าตัวไว้
“นี่นายเป็นคนนัดฉันมาเองนะ มีอะไรก็ว่ามา”
“พ่อคุณไปขอโทษพ่อผม คุณก็ควรอภัยให้ท่านได้แล้ว”
“มันไม่ได้อยู่ที่ฉันแต่อยู่ที่เขาจะยอมเปลี่ยนตัวเองหรือเปล่า”
“ครอบครัวมันต้องช่วยกันสร้างนะครับ แค่คนใดคนหนึ่งคงไม่ได้”
ผาณิตารู้แก่ใจแต่ไม่อยากยอมรับ “รู้แล้วน่าคุณครูใหญ่ ห่วงตัวนายบ้างเถอะ พรุ่งนี้ถ้าอัยการยื่นฟ้องอาสอง เราต้องเตรียมกลับเข้าบริษัทบีบให้กรรมการบริหารปลดเขาซะ แล้วฉันจะดันนายขึ้นตำแหน่งแทนเอง”
เหมันต์ไม่ตอบรับแต่มองเธอยิ้มๆ
