มธุรสโลกันตร์

ผจงโกรธมาก ตะโกนสั่งเข้มสมุนคู่ใจให้ช่วยภูผาคุมตัวสองสาว ภูผาเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนลวงของตนก็ขยับไปกระซิบบอกพลอยน้ำค้างเตือนให้ทำตัวดีๆ อย่าขัดขืนหากอยากรอดจากที่นี่

เพชรน้ำผึ้งสบตาภูผาแล้วเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการ ส่งสายตาบอกพลอยน้ำค้างให้เชื่อคำพูดเขา พลอยน้ำค้าง ทำตามที่ญาติสาวบอกยอมให้เข้มคุมตัวไปแต่โดยดี

ภูผาพาเพชรน้ำผึ้งกับพลอยน้ำค้างแยกไปกับเข้มแล้ว ผจงพร้อมสมุนที่เหลือก็ตะลุมบอนกับพวกตำรวจที่มาปิดล้อมจับ มีดอาคมของเสือผันทุ่นแรงผจงได้มาก อิทธิฤทธิ์ของมันทำให้พวกตำรวจทำอะไรผจงไม่ได้เลย

“คืนนี้กูจะทำให้พวกมึงทุกคนจำชื่อเสือผจงไปชั่วชีวิต!”

เพชรน้ำผึ้งเป็นห่วงพลอยน้ำค้างคิดหาโอกาสกำจัดเข้มสมุนคู่ใจของผจง ภูผารู้ทันกระซิบดักคอ

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียว ถึงจะเป็นลูกน้องพี่ผจงแต่ฝีมือมันก็ไม่ธรรมดา”

“แต่ฉันต้องช่วยพี่น้ำค้าง ฉันไม่ยอมให้เขาถูกฆ่าแน่ ถ้าพี่ไม่ช่วยฉันก็หลบไป”

พูดจบก็ผลักเขาเต็มแรง ภูผาเคืองมากกระชากเธอมาพูดด้วยใกล้ๆ

“เธอจะมาโทษฉันไม่ได้ ต้องโทษพวกคู่หมั้นเธอ ต่างหากที่หาเรื่องเอง”

“เขาทำหน้าที่ของเขามันก็ถูกแล้ว ควรได้รับการยกย่องสรรเสริญด้วยซ้ำ”

“ตอนยังเป็นหรือตายแล้วล่ะ”

สีหน้าภูผาจริงจังและน่ากลัวจนเพชรน้ำผึ้งใจเสีย ภูผาสงสารแต่ปลอบไม่ได้ ได้แต่พูดจาทะลึ่งกลบเกลื่อน

“ตอนนี้เธออยากจะเกลียดฉันขนาดไหนก็พูดไปเถอะ ฉันไม่สนใจหรอก เพราะตอนเธอไม่รู้สึกตัวแล้วฉันทำหน้าที่ผัวให้ ตอนนั้นเธอไม่เป็นแบบนี้หรอก”

“ฉันเป็นแบบไหน”

ภูผาส่งสายตากรุ้มกริ่ม แกล้งตอบกวนๆ “มีโอกาสกลับไปส่องกระจกเมื่อไหร่ก็ลองจินตนาการว่ากำลังมีความสุขแบบเคลิ้มๆเหมือนเด็กได้ขนมถูกใจ นั่นแหละโป๊ะเชะเลย”

“ไม่จริง โกหก!” เพชรน้ำผึ้งแหวลั่น หน้าแดงก่ำเพราะจินตนาการภาพตามในหัว และความอับอายนี่เองทำให้หม่อมหลวงสาวพลั้งมือตบเขาหน้าหัน ภูผาโกรธมากตบกำแพงข้างตัวดังลั่น

“ถ้าตบหน้าฉันอีกทีล่ะก็...ฉันจะปล่อยให้ไอ้เข้ม จัดการกับพี่สาวเธอ”

คำพูดเหมือนเป็นนัยของเขาทำให้เพชรน้ำผึ้ง เบิกตาโพลง ดีใจมากเมื่อรู้ว่าเขาจะช่วยจัดการเข้มเพื่อปล่อยตัวพลอยน้ำค้าง ภูผาเห็นประกายตาของเธอแล้วชอบใจมากแต่ต้องข่มไว้ เอ็ดกลบเกลื่อน

“ลำพังเธอคนเดียวฉันก็วุ่นวายพอแล้ว ไม่อยากหาห่วงผูกคออีก ถ้าอยากให้ช่วยล่ะก็...แค่อยู่เฉยๆ ทำได้ไหม”

เพชรน้ำผึ้งอ้าปากจะเถียงเหมือนเคยเลยถูกเขาขู่

“แค่ตอบมาว่าได้หรือไม่ได้ก็พอ ถ้าพูดมากกว่านั้น กลับไปจะปล้ำไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย...พูด!”

ooooooo