ม่านบังใจ

เฟื่องลดาสงสารสร้อยทอง คืนนี้เมื่อทัฬห์อาบน้ำเสร็จออกมา เธอใส่เสื้อและติดกระดุมให้เรียบร้อยแล้วก็บอกเขาว่าตนมีเรื่องอยากคุยด้วย ทัฬห์ถามว่าเรื่องอะไร พอเฟื่องลดาบอกว่าเรื่องน้าสร้อย เขายกมือห้ามตัดบทว่า

“ถ้าเรื่องที่จะเอาเงินไปใช้หนี้พนันละก็ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันตัดสินใจแล้วว่าไม่ให้”

เฟื่องลดาบอกว่าตนเข้าใจ แต่ว่า...ทัฬห์ขัดขึ้นว่า

“เธออาจจะสงสาร แต่เธอต้องรู้ไว้ว่าคนพวกนี้ยิ่งช่วยก็ยิ่งได้ใจ พวกผีการพนันเข้าสิงไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ทำอะไรไม่คิด ฉันเกลียดคนพวกนี้ที่สุด”

“คุณคงเกลียดพ่อฉันมากใช่ไหมคะ” เฟื่องลดาหน้าเสีย

ทัฬห์บอกว่าตนไม่ได้หมายถึงพ่อเธอ แต่เฟื่องลดาผลุนผลันออกไปแล้ว เขาถอนใจพึมพำว่าเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว

ทัฬห์ตามหาเฟื่องลดาไม่เจอ ถามสาจึงรู้ว่าเห็นเดินไปทางสวนหลังบ้าน ถามว่าจะให้ตนไปตามให้ไหม ทัฬห์บอกไม่เป็นไร ถามว่าแล้วลูกแก้วอยู่ไหน สาบอกว่าคงขึ้นไปนอนแล้ว เมื่อสักครู่ยังเห็นเล่นมือถืออยู่เลย

ทัฬห์บอกให้สาไปดูลูกแก้วแล้วตัวเองเดินไปทางสวนหลังบ้าน เห็นเฟื่องลดานั่งร้องไห้ยกมือป้ายน้ำตาอย่างเด็กๆ เขารู้สึกผิดเดินเข้าไปหา เฟื่องลดาได้ยินเสียงหันมองแล้วจะลุกหนี ทัฬห์จับแขนไว้ เธอสะบัดบอกให้ปล่อย

“ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะเลิกเข้าใจผิด”

“คุณพูดชัดเจนขนาดนั้น ถ้าฉันยังเข้าใจผิดฉันก็โง่แล้ว”

ทัฬห์พูดเสียงอ่อนโยนว่าฟังตนก่อนได้ไหม

“ไม่ต้องพูดซ้ำหรอกค่ะ ฉันเข้าใจ ฉันยอมรับว่าพ่อฉันเล่นการพนัน พ่อผิด และคุณก็ต้องมาเดือดร้อนเคลียร์หนี้ให้พวกเรา แต่ก็คงไม่มีลูกคนไหนจะทนฟังใครด่าพ่อตัวเองต่อหน้าได้หรอกค่ะ”

เฟื่องลดาน้ำตาไหลออกมาอีก เธอพยายามหันหน้าหนีไม่ให้ทัฬห์เห็น ทัฬห์จับคางเธอให้หันมาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะเฟื่องลดา ฉันไม่ได้ว่าพ่อเธอ พ่อเธอเป็นคนดี”

“ถ้าอย่างนั้นคุณว่าใคร”

“ฉันว่าคุณสร้อยทอง”

“แต่มันก็กระทบมาถึงพ่อฉันด้วย”

“มันไม่เกี่ยวกับพ่อเธอเลย ความจริงฉันตั้งใจว่าจะไม่พูด แต่วันนี้คงต้องบอกเธอแล้วละว่า...”

ทัฬห์พูดได้แค่นั้น ก็มีเสียงสาแทรกเข้ามาอย่างร้อนรน บอกว่าคุณหนูลูกแก้วหายไป

ทุกคนตกใจแต่ทัฬห์มีสติบอกให้ใจเย็นก่อน ลูกแก้วอาจจะไปเล่นตรงไหนก็ได้ ให้ตามหาให้ทั่วก่อน

ooooooo

ทุกคนออกตามหาลูกแก้วไปทุกซอกทุกมุมแต่ไม่เจอ พอดีไทว์กลับมาถามว่ามีอะไรกันหรือ เปี๊ยกบอกว่าคุณหนูลูกแก้วหายไป ไทว์ชะงักมองหน้าทัฬห์ถามว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ทัฬห์บอกว่าเกือบชั่วโมงแล้ว ไทว์ถามว่าหาทั่วบ้านแล้วหรือ ทัฬห์บอกว่าหาแล้วไม่มีแน่

“ถ้าอย่างนั้น ลูกแก้วต้องออกไปข้างนอกแน่”

ทัฬห์เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้วิ่งขึ้นชั้นบนทันที ไทว์ตามไป เฟื่องลดาตามไปอีกคน ดวงใจสากับเปี๊ยกมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ

ทัฬห์ ไทว์กับเฟื่องลดาขึ้นไปดูกล้องวงจรปิดที่ประตูรั้วผ่านจอโทรศัพท์มือถือ เห็นภาพลูกแก้วเดินออกจากประตูรั้ว เฟื่องลดาถามว่าลูกแก้วออกไปไหน ทุกคนจ้องจอโทรศัพท์ตาไม่กะพริบ เห็นลูกแก้วยิ้มโบกมือให้ก่อนเดินข้ามถนนหน้าบ้านไป จากนั้นกล้องก็จับภาพไม่ได้แล้ว