มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 7
“เพียงแค่นั้นก็เพียงพอแล้วขอรับ เพราะทุกวันนี้ไม่ว่าจะทำอะไร พวกมันมักจะนำหน้าผมอยู่เสมอ ขอเพียงแค่เท่าทันมันบ้าง ผมก็ยินดีที่จะรับคำสั่งสอน”
หลวงปู่พยักหน้ารับรู้ ก่อนตัดสินใจบอกเรื่องสำคัญ “มีเรื่องหนึ่งที่อาตมาต้องบอกโยมให้รู้ก่อน... ไม่ได้มีแค่โยมคนเดียวที่ถูกกำหนดให้มาต่อสู้ แต่ยังมีชายอีกคนหนึ่งที่จะช่วยโยมกำจัดความชั่วร้ายออกไปจากไพรวารี”
“เขาเป็นใครเหรอครับหลวงปู่”
“เมื่อถึงเวลาโยมจะรู้ได้ด้วยสติปัญญา...”
ooooooo
เสือผันติดใจเรื่องฝีมือของภูผา ท่าทางต่อสู้แปลกตา แต่แข็งกร้าวและดุดันนั้นทำให้เสือเฒ่าอดหวั่นไม่ได้ และคนเดียวที่เขาจะระบายด้วยได้ก็คือลำเจียก
“วันนี้ไอ้ผามันทำให้ข้าประหลาดใจฝีมือของมันเกินกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มาก มันไปเรียนรู้มาจากไหน”
“ไอ้ผามันก็มีครูคนเดียวนั่นแหละ ก็พี่ชายของฉันที่พี่ฆ่าเขาตายไปนั่นแหละ”
ลำเจียกเอ่ยถึงครูลอย พี่ชายของตนอย่างไม่สะทกสะท้าน เสือผันไม่พอใจมากแต่ไม่อยากทะเลาะกับเมีย ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดถึงภูผาเรื่อยๆ
“ฉันว่าพี่ก็น่าจะรู้นะว่าไอ้ผามันเป็นเด็กหัวไวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันชอบใฝ่เรียน อยากรู้อยากเก่งทุกอย่าง เรื่องครูพักลักจำมันก็เก่ง มันติดตามพี่มาตั้งแต่เด็ก มันก็ต้องซึมซับมาจากพี่ด้วยนั่นแหละ”
“แต่มันชักจะไม่ธรรมดาแล้ว”
“ก็ดีสิจ๊ะ พี่จะได้มีตัวตายตัวแทนคอยดูแลชุมโจรนี้ต่อจากพี่”
“นั่นไม่ใช่หน้าที่มัน ที่ข้าให้โอกาสไอ้ผามีชีวิตอยู่ ไม่ได้เพื่อให้มันมาทำหน้าที่นั้น แต่มันต้องมีชีวิตอยู่ตามเส้นชีวิตที่ข้ากำหนดให้มันเป็นเท่านั้น และเอ็งก็ต้องทำให้มันเป็นอย่างที่ข้าต้องการ!”
พูดจบก็ผละเข้าห้อง ทิ้งลำเจียกให้มองตามเครียดๆ อึดอัดใจมากที่ต้องปกปิดเรื่องชาติกำเนิดแท้จริงของภูผา
ภูผาไม่ยี่หระความคิดของพ่อ กระนั้นภาพเหตุการณ์ต่อสู้และคำพูดร้ายกาจของผจงถึงครูลอยก็ตามหลอกหลอนเขาจนเก็บไปฝันร้าย
“ครูลอย...ฉันขอโทษ...ฉันช่วยครูไม่ได้ ฉันผิดเอง...ฉันทำให้ครูต้องตาย”
ความรู้สึกผิดในวันวานยังทรมานหัวใจเขา ความแค้นที่เก็บกดไว้เริ่มรอวันปะทุไม่ไหว
“ฉันขอสาบานว่าฉันจะแก้แค้นให้ครู เสือผันกับฉันจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!”
ภูผาประกาศกร้าวในฝัน ทันใดนั้น! ร่างโปร่งบางของหลวงปู่ก็ปรากฏให้เขาเห็น
“ข้าเคยเตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่าถลำลึกลงในมิจฉาทิฏฐิ อย่าให้ความโกรธแค้นเผาไหม้จิตใจจนขาดสติสิไอ้ผา”
“ผมกราบขอโทษด้วยครับหลวงปู่ แต่การตายของครูลอยมันเหมือนตราบาปในใจของผม”
“แต่นี่ยังไม่ใช่เวลาที่เอ็งจะหุนหันทำตามความโกรธแค้นที่เผาไหม้จิตใจเอ็งอยู่”
“ผมพยายามจะอยู่กับความรู้สึกนี้ให้ได้มาตลอด แต่ทุกครั้งที่พวกเสือผันพูดถึง...มันทำให้ผม...”
“ต้องอดทนรอ เส้นทางชีวิตเอ็งถูกกำหนดไว้แล้ว อย่าไปกลัวว่าความชั่วที่อยู่รายล้อมและบังคับเอ็งอยู่จะทำให้ไม่มีโอกาสทำความดี เพราะเอ็งไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง หนทางของเอ็งต้องเจอวิบากอีกยาวไกล ถ้าเอ็งอดทน...เอ็งจะได้พบคนดีๆ อีกมากที่จะช่วยเสริมส่งเอ็ง ขอเพียงแค่เอ็งต้องมีสติ...จำคำข้าไว้ให้ดีไอ้ผา”
