มธุรสโลกันตร์

กระเช้าจำกระท่อมหลังนี้ได้ดีเพราะมีความหลังฝังใจ แม้ไม่อยากกลับไปอีก แต่เพราะความแค้นต่อเพชรน้ำผึ้งทำให้เธอตัดสินใจมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง

สมทรงกวาดตามองบรรยากาศป่าช้าด้วยแววตาหวาดหวั่น ไม่ไว้ใจ “อีกระเช้า...พี่ผจงอยู่แถวนี้จริงๆเหรอวะ แถวนี้ไม่ค่อยมีใครเข้ามากันหรอก เอ็งก็รู้ว่าพวกเราที่ตายโหงตายห่ากัน ส่วนใหญ่ต้องเอามาฝังแถวนี้ทั้งนั้น”

“ถ้าเอ็งกลัวก็ไสหัวกลับไปเลย ข้ามั่นใจว่าพี่ผจงต้องอยู่ที่กระท่อมนั่นแน่”

พูดพลางชี้ไปที่กระท่อม สมทรงมองตามแล้วยิ้มร้าย “กระท่อม...อ๋อ...ข้ารู้แล้ว มิน่าล่ะ...ตอนเอ็งเป็นชู้กับพี่ผจงถึงไม่มีใครระแคะระคายว่าเอ็งไปล่อกันตอนไหน ที่แท้ก็มีที่ลับเอาไว้เล่นชู้กันนี่เอง”

“อีสมทรง! ปากมึงเห่าให้รู้จักเวล่ำเวลาบ้างนะ เห่าไม่เข้าหูกูบ่อยๆ ระวังกูจะเอาตะกร้อมาครอบปาก ไปเลย! เดี๋ยวกูไปฟ้องพี่ผจงเรื่องนังน้ำผึ้งเอง”

ผจงกับสองสมุนคู่ใจ เข้มกับพร้าว ไม่รู้เรื่อง กระเช้าจะมาที่กระท่อม มัวตื่นตาตื่นใจกับเงินสดปึกใหญ่ รายได้จากการขายเฮโรอีนเป็นครั้งแรก

“มิน่าล่ะ ไอ้พวกค้ายามันถึงรวยเอาๆ แต่กูนี่สิ...ปล้นเหนื่อยแทบตาย”

“แสดงว่าเรามาถูกทางแล้วพี่”

“ยัง...ขืนทำอะไรบุ่มบ่ามตอนนี้ เกิดพ่อข้ารู้เข้าได้ตายห่ากันหมดนี่แน่ จะคิดการใหญ่มันต้องรู้จักรอจังหวะดีๆ รวบรวมคนให้ได้อย่างที่ข้าต้องการก่อน”

เข้มกับพร้าวพยักหน้าหงึกๆ ก่อนสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงกระเช้าดังจากหน้ากระท่อม ผจงรีบสั่งให้สองสมุนเก็บเฮโรอีนที่เหลือให้เรียบร้อย ส่วนตัวเองไปรับหน้ากระเช้า

ooooooo

กระเช้าไม่ยี่หระท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยของผจง เปิดฉากฟ้องเรื่องเพชรน้ำผึ้งทันทีที่เจอหน้า

“ฉันจะไปบอกพ่อเสือผันแต่แกไม่อยู่ น้าลำเจียกก็ไม่เชื่อ เข้าข้างแต่นังนั่น ฉันเลยต้องมาบอกพี่ เผื่อว่าพี่จะออกไปตามล่ามัน ถ้าลากตัวมันกลับมาได้ล่ะก็...พี่รู้ใช่ไหมว่าพ่อเสือผันจะลงโทษนังนั่นยังไง”

ผจงไม่มีท่าทางกระตือรือร้นอยากไปตามล่าเพชรน้ำผึ้งอย่างที่ต้องการ กระเช้าถึงกับเต้นผาง

“ชักช้าอยู่ทำไมล่ะจ๊ะพี่ รีบไปลากนังน้ำผึ้งกลับมาสิ”

“ถ้านังนั่นมันหนีไปคนเดียวจริง เอ็งไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงมันก็หนีไปได้ไม่ไกล เพราะภูพยัคฆ์ถูกคุมไว้ด้วยอาคมของพ่อ เอาเป็นว่าข้าจะส่งไอ้เข้มไอ้พร้าวให้ไปแกะรอยตามหาละกัน”

“อ้าว...แล้วพี่ทำไมไม่ไปตามเองล่ะ”

“ข้ามีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการ ส่วนเอ็ง...

จำไว้ว่าห้ามมาเหยียบที่นี่อีก”

น้ำเสียงดุดันของเขาทำให้กระเช้าอดสงสัยไม่ได้ “ทำไมล่ะพี่”

“ไม่ต้องถาม! แค่อย่าเข้ามาอีก ถ้าไม่เชื่อข้าล่ะก็...ข้าจะทำให้ไฟราคะของเราที่มันมอดไปแล้วลุกโชนขึ้นมาใหม่ เอ็งยังจำได้ใช่ไหมว่าเราเคยร้อนแรงกันขนาดไหน”

พูดพลางส่งสายตาหื่นกระหายไปให้ กระเช้าถอยกรูด ภาพอดีตผุดในหัวจนหน้าซีด ละล่ำละลักบอก

“ฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก พี่รีบจัดการนังน้ำผึ้งให้ฉันเถอะ”