มธุรสโลกันตร์

เพชรน้ำผึ้งเขินมาก พอดีภูผาร้อนรนเข้ามาถามเธอด้วยความเป็นห่วง นั่นยิ่งตอกย้ำคำพูดพิกุลว่าเขารักเธอจริงๆ จากนั้นภูผาก็ไล่สาวชาวบ้านกลับไปไม่ต้องมาดูแลเมียตน เรื่องนี้จะเป็นความลับ รับรองว่าเสือผันไม่รู้แน่

เมื่ออยู่กันตามลำพัง เพชรน้ำผึ้งขอบคุณภูผาที่ช่วยทำให้เธอไม่ต้องอึดอัด

“คนอย่างพ่อชอบให้มีหูมีตาคอยสอดส่องอยู่ตลอดเวลา บางทีพ่ออาจจะไม่ได้แค่ต้องการส่งคนมาดูแลเธออย่างเดียวก็ได้”

“เขายังสงสัยว่าฉันไม่ได้ท้องจริงอยู่เหรอ”

“ก็อาจเป็นไปได้ เรื่องไหนที่พ่อวางแผนเอาไว้และตั้งใจไว้มาก พ่อต้องดูให้แน่ใจว่าต้องเป็นไปตามนั้น”

“งั้นฉันขอถาม พี่ผาต้องตอบตามจริงนะ ถ้าเรื่องที่ฉันท้องเป็นเรื่องจริง ถ้าพี่พาฉันหนีไปจากเงื้อมมือเสือผันไม่ได้ หลังจากเสือผันได้ลูกฉันเอาไปหยามหน้าตำรวจกับคนที่เสือผันเกลียดแล้ว ฉันจะเป็นยังไงต่อไป”

ภูผาพูดไม่ออก เพชรน้ำผึ้งใจคอไม่ดีคาดคั้นให้เขาตอบมา กระนั้นภูผาก็ยังนิ่งเงียบ เลยโดนเธอเขย่าหัวสั่นหัวคลอนพร้อมตั้งคำถามตัดพ้อต่อว่า

“พี่ผาเลี่ยงไม่ตอบฉันเพราะเสือผันจะส่งฉันไปขายซ่องหรือไม่ก็ฆ่าฉันทิ้งเพราะฉันหมดประโยชน์แล้วใช่ไหม...พี่ผาไม่กล้าตอบเพราะรู้จักพ่อพี่ดีว่าเขาต้องทำแน่ๆใช่มั้ย ใช่มั้ยพี่ผา”

ภูผาตัดสินใจไม่ตอบแต่ดึงเธอมากอดแน่น “พ่อจะทำกับเธอแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่นอนน้ำผึ้ง”

เพชรน้ำผึ้งน้ำตาคลออย่างเจ็บปวดเสียใจดันเขาออกแล้วเดินสะอึกสะอื้นเข้าบ้าน ภูผารีบตามด้วยความเป็นห่วง แต่เธอปิดประตูห้องขังตัวเองเอาไว้เพราะรู้สึกสับสนในใจ เธอได้ตกหลุมรักโจรหนุ่มคนนี้อย่างหมดหัวใจ แต่ปลายทางคือความไม่สมหวัง มีความตายและการพลัดพรากรออยู่ข้างหน้า

“น้ำผึ้ง...ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเธอเด็ดขาด ถึงแม้คนนั้นจะเป็นคนที่ฉันเรียกว่าพ่อก็ตาม”

“พี่ผา...แต่พี่จะกลายเป็นคนอกตัญญูเพราะฉัน”

“ใครจะเรียกฉันว่ายังไงฉันไม่สน ที่ผ่านมาฉันก็คือโจรชั่วอยู่แล้ว ถ้าจะโดนตราหน้าว่าเป็นไอ้อกตัญญูอีกสักอย่าง ฉันก็ไม่สะทกสะท้าน เพราะอย่างน้อยฉันก็ได้ทำเพื่อเธอ”

เพชรน้ำผึ้งจุกอก น้ำตาไหลนองหน้าด้วยความ สงสารภูผา สองมือลูบประตูที่กั้นกลางระหว่างเธอกับเขา

“ฉันรู้ว่าเวลานี้เธอกลัว เป็นใครก็ต้องกลัวถ้ารู้ว่าอนาคตจะมีแต่อันตรายกับความตายรออยู่ แต่น้ำผึ้งที่ฉันรู้จักไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ เธอกล้าทิ้งอิสรภาพช่วยชีวิตฉัน กล้าเผชิญหน้ากับโจรที่โหดเหี้ยมที่สุดอย่างไม่กลัว นั่นแหละคือสิ่งที่จะช่วยพาเธอกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยแน่นอน ฉันสัญญา”

“พี่ผา...” เพชรน้ำผึ้งเปิดประตูออกมาร้องไห้โฮ “พี่ไม่ควรเรียกตัวเองว่าเป็นโจรอีกต่อไป เพราะหัวใจของพี่ไม่ได้เป็นโจรเลยแม้แต่นิดเดียว”

ภูผาดึงเธอมากอดก่อนจะเชยคางแล้วช่วยปาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา สายตาทั้งคู่ประสานกันหวานซึ้ง เพชรน้ำผึ้งหัวใจเต้นแรง หน้าแดงผ่าวกับลมหายใจอุ่นๆที่ภูผาพรมลงบนแก้มและเลื่อนไล้ไปตามต้นคอ