ม่านบังใจ

แม้ทัฬห์จะขึ้นไปอาบน้ำแล้ว แต่ใจไม่นิ่ง อาบน้ำเสร็จออกจากห้องน้ำก็กวาดตามองว่าเฟื่องลดากลับมาหรือยัง

เมื่อไม่เห็นเฟื่องลดาก็พยายามติดกระดุมเสื้อเอง มองนาฬิกาที่ฝาผนังเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้วพึมพำอย่างเป็นห่วง “ไปไหนของเขานะ” หยิบมือถือขึ้นมาจะโทร. แต่แล้วก็เปลี่ยนใจวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินออกไปที่ระเบียง มองไปที่ประตูรั้วอย่างรอคอย

ไม่นานกวินก็ขับรถเข้ามาจอด เฟื่องลดาเปิดประตูรถลงมา กวินเปิดกระจกด้านคนขับกวักมือเรียกเฟื่องลดาให้ไปหา เฟื่องลดาเดินไปก้มลงถาม

“มีอะไรคะพี่วิน”

“อย่าลืมบอกคุณทัฬห์ด้วยนะว่าลดามีพี่ชายเพิ่มขึ้นอีกคนหนึ่งแล้ว” กวินกำชับจริงจัง เธอถามว่าทำไมต้องบอกด้วย “อ้าว...ก็เวลาที่พี่มาส่งลดาดึกๆ แบบนี้จะได้ไม่โดนเข้าใจผิดไง”

เฟื่องลดาส่ายหน้าขำๆ ถอยออกมาโบกมือให้กวิน บอก “ขับรถดีๆนะ” กวินโบกตอบแล้วขับรถออกไป เฟื่องลดามองจนรถไปลับตาจึงเดินเข้าตึก ยิ้มอย่างมีความสุข

ทัฬห์มองจากระเบียงเห็นทุกอิริยาบถของเฟื่องลดากับกวิน แววตาน้อยใจ...

เฟื่องลดาเข้าไปที่ห้องโถง เห็นลูกแก้วยังนั่งดูโทรทัศน์อยู่กับดวงใจและสา ก็ทักอย่างแปลกใจ

“ดึกมากแล้วนะคะลูกแก้ว ทำไมยังไม่นอนอีก”

ลูกแก้วบอกว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพี่ลดาลืมแล้วหรือ เฟื่องลดาจึงนึกได้หัวเราะเก้อๆ บอกว่าจริงด้วย

“คุณครูลดากลับซะมืดเชียวนะคะ เมื่อกี๊คุณทัฬห์ก็รออยู่” เฟื่องลดาถามงงๆว่ารอตนหรือ “ค่ะ ก็รอให้คุณครูไปช่วยอาบน้ำให้ยังไงคะ”

“อ๋อ...ไม่ใช่หรอกค่ะ” เฟื่องลดาบอกเขินๆ “คุณทัฬห์ทำเองได้ ลดาช่วยติดกระดุมเสื้อให้แค่นั้นเอง”

“คุณครูรีบขึ้นไปดูคุณทัฬห์เถอะค่ะ ป่านนี้อาจจะยังรอให้คุณครูช่วยติดกระดุมให้อยู่ก็ได้ค่ะ”

ทั้งสาและดวงใจช่วยกันลุ้น เฟื่องลดายิ้มเขินแต่ก็รีบขึ้นไป ดวงใจกับสายิ้มให้กันอย่างสมใจ

“น่ารักเนอะป้า ความจริงคุณทัฬห์แขนหักแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”

ดวงใจถามว่าดียังไง แขนหักแบบนี้ทำอะไรก็ไม่สะดวก

“ป้านี่ไม่รู้อะไรอีกแล้ว มันจะยิ่งทำให้คุณทัฬห์กับคุณครูลดาใกล้ชิดกันมากขึ้นไง ป้าไม่สังเกตเหรอว่าช่วงนี้คุณทัฬห์กับคุณครูลดากุ๊กกิ๊กกันน่ารักจะตาย”

“ก็จริงของแกนะ ถ้าอย่างนี้ ช่วงนี้ไม่ต้องทำข้าวต้มล่ะนะ ทำไส้กรอกไข่ดาวนี่แหละ คุณครูลดาจะได้ช่วยหั่นให้คุณทัฬห์ทุกวัน”

พูดแล้วดวงใจหัวเราะชอบใจกับแผนการที่แนบเนียนของตน

เฟื่องลดารีบขึ้นไปที่ห้องนอนเคาะประตูเข้าไปไม่เห็นทัฬห์ จึงเปิดประตูกลางไปที่ห้องทำงานของเขาจึงเห็นทัฬห์นอนหลับที่เก้าอี้เล็ก เธอถอยออกมาและปิดประตูอย่างเบามือ

พอเฟื่องลดาปิดประตูกลาง ทัฬห์ก็ลืมตาครุ่นคิดถึงความสัมพันธ์กับเฟื่องลดาที่ใกล้ชิดกันมากขึ้น นึกถึงตอนที่ตัวเองจะจูบเธอแต่เธอได้สติผละออกไปเก้อๆ นึกถึงเมื่อครู่นี้ที่เฟื่องลดาลงจากรถแล้วกวินกวักมือเรียกไปหา เฟื่องลดาเดินอ้อมไปก้มพูดอะไรกันใกล้ๆ

ทัฬห์ลุกขึ้นนั่งพึมพำ “เธอคงยังไม่ลืมพี่วินใช่ไหม เฟื่องลดา...”

ooooooo

ฝ่ายสร้อยทองถูกเสี่ยนภคุกคามจนไม่กล้าอยู่บ้าน ออกมานั่งตบยุงที่ศาลาป้ายรถเมล์ ถูกยุงกัดจนกลัวว่าถ้านั่งอยู่อย่างนี้ทั้งคืนคงแย่แน่

มองไปฝั่งตรงข้ามเห็นป้ายโรงแรมเล็กๆมีห้อง พักรายวันจึงรีบข้ามไป พอได้ห้องก็เข้าไป เห็นห้องเล็กๆอับๆ ที่นอนและของใช้ในห้องก็เก่าสกปรก แม้จะรังเกียจแต่คิดว่าก็ยังดีกว่านั่งตบยุงที่ป้ายรถเมล์

เห็นเมนูกับข้าวก็หยิบมาดู ดูราคาก็พอใจ จึงกดเบอร์ติดต่อภายในของโรงแรมสั่งอาหารมากิน