มธุรสโลกันตร์

“เมียแบบนี้เอ็งอย่ามัวโอ้เอ้ชักช้า รีบจับปล้ำให้มันท้องไวๆ ท้องเดียวไม่พอ ท้องหัวปีท้ายปีเลยยิ่งดี”

ภูผาพยักหน้ารับ แสร้งตอบตกลงให้สมบทบาท “จ้ะแม่...เรื่องปล้ำเมียไว้ใจฉัน”

ลำเจียกผละไปแล้ว ทิ้งภูผาให้มองตามยิ้มๆ ไม่รู้เลยว่าเพชรน้ำผึ้งแอบได้ยินทุกอย่าง สีหน้าเหยเก ไม่รู้จะปลื้มหรือประทับใจดีไหมกับสิ่งที่แม่ผัวยุให้ลูกชายทำ...

ooooooo

เพชรน้ำผึ้งหนีกลับบ้านก่อน นอนคลุมโปงด้วยความกลัวถูกจับปล้ำ ภูผากลับมาเห็นก็อมยิ้ม รู้ทันแต่ไม่อยากแกล้งให้เมียกำมะลอเขินไปมากกว่านี้ ขยับตัวไปใกล้และกระซิบข้างหูเบาๆ

“ขอบใจที่เป็นห่วงฉันจนตัวเองต้องเจ็บไปด้วยนะ นอนพักไปเถอะ สภาพเธอสภาพฉันแบบนี้ ไม่มีอารมณ์อยากปล้ำหรอก รอให้หายเจ็บกันก่อนแล้วว่ากันใหม่ ฉันจัดหนักแน่”

พูดจบก็ผละออกจากห้อง ทิ้งเพชรน้ำผึ้งให้นอนหน้าแดง...รู้สึกดีมากๆกับความเป็นสุภาพบุรุษของเขา

ขณะที่บรรยากาศระหว่างภูผากับเพชรน้ำผึ้งดีขึ้น ความสัมพันธ์ของเผ่าเทพกับพลอยน้ำค้างกลับไม่ถึงไหน แม้เธอจะรู้สึกดีกับเขา แต่เผ่าเทพก็รักษาระยะห่างเพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเอาใจออกห่างคู่หมั้นอย่างเพชรน้ำผึ้ง

เผ่าเทพพยายามปัดความว้าวุ่นใจเพราะพลอยน้ำค้างทิ้ง หมกมุ่นกับเรื่องตามล่าพวกเสือผันแทน กระทั่งคิดได้ว่าตนต้องไปขอความช่วยเหลือจากหลวงปู่ พระธุดงค์ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ถึงสองครั้ง...

อาการบอบช้ำตามร่างกายของภูผาดีขึ้นมาก แต่คนที่เจ็บและร้องโอดโอยตอนเช้าวันถัดมาก็คือเพชรน้ำผึ้ง ภูผาได้แต่นั่งมองเมียกำมะลอร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความขำปนเอ็นดู

“เธอนี่สมกับที่แม่ฉันว่าจริงๆ เป็นผู้หญิงคาดเดาไม่ได้ บทจะเข้มแข็งก็ดุอย่างแม่เสือ บทจะอ่อนแอก็ปวกเปียกอย่างกับเด็กน้อยขี้แย”

“พี่ไม่เป็นอย่างฉันนี่ อยู่ดีๆก็ถูกพรากจากอกพ่อแม่ ต้องมาอยู่ท่ามกลางโจรแบบนี้”

“ถ้าคิดว่าที่เจออยู่เนี่ยมันหนักหนาสาหัสแล้ว เธอก็คงมีชีวิตรอดจนถึงวันที่เสือผันยอมปล่อยเธอไปไม่ได้”

ภูผาแกล้งว่าให้เจ็บ กระตุ้นให้เธอฮึดสู้ เพชรน้ำผึ้งเข้าใจดี ไม่โกรธแต่ไม่วายสงสัย

“พี่ไม่ปลอบใจฉัน เพราะพี่อยากให้ฉันเข้มแข็งเหมือนที่พี่ทำได้มาแล้วใช่ไหม”

คำถามของเธอแทงใจดำอย่างบอกไม่ถูก ภูผาเดินหนีแต่เพชรน้ำผึ้งก็ปรี่ไปดักหน้า

“ถึงไม่มีใครยอมเล่าอะไรให้ฟัง ฉันก็พอปะติดปะต่อเรื่องได้จากสิ่งที่ฉันเห็นและที่พี่ผจงพูด ทั้งหนังสือเรียนของพี่ที่เจอในบ้าน ทั้งเรื่องครูลอย... ครูของพี่ที่ถูกเสือผันฆ่า แล้วเรื่องที่พี่ไม่ใช่ลูกในไส้ของแม่ลำเจียกอีก ชีวิตพี่ตอนเป็นเด็กคงรักดีไม่อยากเป็นโจร แต่เสือผันบังคับให้พี่ต้องเป็นใช่ไหม”

“น้ำผึ้ง! เธอค้นของในบ้านฉันด้วยเหรอ”

“ฉันไม่ตั้งใจจะแอบค้น แต่บังเอิญเจอเองต่างหาก พี่ตอบฉันมาก่อนสิว่าที่ฉันคิดมันใช่”

ภูผาไม่ตอบแต่เดินหนี เพชรน้ำผึ้งไม่ยอมตามไปรั้งไว้

“ต่อให้เซ้าซี้ยังไง ฉันก็ไม่เล่าให้ฟังหรอก”

“ถ้าฉันถามทั้งคืน พูดไม่หยุด พี่ผาจะทนรำคาญได้เหรอ”