มธุรสโลกันตร์

เพชรน้ำผึ้งยอมเพราะไม่อยากให้พวกเด็กๆเป็นอันตราย ผจงย่ามใจมาก ไม่ได้ยี่หระเรื่องพวกเด็กๆแต่อยากยื้อตัวน้องสะใภ้ไว้เพื่อการอื่นมากกว่า นั่นก็คือล้างแค้นเผ่าเทพ!

ผจงหลอกเพชรน้ำผึ้งให้ตายใจ ก่อนฉวยโอกาสตอนเธอตกตะลึงเรื่องเผ่าเทพยังมีชีวิต จับเธอเป็นตัวประกันเพื่อล่อให้เผ่าเทพมาช่วย แต่ไม่ทันได้สมใจภูผาก็โผล่มาเสียก่อน

“ปล่อยเมียฉันได้แล้วพี่จง วันนี้พี่กับฉันมีเรื่องต้องสะสางกัน!”

ภูผาตามมาทันเพราะลำเจียกเอะใจท่าทางแปลกๆ ของเพชรน้ำผึ้งตอนเดินกลับบ้าน กลัวลูกสะใภ้จะมีเรื่อง แล้วก็เป็นเรื่องจริงๆเมื่ออีกฝ่ายโดนผจงจับเป็นตัวประกัน

ผจงตาเหลือกเมื่อเห็นน้องชาย ตามประสาพวกวัวสันหลังหวะ กระนั้นก็ปากเก่งจนภูผาเหลืออด

“ฉันเคยเตือนพี่แล้วว่าห้ามยุ่งกับคนที่ฉันให้ความคุ้มครองอยู่ แต่พี่ก็ยังกล้าไปฆ่าเขา”

“ข้าเป็นโจร ที่ไหนมีให้ข้าปล้น ข้าก็ต้องปล้น!”

ขาดคำก็ฉุดกระชากลากถูเพชรน้ำผึ้ง ภูผาตามไปดักหน้า ร้องสั่งเสียงเข้ม

“อย่าให้ฉันต้องพูดย้ำ ปล่อยเมียฉันไปเดี๋ยวนี้”

“ไอ้ผา! เอ็งอย่ามาขวางข้า ข้าต้องเอาอีนี่ไปล่อให้ไอ้เผ่าเทพมันออกมา ชดใช้ที่มันทำให้ข้าต้องเจ็บตัว!”

“ฉันว่าพี่ไม่ได้แค้นไอ้หมวดนั่นแค่เพราะมันเรียกเลือดจากพี่ได้หรอก แต่พี่กลัวว่าพ่อจะรู้ความจริงว่าพี่ทำพลาด ฆ่าไอ้เผ่าเทพไม่ตาย แล้วยังถูกมันเล่นงานจนต้องเสียหน้าซมซานกลับมาต่างหาก”

ผจงผงะเพราะถูกพูดแทงใจดำ สีหน้าเกรี้ยวกราดแต่ภูผาก็ไม่ยี่หระ “ยอมรับเถอะว่าพี่พลาดเอง ยังไงพี่ก็ต้องถูกพ่อลงโทษ แต่ก่อนจะถึงมือพ่อ ฉันต้องสั่งสอนพี่ที่ไปฆ่าคนในความคุ้มครองของฉันก่อน!”

พูดจบก็ย่างสามขุมเข้าหา ผจงเห็นท่าไม่ดีกระชากเพชรน้ำผึ้งมายืนข้างหน้า เอามีดจ่อคอ

“เอ็งอย่าเข้ามา...ไม่งั้นข้าเชือดคอเมียเอ็งแน่”

เพชรน้ำผึ้งไม่ยอมเป็นเหยื่อ ช่วยตัวเองด้วยการบีบแผลที่ไหล่ของผจงแล้ววิ่งหนี ผจงโกรธมากจะขว้างมีดใส่แต่ภูผารับไว้ทัน อาคมหนังเหนียวอยู่ยงคงกระพันทำให้คมมีดของผจงทำร้ายเขาไม่ได้

ผจงหัวเสีย โถมตัวหาน้องชายเลยถูกสวนกลับด้วยหมัดหนักๆ

“ฉันไม่อยากเอาเปรียบเสือที่กำลังพิการ ไม่อยากโดนดูถูกว่ารังแกคนเจ็บ ฉันจะไม่ใช้อาคม เรามาสู้กันด้วยฝีมือล้วนๆดีกว่า ฉันต่อให้พี่มีมีด ส่วนฉันขอใช้มือแค่ข้างเดียว”

“ไอ้ผา...เอ็งดูถูกข้าเกินไปแล้ว”

จบคำก็ใช้มีดจ้วงแทงไม่ยั้ง ภูผาหลบเลี่ยงเต็มที่แต่ก็พลาดถูกเฉือนที่ท้อง ผจงสีหน้าสาแก่ใจมาก

“เอ็งรู้ไหมไอ้ผา...ข้าโคตรสะใจเลยตอนที่ข้าฆ่าคนที่เอ็งคิดว่าเอ็งคุ้มครองได้ เหมือนที่พ่อฆ่าครูลอยของเอ็งตอนนั้นไง น้ำตาของเอ็งคือความสุขของข้า!”

ooooooo

ภูผาคงฆ่าผจงเพราะพาดพิงชื่อครูลอยแล้ว หากลำเจียกจะไม่โผล่มาห้าม...

ผจงเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ อยากลงไม้ลงมือน้องชายคนเดียวให้หายคลั่ง แต่ต้องชะงักเมื่อลำเจียกบอกว่าเสือผันรู้เรื่องเผ่าเทพยังไม่ตายแล้ว

“เพราะเอ็งเลยไอ้ผา ถ้าเอ็งปล่อยให้ข้ายิงแสกหน้ามัน ป่านนี้มันตายห่าไปแล้ว”