มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 8
“ไม่จำเป็น...ชะตาชีวิตเอ็งถูกกำหนดไว้อย่างไร ชะตาชีวิตอาตมาก็ถูกกำหนดไว้เช่นกัน จากนี้ไปเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก จำคำอาตมาไว้...ไม่ใช่เอ็งคนเดียวที่มีจิตใจมุ่งมั่นกำจัดความชั่วร้ายออกจากไพรวารี เมื่อถึงเวลา...เอ็งจะได้พบกับผู้ร่วมอุดมการณ์เดียวกัน”
พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป เผ่าเทพจะตามด้วยความเป็นห่วง แต่เพียงพริบตาเดียวหลวงปู่ก็หายตัวไปแล้ว
ooooooo
เพชรน้ำผึ้งฉวยโอกาสที่ภูผากับเหล่าสมุนไปตะลุยด่านตำรวจปลอม หลอกล่อสมุนสองคนที่ภูผาทิ้งไว้เฝ้าเธอ แล้วหนีกลับไปหาเผ่าเทพ
หม่อมหลวงสาวปาดเหงื่อบนใบหน้าตัวเองแบบไม่ใส่ใจนัก เพราะเดินลุยป่ามาพักใหญ่ ก่อนเบิกตาโพลงเมื่อเห็นถนนและรถของชาวบ้านวิ่งมาตามทาง
“ฉันขอติดรถไปไพรวารีด้วยได้ไหมจ๊ะพี่ชาย”
“ข้าจะไปส่งอ้อย ไม่ได้ไปไพรวารีหรอกนังหนู”
“งั้นฉันจ้างก็ได้จ้ะ อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามาได้เลย”
ชาวบ้านเจ้าของรถกวาดตามองสภาพหญิงสาวแล้วส่ายหน้าไม่เชื่อว่าจะมีเงินจ้าง เพชรน้ำผึ้งหน้าเจื่อน รู้ดีว่าสภาพตัวเองไม่น่าเชื่อถือนัก จึงตัดสินใจควักสมุดบันทึกเล่มจิ๋วส่งให้เขา
“พี่ชายจ๋า...ฉันขอร้องล่ะ ฉันมีเรื่องสำคัญคอขาดบาดตายจริงๆ ถ้าพี่ชายไม่อยากพาฉันไป
ส่งให้หนักรถ งั้นฉันขอฝากสมุดเล่มนี้ให้พี่ชายเอาไปให้หมวดเผ่าเทพที่ไพรวารีก็ได้ ฉันสาบานเลยว่าถ้าหมวดเผ่าเทพเห็นสมุดเล่มนี้ เขาจะจ่ายให้พี่ชายอย่างงามแน่นอน...นะจ๊ะพี่ชาย...ช่วยฉันหน่อยนะ”
ภูผาไม่ได้คิดถึงเพชรน้ำผึ้งเลย มัวรับมือพวกตำรวจปลอมที่สลัดหน้ากากทันทีที่เห็นหน้าเขา
เสือหนุ่มเจ้าของฉายาโรบินฮู้ดแกล้งทำพลาดให้ถูกจับตัวได้ ปล่อยให้ของที่เขาแอบสลับเปลี่ยนเป็นลังเปล่าถูกปล้น จุดหมายก็เพื่อล้วงความลับของอีกฝ่ายว่าใครเป็นคนบงการ
ไม่นานความจริงก็เปิดเผย ภูผาแกล้งหมดสติระหว่างถูกคุมตัว แต่หูเงี่ยฟังกระทั่งรู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนของกำนันชัชที่คิดหักหลังเสือผัน ด้วยการลวงภูผามาคุ้มกันวัตถุโบราณ ดักปล้นกลางทางและฆ่าปิดปากเสือหนุ่ม
พวกตำรวจปลอมหรือแท้จริงคือสมุนของกำนันชัชยังไม่รู้ตัว กระทั่งช่วยกันเปิดลังของแล้วเห็นแต่ลังเปล่าจึงรู้ว่าถูกตลบหลัง ภูผารอจังหวะอยู่แล้วโผล่มาเค้นคอหาตัวกำนันชัช แต่นอกจากจะเอาคืนไม่ได้ เสือหนุ่มยังต้องหนีเข้าป่าไปสมทบสมุนคู่ใจเพราะกำลังของพวกกำนันชัชมีมากกว่า
ooooooo
ระหว่างที่ภูผาปะทะเหล่าสมุนของกำนันชัช ก้องสมุนคู่ใจที่รู้เรื่องเป็นสายให้ตำรวจของภูผาก็พารุ่งไปทำตามแผนลับๆคือส่งวัตถุโบราณของกำนันชัชคืนให้ทางการ
รุ่งตามมาช่วยก้องแบบงงๆ รู้สึกทะแม่งแต่ไม่กล้าท้วงมากนัก
“จะเอาอย่างนี้จริงๆเหรอวะไอ้ก้อง ข้ากลัวปัญหามันจะตามมาอีนุงตุงนังว่ะ”
“กลัวปัญหาตามมา หรือเสียดายอยากเอาของพวกนี้ไปขายเอาเงินเข้ากระเป๋าเองกันแน่วะไอ้รุ่ง”
ก้องแกล้งหยอกอย่างรู้ทัน รุ่งร้อนตัว โต้ฉุนๆ “เฮ้ย...เอ็งดูถูกข้า”
