ม่านบังใจ

สร้อยทองตีหน้าเครียดบอกว่ายัง แต่มันคงแก้ปัญหาไม่ได้แล้ว ทัฬห์มองอย่างสงสัยถามว่าตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ ที่ขอเข้ามาอยู่บ้านนี้ไม่ใช่เพราะเหงาที่สร้อยสนไม่อยู่หรอกหรือ สร้อยทองหยอดคำหวานชมว่าเขาฉลาดสมเป็นผู้บริหารจริงๆ งั้นตนก็ขอพูดตรงๆเลย

สร้อยทองบอกว่าตนกำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน ทัฬห์ถามว่ากลับไปเล่นการพนันอีกแล้วใช่ไหม

“คุณรู้ได้ยังไงคะ” สร้อยทองตกใจที่เขารู้ทัน

ทัฬห์บอกว่าตนนึกแล้วว่าสักวันจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเล่น แต่ฉันโดนหลอกให้เล่น”

“ใครหลอกคุณ”

“ก็ไอ้เสี่ยนภน่ะสิคะ มันแค้นฉัน มันเจ็บใจที่ฉันหักหน้ามันคราวก่อน มันก็เลยอาฆาตวางแผนให้ฉันเข้าบ่อนอีก ถ้าฉันรู้ว่าเป็นบ่อนของมัน ฉันจะไม่มีทางหลวมตัวเข้าไป”

“บทเรียนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นบ่อนของใครที่ไหน มันก็น่าจะทำให้คุณเข็ดและไม่คิดจะเข้าบ่อนอีกเลยนะครับ”

“ฉันผิดไปแล้วค่ะ” สร้อยทองบีบน้ำตา “แต่ฉันสัญญานะคะว่าคราวนี้ฉันเข็ดจริงๆ ต่อให้เอาช้างมาฉุดเอาม้ามาลากฉันก็จะไม่ยอมเข้าบ่อนอีกเด็ดขาด คุณช่วยฉันอีกครั้งนะคะ ฉันสาบานเลยว่าถ้าฉันเล่นอีกให้ฉันมีอันเป็นไปเลยก็ได้”

ทัฬห์ถามว่าติดหนี้เท่าไหร่ สร้อยทองบอกสิบล้านถ้าเขาไม่ช่วยตนต้องตายแน่ๆ

“เงินสิบล้านสำหรับผม ไม่ใช่เงินที่เยอะเท่าไหร่”

“โอ้...คุณทัฬห์” สร้อยทองน้ำตาหยุดไหลทันที แทบจะกระโดดกอดทัฬห์ด้วยความปลาบปลื้ม “ฉันนึกอยู่แล้วว่าคุณทัฬห์ต้องช่วย ขอบคุณมากๆนะคะ เอ้อ...คือฉันอยากได้เงินวันนี้เลยได้ไหมคะ”

“ฟังให้จบก่อนนะครับ ถึงมันจะเป็นเงินไม่เยอะ สำหรับผม แต่ผมก็คงช่วยคุณสร้อยทองไม่ได้”

สร้อยทองยิ้มค้าง ถามเสียงดังอย่างลืมตัว “หมายความว่ายังไงคะ”

“ถ้าคุณสร้อยทองเอาเงินไปใช้ในเรื่องที่มีประโยชน์หรือในการรักษาตัว ผมจะเซ็นเช็คให้ทันที แต่ถ้าเป็นหนี้พนัน คุณจะต้องหาทางหาเงินมาใช้เอง”

“คุณ...” สร้อยทองตะลึงงัน อ้างว่าตนเป็นแม่ยาย เขาจะยอมให้ตนโดนเสี่ยนั่นมันฆ่าหรือ บอกว่า “มันขู่จะฆ่าฉัน มันจะตัดนิ้วฉันทั้งสิบนิ้ว คุณยอมได้เหรอคุณทัฬห์ ที่จะมีแม่ยายนิ้วกุดน่ะ”

“ผมมีประชุม ขอตัวก่อนนะครับ” พูดแล้วทัฬห์เดินออกไปเลย

สร้อยทองตะโกนเรียกกระทั่งวิ่งตามไป แต่ทัฬห์ปิดประตูแล้ว

“โธ่เว้ย!!” สร้อยทองสบถหัวเสียแทบจะบ้า

เมื่อทัฬห์ไม่ช่วย สร้อยทองหันมาโอดครวญร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าอ้อนวอนให้เฟื่องลดาช่วยพูดกับทัฬห์ ไม่อย่างนั้นตนต้องแย่แน่ๆ เฟื่องลดาพูดอย่างลำบากใจว่า

“ลดาสงสารน้าสร้อยนะคะ แต่ลดาก็ไม่รู้จะทำยังไง น้าสร้อยไปเล่นการพนันทำไมล่ะคะ คราวคุณพ่อของลดาก็น่าจะเป็นบทเรียนให้น้าสร้อยได้แล้ว”

สร้อยทองอ้างว่าตนถูกหลอก ลดาก็รู้ว่าตนไม่ชอบเรื่องพวกนี้ เฟื่องลดาถอนใจบอกว่าถ้าขนาดทัฬห์ยังไม่ช่วยแล้วตนจะช่วยได้ยังไง

สร้อยทองด่าทัฬห์ว่าเค็ม งก พวกคนรวยมันไม่เคยเห็นใจเราเลย เฟื่องลดาบอกว่าคราวก่อนเขาก็ช่วยเราตั้งห้าล้านแล้ว สร้อยทองสวนทันทีว่า

“ช่วยก็เพราะได้ตัวลดาแลกไง แต่คราวนี้มันไม่มีผลประโยชน์อะไรแล้ว น้าถึงได้บอกลดาว่าจริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนดีอะไร แค่เขาทำดีนิดๆหน่อยๆ ลดาก็ใจอ่อนเลิกแก้แค้นเขาแล้ว ไม่อย่างนั้นป่านนี้เราก็ถ่ายเทเงินมาได้เยอะแยะแล้ว ก็ไม่ต้องหาเงินด้วยการเล่นพนันแบบนี้”

เฟื่องลดาฟังแล้วอึ้ง ไม่สบายใจ สร้อยทองจึงรีบพูดต่อ