มธุรสโลกันตร์

“หยุดเดี๋ยวนี้นะอีกระเช้า! ถ้าเอ็งแตะต้องลูกสะใภ้ข้าอีก ได้เห็นดีกันแน่”

เพชรน้ำผึ้งสลบไปแล้ว ลำเจียกเลยสั่งให้พิกุลพาไปทำแผล กระเช้าจะตามแต่ก็ถูกลำเจียกสกัดไว้

“โชคดีของไอ้ผาที่ตัดสินใจเลิกเป็นผัวเอ็ง แต่ถ้าเอ็งยังคันล่ะก็...โน่น...ไปบอกให้ไอ้ผจงชู้เอ็งช่วย...ไป!”

ooooooo

ผจงถูกซัดสลบเหมือดไปแล้ว ภูผาต้องสู้ลำพังเพื่อเอาชีวิตรอด หาไม่เสือผันจะจัดการแยกเขากับพี่ชายเป็นชิ้นส่วนตามกฎหนึ่งต่อสิบ เสือผันทึ่งในความอึดและถึกของภูผามาก

“ไอ้ผา...มึงนี่มันชอบมีอะไรที่ทำให้กูผิดคาดกับมึงอยู่เรื่อย”

“ถ้าฉันเป็นคนเดาได้ง่าย ฉันคงไม่ทันได้โตขึ้นมาเป็นไอ้เสือผาอย่างทุกวันนี้หรอก”

“ไอ้ผา...กูจะรอดูว่ามึงจะล้มกติกาโหดนี้ของกูได้ไหม”

ภูผาใช้ไหวพริบทำให้พวกสมุนร่างยักษ์ของพ่อฟันโซ่ขาดจากหลัก เสือผันไม่พอใจมากร่ายคาถาเรียกโหงพรายมารุมลูกชายคนเล็ก ภูผารับศึกหนักแต่ไม่คิดถอย กระชากสร้อยห้อยตะกรุดมาพันมือพร้อมร่ายคาถาเล่นงานโหงพราย

อิทธิฤทธิ์ตะกรุดและอาคมของภูผาล้มสมุนร่างยักษ์ทั้งสิบคนของพ่อได้ เสือผันตะลึงมาก ไม่คิดมาก่อนว่าลูกชายคนเล็กจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ภูผาหมดแรงแทบยืนไม่ไหว กระนั้นก็ประกาศกร้าวต่อหน้าพ่อ

“ตั้งแต่นี้ต่อไป...กฎหนึ่งต่อสิบของพ่อใช้กับฉันไม่ได้อีกแล้ว แน่นอนว่าฉันเป็นโจร ไม่ใช่นักบุญ แต่ในเมื่อพ่อมีกฎของพ่อได้ แล้วทำไมฉันจะมีกฎของฉันบ้างไม่ได้!”

จบคำก็ทรุดฮวบกับพื้น ก้องกับรุ่งสองสมุนคู่ใจต้องช่วยประคอง ท่ามกลางเสียงฮือฮาของพวกชาวบ้านที่ดีใจกับชัยชนะของภูผาครั้งนี้ เสือผันได้แต่กำหมัดแน่น เจ็บใจมาก พึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ไอ้ผา...เห็นทีตอนนี้กูจะประมาทมึงไม่ได้แล้ว!”

ไม่ใช่แค่เสือผันที่ทึ่งการต่อสู้ของภูผา ลำเจียกก็อึ้งไม่แพ้กันเมื่อเห็นท่าทางสู้ยิบตาของเพชรน้ำผึ้ง หม่อมหลวงสาวไม่ได้บอบบางแต่มีจิตใจที่เข้มแข็ง พิกุลก็รู้สึกไม่ต่างกัน ท่าทางของเพชรน้ำผึ้งเหมือนภูผาอย่างบอกไม่ถูก

“ที่นังนี่มันทั้งกล้าทั้งบ้าได้ขนาดนี้ ข้าว่ามันคงได้เชื้อมาจากผัวมันนั่นแหละ”

“น้ามั่นใจว่าพี่ผาจะรอดหรือ”

“ข้าบอกไม่ได้...แต่ที่รู้แน่ๆก็คือข้ากับพี่ลอยไม่ได้เลี้ยงให้มันมาตายเหมือนหมาข้างถนนแบบนี้แน่”

ภูผาไม่ทำให้ลำเจียกผิดหวัง รอดมาได้แม้จะสะบักสะบอมเต็มที ลำเจียกโล่งใจมาก กระนั้นก็ไม่วายเตือนให้ระวังผจง เพราะคราวหน้าอาจไม่โชคดีแบบนี้

“ข้ารู้ว่าไอ้ผจงมันไม่ต่างจากอสรพิษตัวนึงที่พร้อมแว้งกัดได้ตลอดเวลา แต่เลี่ยงได้ก็เลี่ยง เพราะหน้าที่ตอนนี้ของเอ็งที่สำคัญกว่าคือ...ดูแลเมียเอ็งให้ดี เห็นตัวมันเล็ก มืออ่อนตีนอ่อนแบบนี้ แต่ใจมันสู้กว่าที่ข้าคิด ขณะที่เอ็งกำลังสู้เพื่อให้มีชีวิตรอด มันก็พยายามสู้เพื่อจะได้อยู่กับเอ็ง...ข้ายอมใจมัน”

ลำเจียกปลื้มความใจสู้ของเพชรน้ำผึ้งมาก ภูผาฟังแล้วชื่นใจ ในที่สุดแม่ก็เอ็นดูเมียกำมะลอของเขา