มธุรสโลกันตร์

ไม่ยอมตอบ เพชรน้ำผึ้งยิ่งโมโห “ตอบฉันมาสิ ขึ้นชื่อว่ามีแต่คนกลัวพี่ไม่ใช่เหรอ กับอีแค่ตอบคำถาม

ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีทางสู้คนนึงแค่นี้ ทำไมพี่ตอบฉันไม่ได้”

“ฉันเป็นโจร ส่วนคู่หมั้นเธอเป็นตำรวจ ยังต้องให้ตอบคำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้วทำไมอีก”

เพชรน้ำผึ้งปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร “แต่พี่ไม่เหมือนโจรคนอื่น...ไม่เหมือน...เพราะฉันคิดว่าฉันไว้ใจพี่ได้ ฉันเกือบจะไว้ใจพี่ได้อยู่แล้ว แต่สุดท้ายพี่ก็ไม่ต่างจากโจรคนอื่น!”

ภูผาปล่อยให้เธอทุบตีระบายอารมณ์ตามใจ อยากปลอบใจแทบขาดแต่ก็ทำไม่ได้

“ฉันโตมาในรังโจร เป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอกนอกจากโจร เธอก็ควรจำไว้ด้วยว่าเธอเป็นตัวประกันและเป็นเมียฉัน ต่อไปนี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไรทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาฉัน!”

เพชรน้ำผึ้งโกรธมาก ตบหน้าเขาเต็มแรง “พี่ฆ่าคู่หมั้นฉัน ฆ่าตำรวจฝีมือดีที่สุดในไพรวารีไปแล้ว ต่อไปนี้ฉันก็คงไปจากที่นี่ไม่ได้ ฉันต้องอยู่เป็นเชลยไปจนกว่าพี่จะใช้ประโยชน์จากฉันจนพอใจใช่ไหม”

ถ้อยคำตัดพ้อของเธอบาดหัวใจเสือหนุ่ม

ยิ่งนัก แต่เขาก็บอกอะไรไม่ได้นอกจากเตือนเสียงเข้ม

“เธออยากเกลียดฉันยังไงก็ได้ แต่ถ้ายังห่วงความปลอดภัยชีวิตตัวเอง เธอต้องทนเก็บความเกลียด นั้นไว้แล้วอยู่ข้างๆฉันเท่านั้น ฉันเตือนได้เท่านี้”

พูดจบก็ผละไป ทิ้งเพชรน้ำผึ้งให้ร้องไห้อย่างเจ็บปวด ภูผาไม่ได้ไปไหนไกล ได้แต่เฝ้ามองเธอห่างๆ อยากเข้าไปกอดปลอบและบอกขอโทษ แต่ก็ทำได้แค่ปล่อยให้เธอเยียวยาบาดแผลในใจด้วยตัวเอง

ooooooo

จ่าเศกหอบร่างสะบักสะบอมไปแจ้งข่าวสมยศว่าเผ่าเทพถูกพวกเสือผันฆ่าหายสาบสูญในป่าไพรวารี ไม่รู้เลยว่าเวลาเดียวกันนั้น ผจงก็นำข่าวดีกลับรังโจรบนภูพยัคฆ์ ทั้งเรื่องความตายของเผ่าเทพและคู่หมั้นกำมะลอของเขา

เสือผันสาแก่ใจมาก ปรายตาไปทางเพชรน้ำผึ้งและเรียกให้มาใกล้ๆ ภูผาเห็นท่าทางเอาเรื่องของหม่อมหลวงสาวก็อดไม่ได้กระซิบเตือนข้างหู “ที่พวกเราต้องวุ่นวายเสียเวลากันเพราะพวกเธอเป็นต้นเหตุ ทำตัวให้ดี อย่าให้พ่อฉันอารมณ์เสียอีก ไม่งั้นฉันรับรองความปลอดภัยให้เธอไม่ได้”

เพชรน้ำผึ้งยอมลดท่าทีแบบเสียไม่ได้ กระนั้นก็ถูกเสือผันยั่วโมโหจนเหลืออด

“วันนี้เชิญพวกแกภูมิใจกับความชั่วที่ทำลงไปให้เต็มที่เลย แต่เมื่อถึงวันที่พวกแกทุกคนต้องชดใช้แล้วล่ะก็...ฉันจะสมน้ำหน้าให้สาแก่ใจฉัน!”

ท่าทีแข็งกร้าวของเพชรน้ำผึ้งทำให้ภูผาตกใจ อ้าปากจะเอ็ดแต่ช้ากว่าเสือผันที่หัวเราะลั่น ไม่ยี่หระ