มธุรสโลกันตร์

“ผมไม่ปล่อยเขาไว้แน่ครับท่าน เขาต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น ชีวิตเขาต้องแลกกับชีวิตหมวดเผ่าเทพ”

“ผมจะรอฟังข่าวจากคุณแล้วกัน ความหวังที่จะลงโทษโจรร้ายพวกนั้นผมคงฝากใครไม่ได้นอกจากคุณ”

เรื่องเผ่าเทพยังไม่มีความคืบหน้า ดนูก็ต้องรับมือความดื้อดึงของวราพร ภรรยาคู่ชีวิตที่ไปตามหาชายหนุ่มหน้าเหมือนพสุผู้เป็นลูกชายในตลาดไพรวารีจนอาการโรคหัวใจกำเริบ ถูกหามส่ง โรงพยาบาล

วราพรยืนยันว่าตนตาไม่ฝาด ชายหนุ่มที่เธอเห็นในวันที่เกิดเหตุระเบิดกลางหมู่บ้านหน้าเหมือนพสุจริงๆ และนั่นทำให้เธอมีความหวังว่าลูกชาย

อีกคนยังมีชีวิตอยู่ที่นี่ ดนูถอนใจยาว

“ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอกที่ยังคิดถึงเขา ผมก็คิด แต่ลูกเราเขาไปสู่ภพภูมิที่ดีแล้ว”

“แต่ฉันยังรู้สึกจริงๆนะคะว่าเขายังอยู่ที่นี่”

พูดจบก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น ดนูต้องดึงตัวมากอดปลอบ

“ผมขอโทษ เป็นความผิดผมเองที่พาคุณกลับมาที่นี่ เพราะเรื่องในอดีตของผมกับเสือผันที่ทำให้ผมต้องกลับมา แต่สมยศรับปากว่าจะสานต่อให้จบผมถึงปล่อยวางได้แล้ว ผมขอร้องนะ...คุณกลับพระนครให้ผมพาไปหาหมอนะ”

วราพรอ้าปากจะค้าน ดนูเลยต้องยกชื่อลูกชายอีกคนมาขู่

“เราต้องใช้ชีวิตเดินหน้าต่อไป พสุยังรอเราอยู่นะคุณ”

ooooooo

ผจงดื่มฉลองกับพวกสมุนจนเมาแอ๋ ภูผาจำต้องร่วมวงด้วยเพราะไม่อยากให้ผิดสังเกต แต่นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดเพราะผจงฉวยโอกาสนี้สั่งให้เขาพาตัวเพชรน้ำผึ้งมาฉลองด้วย

ภูผาลำบากใจมาก แต่เพชรน้ำผึ้งกลับทำให้เขาแปลกใจด้วยการตอบรับคำเชิญของผจง

“ถ้าเป็นก่อนหน้าที่พี่จะรวมหัวกันฆ่าพี่เทพฉันก็คงเป็นอย่างที่พี่คิดนั่นแหละ แต่ก็อย่างที่พี่บอกฉัน ถ้าอยากแก้แค้นฉันก็ต้องเข้มแข็ง เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะอยู่ไม่ถึงวันที่ได้เห็นพวกพี่ชดใช้กรรมชั่วๆ

ที่ก่อไว้กับฉัน...ในเมื่อฉันไม่มีทางเลือกอื่นฉันก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ให้ได้!”

ท่าทางฮึกเหิมของเธอทำให้ภูผาเบาใจ กระนั้นก็ไม่วายเป็นห่วง

“เห็นเธอเข้มแข็งได้แบบนี้ฉันชอบนะ แต่กับพี่จง...เธอรับมือไม่ไหวหรอก”

“พี่บอกฉันไม่ใช่เหรอว่าพี่จะอยู่ใกล้ๆฉันตลอดเวลา ไม่งั้นฉันจะกล้าเล่นกับไฟได้ไง”

ผจงสะใจเมื่อเห็นหน้าน้องสะใภ้ เชื้อเชิญให้ดื่มเหล้าด้วยกันแถมเล่าเรื่องความหลังสมัยภูผายังวัยรุ่นและเมาหนักไปขอจับหน้าอกกระเช้า เพชรน้ำผึ้งหึงแต่ไม่รู้ตัว คว้าไหเหล้ากรอกปากย้อมใจจนภูผา

อดห่วงไม่ได้ อาสาจะดื่มแทนแต่ผจงห้ามไว้