มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 7
“ทีอย่างนี้มาโทษฉัน ทีตอนอยากเอาหน้าไม่เห็นพูดว่าฉันเป็นคนวางแผนล่อมันมาได้ไง”
ภูผาตอกไม่ไว้หน้า ผจงโกรธจัดจะเอาเรื่อง ลำเจียกเอาตัวไปขวางเลยถูกผจงผลักหัวกระแทกขอนไม้เลือดออก เสือผันที่ทนมองอยู่นานทนไม่ไหวปรากฏตัว ตวาดลั่น
“พอได้แล้ว! กูไม่ได้เลี้ยงพวกมึงให้มาฆ่ากันเอง”
เสือผันไม่รอช้าตบหน้าผจงฉาดใหญ่ แล้วจะเดินไปตบภูผา แต่เพชรน้ำผึ้งถลามาขวาง
“พี่ผาไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องก่อน พี่ผจงต่างหากที่...”
“มึงจะเอาด้วยอีกคนใช่ไหมอีน้ำผึ้ง!”
ภูผาต้องกันเมียกำมะลอออกแล้วรับโทษจากพ่อแต่โดยดี เสือผันโมโหมาก ประกาศกร้าว
“พวกมึงก็รู้กฎของกูดี...ยิ่งเป็นลูกแล้วมากัดกันเองไม่ต่างจากหมา พวกมึงก็ต้องพร้อมรับโทษหนึ่งต่อสิบ!”
ทุกคนชะงักเมื่อได้ยินบทลงโทษของเสือผัน ลำเจียกเป็นเดือดเป็นร้อน รีบขอร้องผัว
“พี่ผัน...ฉันขอล่ะ...อย่าเอากฎแบบนั้นมาใช้กับสองคนนี้เลย”
“กฎของกู ถ้าสั่งแล้วไม่มีใครทำใครมันจะฟังกู!” จบคำก็หันหาเพชรน้ำผึ้ง สั่งเสียงเข้ม “พาแม่ผัวมึงไปทำแผลแล้วไม่ต้องมาสะเออะเรื่องของผัวมึงอีก”
เพชรน้ำผึ้งพาลำเจียกไปทำแผลแล้ว เสือผันจึงเริ่มบทลงโทษลูกชายทั้งสอง ผจงเห็นสมุนร่างยักษ์ของพ่อมายืนออรอคำสั่งก็หน้าเจื่อน อ้อนวอนพ่อเสียงอ่อน
“พ่อ...ขอโอกาสฉันแก้มืออีกครั้งเถอะ ฉันจะเอานังน้ำผึ้งไปล่อให้ไอ้เผ่าเทพออกมาอีก คราวนี้ฉันจะตัดคอมัน แล้วเอาไปเสียบประจานหน้าโรงพักเอง”
“ไอ้ผจง...กูไม่ได้แค่โกรธที่มึงฆ่าไอ้เผ่าเทพไม่ตาย แต่กูเสียหน้าที่มึงยังโผล่ไปให้มันไล่ยิงเหมือนหมาจนตรอก ซมซานกลับมา ให้พวกมันทั้งไพรวารีหัวเราะเยาะกู”
“ฉันก็เกือบจะจัดการมันได้แล้วนะพ่อ แต่ไม่รู้ทำไมรอดตายคราวนี้เหมือนมันไปได้ของดีมาถึงเล่นงานฉันได้”
“กูไม่เชื่อว่าคนอย่างมันจะมีของดีอะไรกับเขา มันก็แค่มั่นใจมากขึ้นว่าฝีมืออย่างพวกมึงฆ่ามันไม่ตาย!”
จบจากด่าลูกชายคนโต เสือผันก็หันหาลูกชายคนเล็ก สีหน้าดุดัน
“ส่วนมึง...ไอ้ผา! ไอ้ผจงเป็นพี่มึง กูให้พวกมึงกินข้าวหม้อเดียวกัน แต่มึงกลับพยายามฆ่าพี่มึง”
“พ่อมีกฎของพ่อ ฉันก็มีกฎของฉัน ถ้าฉันสั่งไม่ให้ใครแตะคนในความคุ้มครองของฉัน แม้แต่พี่ผจงก็ห้ามแตะ”
“ไอ้ผา! แล้วถ้าเป็นกูปล้นฆ่าไอ้พวกนั้นล่ะ มึงก็จะฆ่ากูด้วยใช่ไหม”
ภูผาชะงัก เถียงไม่ออก เสือผันเห็นดังนั้นก็เอ็ดลั่น
“มึงเป็นโจรไม่ใช่นักบุญ ครั้งสุดท้ายที่พยายามขัดคำสั่งกู จำได้ไหมว่าต้องแลกด้วยอะไร”
ooooooo
ขณะที่เสือผันลงโทษลูกชายทั้งสอง เพชรน้ำผึ้งก็พาลำเจียกไปทำแผลที่บ้านพัก แม่หมอใหญ่เห็นท่าทางเก้ๆกังๆของลูกสะใภ้ก็ถอนใจ ระอาความไม่ได้เรื่องได้ราวของอีกฝ่ายเหลือเกิน
“ถ้ารู้ตัวว่าทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ทีหลังอยู่แต่ในบ้าน ไม่ต้องออกมาหาเรื่องให้พี่น้องเขาต้องฆ่ากัน”
“หนูไม่ได้เป็นตัวต้นเหตุ แม่มาโทษหนูได้ไง ต้องโทษพี่ผจงคนเดียวสิ”
“อีนี่...เถียงฉอดๆได้ทุกคำ”
“หนูไม่ได้เถียงแต่พยายามอธิบายความจริง ไม่ใช่เอะอะอะไรก็มาโทษแต่หนู”
