มธุรสโลกันตร์

เพชรน้ำผึ้งเถียงคำไม่ตกฟาก หวิดถูกแม่ผัวตบหากพิกุลจะไม่มาห้ามทัพ พิกุลต้องช่วยเจรจาสงบศึกและอธิบายว่าลำเจียกไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่หวังดีกับหม่อมหลวงสาวมากต่างหาก

“อาลำเจียกเห็นเธอทำลับๆล่อๆ สงสัยว่ามีปัญหาเลยรีบไปบอกพี่ผา ไม่อย่างนั้นเธอไม่รอดมือพี่ผจงหรอก”

“ฉันนึกว่าเขาจะเกลียดฉันซะอีก”

“ถ้าอาลำเจียกเกลียดใครล่ะก็ บอกเลยว่าอยู่ที่นี่ยากแน่”

พิกุลบอกแค่นั้นก็จะผละไป เพชรน้ำผึ้งยังมีเรื่องคาใจรั้งไว้

“เดี๋ยว...อย่าเพิ่งไป ฉันไม่เคยเห็นพี่ผาโกรธใครจนขาดสติขนาดนี้มาก่อน คนที่พี่ผจงไปปล้นฆ่าเกี่ยวข้องอะไรกับเขา แล้วครูลอยที่พี่ผจงบอกว่าถูกเสือผันฆ่าด้วย...เป็นใคร”

คำถามของเพชรน้ำผึ้งทำให้พิกุลชะงัก น้ำตาพานจะไหลอย่างช่วยไม่ได้ หม่อมหลวงสาวเห็นดังนั้นก็ใจเสีย

“ถ้าเธอยังไม่พร้อมจะบอกฉันก็ไม่เป็นไรนะพิกุล”

“ครูลอยเป็นพ่อฉัน เป็นครูของพี่ผา คนที่ถูกฆ่าก็คือคนดีๆที่พี่ผาพยายามปกป้อง”

“เสือผันฆ่าครูของพี่ผา...ทำไมต้องฆ่าด้วย แล้วที่พี่ผจงพูดว่าพี่ผาไม่ใช่ลูกในไส้ของแม่ลำเจียกอีกล่ะ”

พิกุลอึกอัก ลำบากใจจะเล่า เพชรน้ำผึ้งเห็นดังนั้นก็ยิ่งอยากรู้ แต่ไม่ทันซัก ลำเจียกก็โผล่มาตอบแทน

“เก็บความสอดรู้สอดเห็นของเอ็งไว้จะได้ไม่เป็นภัยกับตัว แต่ถ้ายังห่วงผัวอยู่ล่ะก็...โน่น...ไปสวดมนต์ภาวนาขอให้มันรอดจากกฎหนึ่งต่อสิบของพี่ผันเถอะ!”

ooooooo

ภูผากับผจงถูกสมุนเสือผันพาไปล่ามโซ่ข้อเท้ากับหลักไม้กลางลานหมู่บ้าน ผจงอ้อนวอนขอลดโทษจากพ่อ ต่างจากภูผาที่นิ่งเงียบ ไม่สะทก-สะท้านกับท่าทีเกรี้ยวกราดของพ่อ

เสือผันไม่ยี่หระอาการลูกชายทั้งสอง พยักหน้าให้สมุนร่างยักษ์สิบคนมายืนล้อมวง

“กฎของกู ต่อให้เป็นลูก ถ้ามันพยายามฆ่ากันเองเมื่อไหร่ มันก็ต้องเอาตัวให้รอดจากคมหอกคมดาบให้ได้ และถ้ามันรอดคนเดียว ไม่พยายามช่วยคู่กรณีให้รอดด้วย กูจะให้ม้าแยกมันออกเป็นชิ้นๆ”

สมุนชายฉกรรจ์สิบคนของเสือผันดาหน้ามาล้อมภูผากับผจง ท่าทางคุกคามเต็มที่เพราะไม่ใช่แค่จะได้ฆ่าเสือผากับเสือผจง สองเสือโจรป่าผู้โด่งดัง หากทำสำเร็จก็จะได้รางวัลใหญ่จากเสือผันด้วย

ผจงกลัวจนสั่นทั้งตัว ไม่มีแรงหรือสติมากพอจนเกือบถูกสมุนร่างยักษ์ของพ่อฆ่าหลายหน โชคดีที่ภูผาสติดีกว่า ใช้กำลังและคาถาอาคมช่วยไว้ เสือผันจับตามองการสู้ของลูกชายทั้งสอง โดยเฉพาะภูผาที่ฝีมือดุดันและน่าเกรงขามกว่าที่เขาเคยคิดไว้มาก

ระหว่างที่ภูผาสู้เอาตัวรอด เพชรน้ำผึ้งเป็นห่วงเขามากจะแหวกฝูงชนไปดู แต่ถูกสมุนเสือผันขวางไว้เพราะมีคำสั่งไม่ให้เธอไปยุ่มย่าม กระเช้าเห็นหม่อมหลวงสาวศัตรูหัวใจ ก็ไม่รอช้าจิกหัวเอาเรื่อง!

เพชรน้ำผึ้งไม่ยอมให้ข่มง่ายๆ แกะมืออีกฝ่ายและผลักกระเด็นไปอีกทาง

“ฉันไม่ใช่คนก้าวร้าวชอบใช้กำลัง แค่ไม่ชอบให้ใครข่มเหง ถ้าสู้ได้...ฉันสู้ยิบตาเหมือนกัน”

กระเช้ารู้สึกท้าทายมากจะตบสั่งสอน แต่สู้แรงเพชรน้ำผึ้งไม่ได้ต้องร้องเรียกสมทรงให้ช่วย สมทรงคว้าท่อนฟืนฟาดกลางหลังเพชรน้ำผึ้งจนทรุด เพชรน้ำผึ้งคงถูกรุมจนน่วมหากลำเจียกจะไม่มาขวาง