มธุรสโลกันตร์

เสือผันเรียกประชุมแต่เช้าเพื่อหาคนคุ้มกันวัตถุโบราณ เศียรพระและทับหลังของกำนันชัชไปส่งลูกค้า ผจงบ่ายเบี่ยงไม่อยากทำเพราะเห็นเป็นงานง่ายๆ เสือผันจึงมอบหมายให้ภูผาทำแทน

เพชรน้ำผึ้งเป็นห่วงภูผา ไม่อยากให้เขาใช้ชีวิตเป็นโจรแบบนี้ ตัดสินใจจะเอาสมุดบันทึกแผนผังชุมโจรเสือผันไปให้เผ่าเทพ โดยฉวยจังหวะที่ภูผาจะออกจากหมู่บ้านแอบขึ้นรถไปด้วย

ภูผาไม่รู้แผนของเพชรน้ำผึ้ง มัวเตรียมตัวทำงานให้เสือผันและปรามผจงหากคิดทำร้ายเมียกำมะลอของเขาอีก

“เฮ้ย...ข้าไม่อยากยุ่งกับเมียเอ็งแล้วโว้ย ก็ได้ยินที่พ่อพูดแล้วนี่หว่า...ว่าไม่ต้องไปยุ่งกับไอ้เผ่าเทพตอนนี้”

“ถ้าพี่เป็นคนพูดอะไรแล้วเข้าใจง่ายๆแบบนี้ทุกครั้งก็ดี”

“ไอ้ผา! ปัญหาของเอ็งกับข้าแค่พักรบ อย่าย่ามใจไป...ข้าเตือนด้วยความหวังดี...จะทำอะไรระวังตัวไว้มากๆ”

ผจงยิ้มยียวนแล้วผละไป ทิ้งภูผาให้มองตามด้วยแววตาไม่ไว้ใจ โดยไม่สำเหนียกสักนิดว่าคนที่น่าจะไว้ใจได้อย่างเพชรน้ำผึ้ง ซ่อนตัวบนท้ายรถของเขาแล้ว

เผ่าเทพไม่ได้คิดถึงเพชรน้ำผึ้ง มุ่งมั่นฝึกจิตกับหลวงปู่เพื่อปราบพวกเสือผัน แต่จิตที่คิดแต่เอาชนะทำให้สมาธิหมวดหนุ่มแตกซ่าน เกิดมโนภาพหลอนว่าถูกผจงตามล่าและฆ่าตาย!

หลวงปู่เฝ้าสังเกตอาการของเผ่าเทพอยู่แล้ว เมื่อหมวดหนุ่มสะดุ้งตื่นจากภวังค์ก็เตือนสติ

“ความคิดที่จ้องแต่จะเอาชนะและเข่นฆ่ากวาดล้างอย่างเดียว นอกจากจะไม่ทำให้ชนะ ยังทำให้มีแต่แพ้ทุกครั้งอีกต่างหาก จิตของเอ็งยังร้อนรุ่มเพราะความจงเกลียดจงชัง รบร้อยครั้ง เอ็งก็แพ้ร้อยครั้ง”

“แต่โจรพวกนั้นมันเข่นฆ่าคนบริสุทธิ์”

“ถ้าเอ็งยังอยากช่วยประชาชน จิตใจของเอ็งก็ต้องหนักแน่นดั่งหินผา”

เผ่าเทพขัดใจมาก แต่เมื่อตั้งสติได้และทบทวนคำพูดของหลวงปู่ก็คิดได้ว่าจะต้องพยายามให้มากกว่านี้...

ooooooo

กระเช้ากับสมทรงฉวยโอกาสที่ภูผาไปทำงานให้เสือผัน วางยานอนหลับสมุนของเขาเพื่อลอบทำร้ายเพชรน้ำผึ้ง แต่ทั้งสองสาวก็ต้องผิดหวังเพราะหม่อมหลวงสาวหนีออกจากภูพยัคฆ์ไปแล้ว

ภูผายังไม่รู้เรื่องเมียกำมะลอหนีออกจากภูพยัคฆ์ หยอกล้อและพูดคุยกับเหล่าสมุนระหว่างทางไปส่งของให้เสือผันอย่างสนุกปาก ไม่รู้เลยว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญอย่างเพชรน้ำผึ้งอยู่ท้ายรถ กระทั่งรุ่งหักเลี้ยวรถกะทันหัน เพชรน้ำผึ้งตั้งหลักไม่ทันหัวเซไปกระแทกลังไม้ดังโป๊ก!

เสียงดังจากท้ายรถทำให้ภูผานิ่วหน้า สัญชาตญาณระวังภัยทำให้เขาตัดสินใจหยุดรถและลงไปสำรวจด้วยตัวเอง แล้วก็ค้นพบว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญซ่อนตัวอยู่

ภูผาโกรธมาก ลากเมียกำมะลอไปคุยอีกทางให้ห่างจากพวกสมุน เพชรน้ำผึ้งนึกกลัวท่าทางเกรี้ยวกราดของเขา พยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบแต่ไม่ได้ผล ภูผาตวาดลั่น

“ถ้าไม่บอกว่าแอบออกมาด้วยทำไม ก็ไม่มีเหตุผลอื่นให้คิด...เธอคิดหนีใช่ไหม!”

 “เอ่อพี่ผา...คือไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้คิดจะหนีไปไหน ฉันก็แค่อยากออกมาทำงานกับพี่”