มธุรสโลกันตร์

“ไม่ร้องไห้แล้วนะคนเก่ง”

“จ้ะพี่ผา ฉันไม่เคยคิดว่าจะเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งได้เลย จนพี่มายกยอฉันเนี่ยแหละ”

“ฉันก็ไม่เคยคิดเหมือนกัน จากลูกสาวผู้ดีตัวบางร่างเล็กที่คิดว่าไม่น่าจะอยู่รอดในชุมโจรได้เกิน 3 วัน แต่เธอก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นแล้วว่าเธอแกร่งพอๆกับโจรที่นี่ จนน่าจะเป็นโจรซะเอง”

“ฉันเนี่ยนะเป็นโจรได้ อย่างฉันจะไปปล้นใครได้ล่ะพี่ผา”

“ปล้นได้สิ...และก็ปล้นของสำคัญไปได้แล้วด้วย”

“ฉันไปปล้นของสำคัญของใครมาตอนไหน ฉันไม่เห็นรู้ตัวเลย”

“วันนึงเธอก็จะรู้เอง”

“บอกฉันมานะพี่ผา อย่ามายั่วให้อยากรู้แล้วไม่พูดอะไร”

“ไม่บอก...แล้วเธอก็เลิกถามได้แล้ว ลืมกฎของฉันแล้วหรือไง ถามเซ้าซี้มาก ฉันจะจูบเธอ”

“แต่...” เพชรน้ำผึ้งพูดได้แค่นั้น ภูผาก็ประกบปากเธอสนิท แถมจูบดูดดื่มชุ่มชื่นหัวใจ แต่อีกฝ่ายเขินอายมาก พูดอุบอิบในคอว่า “ขี้โกง...ไม่ถามไม่อยากรู้แล้วก็ได้”

เพชรน้ำผึ้งดันเขาออกห่างแล้วเดินไปล้มตัวนอนตะแคงบนเตียง ภูผาอมยิ้มชอบใจกับความน่ารักของเธอที่ปล้นหัวใจเขาไปจนหมด 4 ห้อง พอเขาทำท่าจะออกจากห้องต้องชะงักกับเสียงเธอที่ดังขึ้นแผ่วเบา “พี่ผา...คืนนี้พี่ไม่ต้องลักหลับฉันก็ได้นะ” ภูผาแทบไม่เชื่อหู กลืนน้ำลายเอื๊อก ขณะที่เพชรน้ำผึ้งพูดแล้วก็อายม้วนอยู่ในผ้าห่ม

ooooooo

ภูผาหักห้ามใจไม่ฉวยโอกาสด้วยการพาตัวเองออกไปกินเหล้ากับก้องและรุ่งโดยอ้างเหตุผลว่ามีธุระ พอสองคนนั้นรู้ว่าเพชรน้ำผึ้งเปิดทางแต่ลูกพี่ตนไม่ตอบสนองก็กระเซ้าเย้าแหย่กันใหญ่จนเกือบจะโดนภูผาเล่นงาน

ค่ำคืนเดียวกัน เสือเทพตั้งวงกินเหล้าสรวลเสเฮฮากับลูกน้องในชุมโจร พลางพูดจาแทะโลมกระเช้าอย่างสนุกปาก ซึ่งกระเช้าแม้จะโดนควบคุมตัวแต่ก็ต่อปากต่อคำอย่างเกลียดชัง แถมคุยโวด้วยความมั่นใจ

“ไอ้เฒ่าโสโครก!! อย่าหวังว่าคืนนี้แกจะแตะต้องฉันได้ เขามาถึงเมื่อไหร่แกไม่รอดแน่ แต่ถ้าแกฉลาดคิดเป็นล่ะก็ เลิกยุ่งกับฉันแล้วรอเจรจากับเขา แกจะได้ไม่ต้องคอยเดินตามเสือผันไปตลอดชีวิต”

เสือเทพนิ่งฟังเหมือนจะสนใจ แต่กลับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“ฮ่าๆๆ พวกมึงได้ยินที่มันพล่ามออกมาไหมวะ มันว่ากูต้องยอมก้มหัวให้ชู้มัน ฮ่าๆๆ”

บรรดาลูกน้องหัวเราะตามเกรียวกราว เสือเทพหันขวับไปจิกผมกระเช้าอย่างแรง

“ข้าชักอยากรู้แล้วว่าชู้ของเอ็งมันเป็นใคร ถึงคิดว่ากล้าเล่นงานคนอย่างเสือเทพได้”

“งั้นก็รอให้ถึงเวลาเจอเขาแล้วกัน แกจะได้รู้ว่าแกคิดผิดหรือคิดถูก”

“ได้! ข้ารอมันแน่...เฮ้ย! คืนนี้พวกมึงไม่ต้องจัดเวรยามรอบกระท่อมกู กูอยากรู้ว่าถ้าหมามันหลุดรอดมาสักตัวแล้ว มันจะกัดกูหรือจะถูกกูยิงตาย” พูดแล้วเสือเทพหัวเราะร่วนอีกครั้ง พลางจ้องมองกระเช้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ...

เสือผันอาการกำเริบเจ็บปวดทรมานขึ้นมาอีกเพราะเหล็กไหลในร่างกายวิ่งพล่านยามค่ำคืน ลำเจียกตกใจมากจะไปตามภูผามาดูแต่เสือผันไม่ยอม สั่งห้ามไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาดทั้งที่ตัวเองนอนร้องโอดโอยสลับกัดฟันอดทนอย่างที่สุด