มธุรสโลกันตร์

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน รู้ไหมว่าหมวดเผ่าเทพเกือบตายแล้ว”

“ผมเคยบอกท่านรองแล้ว ถ้าพี่ผจงลงมือเองเมื่อไหร่ จะหวังให้ผมควบคุมสถานการณ์ให้ได้อย่างใจมันไม่ง่าย ท่านรองต่างหากที่ควรเตือนพวกเขา  ถ้าสู้ไม่ได้ก็อย่าคิดอวดเก่ง ไม่งั้นผมก็ช่วยอะไรไม่ได้”

สมยศชะงักไปอึดใจกับคำอธิบายของภูผา  รู้ดีว่าอีกฝ่ายก็หัวเสียไม่น้อยเลยยอมลดท่าทีเดือดดาลลง

“ผมก็ไม่ได้อยากโทษหมวดเผ่าเทพที่วู่วาม การเสียคุณน้ำค้างอีกคนมันไม่ใช่แค่เขาต้องเสียหน้าอย่างเดียว”

ภูผาเข้าใจสิ่งที่สมยศสื่อว่าทางตำรวจก็ถูกลูบคม กระนั้นก็อดไม่ได้จะต่อว่า

“เพราะพวกท่านรองไม่ควรใช้วิธีการแบบนี้ตั้งแต่แรก เหมือนไม่เชื่อใจผม”

“ผมไม่ได้เป็นคนคิดแผนการใช้คุณน้ำค้างเป็นตัวล่อ ท่านดนูต่างหากที่ต้องการช่วยคุณน้ำผึ้งและเริ่มแผนนี้”

ชื่อของดนูทำให้ภูผานิ่วหน้า สมยศลอบถอน

ใจยาว คิดหนักจะเล่าเรื่องภูผาให้ดนูรู้ด้วยดีหรือไม่...

คืนเดียวกันที่บ้านพักดนู...นายพลหนุ่มใหญ่เจ้าของบ้านสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะวราพรภรรยาคู่ชีวิตฝันร้ายถึงเหตุการณ์สูญเสียลูกชายเมื่อหลายปีก่อน...

ดนูเคยเป็นตำรวจประจำพื้นที่ไพรวารีเมื่อหลายปีก่อน เขาได้รับคำสั่งจากทางการให้กวาดล้างพวกเสือผัน ทั้งเขาและเสือผันต่างก็เป็นคู่ปรับกันมานาน กระทั่งเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน...ลูกชายของเขาหายตัวไป!

วราพรหัวใจแทบสลายเมื่อมีคนแจ้งว่าพบศพเด็กที่คาดว่าจะเป็นลูกชายของเธอ ดนูพยายามห้าม ไม่อยากให้เธอเห็นศพเด็กเพราะสภาพเหมือนถูกสัตว์แทะกินนั้นไม่น่าดูนัก แต่เธอก็รั้นไปดูจนได้

“ไม่...ไม่จริงใช่ไหม นี่ไม่ใช่ลูกเราใช่ไหมคะคุณ บอกฉันมาสิว่าไม่ใช่!”

“ทั้งสร้อยข้อเท้าและเสื้อผ้าเป็นของลูกเราทุกอย่าง”

“ไม่...ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ ต้องไม่ใช่ลูกเรา”

เสียงกรีดร้องด้วยความเสียใจสุดขีดของภรรยายังก้องในหัวเขา ดนูคิดว่าเธอทำใจได้แล้วเพราะเหตุการณ์นั้นผ่านมาหลายปี กระทั่งคืนนี้ที่เธอเกิดอาการคลุ้มคลั่งถึงลูกชายอีกครั้ง

“ฉันคิดถึงเขา ฉันยังไม่เชื่อว่าเขาจะตายจากเราไป”

“เกิดอะไรขึ้น เป็นสิบปีแล้วที่คุณไม่เคยเป็นแบบนี้”

วราพรอ้ำๆอึ้งๆ ทบทวนความทรงจำเมื่อกลางวัน หลังเหตุระเบิดก็เจอชายหนุ่มหน้าตาท่าทางเหมือนพสุลูกชายคนเดียว เธอเป็นลมหมดสติท่ามกลางฝูงชนเพราะโรคหัวใจกำเริบ กว่าจะฟื้นอีกครั้ง ชายหนุ่มคนนั้นก็หายตัวไปแล้ว วราพรคิดหนักสุดท้ายก็ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้สามีรู้

ดนูส่ายหน้า เชื่อว่าภรรยาตาฝาด “โธ่คุณ...

พวกโจรนั่นเนี่ยนะ คุณแน่ใจเหรอว่าเขาเหมือนพสุจริงๆ”

“ฉัน...ฉันเห็นไม่ชัด แค่รู้สึกว่าคล้ายมาก”