มธุรสโลกันตร์

ลำเจียกนำยาสมุนไพรมาให้เสือผันที่ยังเจ็บปวดทรมานเนื่องจากเหล็กไหลออกฤทธิ์ เธอรบเร้าให้เขาเอาเหล็กไหลออกจากตัวก่อนที่มันจะฆ่าเขาทั้งเป็น กลับโดนเสือผันปัดถ้วยยากระเด็นด้วยความโมโห

“ไม่! ถ้าข้าเอามันออก ข้าก็จะเป็นแค่เสือเฒ่าหมดเขี้ยวเล็บตัวนึงเท่านั้น ข้าต้องอยู่ยงคงกระพัน” เสือผันยืนกรานปากสั่นเพราะเจ็บปวดทรมานร่างกายแสนสาหัส

ในเวลาเดียวกันเสือเทพที่เมื่อคืนดูเหมือนจะได้เปรียบผจง แต่เช้านี้เขากลับเป็นฝ่ายนอนจมกองเลือดเพราะโดนผจงแทงด้วยกริชเหล็กน้ำพี้ลงอาคมที่ได้จากกำนันชัชมา ส่วนที่เมื่อคืนผจงโดนแทงนั้นไม่ได้มีผลอะไรสักนิด เพราะเขามีตะกรุดเหล็กน้ำพี้ป้องกันตัว ซึ่งเสือเทพรู้เต็มอกว่าคนที่รู้เรื่องของขลังพวกนี้มีแค่เสือผันกับกำนันชัช แต่เขาได้ข่าวว่ากำนันชัชตายไปแล้ว

“กำนันชัชยังไม่ตาย แต่เป็นพันธมิตรที่มีอุดมการณ์ชัดเจนกับฉัน แต่สำหรับคนที่หัวแข็งอย่างเสือเทพสมควรตายสถานเดียว”

ผจงแผดเสียงอย่างผู้ชนะ พลางกวาดตามองบรรดาสมุนเสือเทพทุกคนแล้วพูดโพล่งว่า คนไหนไม่อยากตายให้เข้าร่วมกับตน ถ้าใครไม่ยอมก็ต้องตายตามลูกพี่ไป...เสือเทพฟังคำของผจงแล้วเจ็บใจถึงกับกระอักเลือด กระเช้าได้ทีเข้าไปถ่มน้ำลายซ้ำ

“ฉันบอกแกแล้ว เสือผันช่วยอะไรแกไม่ได้หรอก ตายๆไปซะเถอะไอ้เฒ่าโสโครก” ด่าเสร็จกระเช้าแย่งกริชจากมือผจงมากะซวกเสือเทพอีกที คนอื่นๆ เห็นแล้วไม่กล้าแหยมและยอมเปลี่ยนข้าง แต่มีคนหนึ่งฮึดฮัดไม่ยอมจึงโดนพวกกำนันชัชที่โผล่มาพอดีเล่นงานตายคาที่

เสือเทพเจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ลมหายใจของเขารวยรินเต็มที พูดกระท่อนกระแท่นให้ผจงระลึกว่าเสือผันคือพ่อแท้ๆ แต่ผจงไม่สน โต้กลับทันควันว่าเขาไม่เคยคิดว่าเสือผันเป็นพ่อ

ผจงพูดจบก็เอากริชเชือดคอเสือเทพจนเลือดพุ่งและตายคาที่ต่อหน้าทุกคน กำนันชัชสะใจเป็นบ้ายิงปืนขึ้นฟ้า เป็นสัญญาณว่าทุกอย่างสำเร็จ ผจงกับกระเช้าเหยียดยิ้มพอใจ โดยเฉพาะกระเช้านั้นพอใจสุดๆที่จะได้กลับไปสั่งสอนเพชรน้ำผึ้งและเปลี่ยนความรักที่เคยมีต่อภูผาเป็นความแค้น

ooooooo