ม่านบังใจ

ทัฬห์ถามว่าแล้วทำไมถึงพาลูกแก้วมาที่นี่ ลูกแก้วบอกว่าอยากมาจับปูลม น้ามณเลยพามา คุณพ่ออย่าดุน้ามณเลย ทัฬห์รับปากว่าพ่อไม่ดุน้ามณ แต่ลูกแก้วต้องเล่าให้ฟังว่าทำไมถึงตัวเปียกอย่างนี้

ลูกแก้วเล่าว่าน้ามณพาลงเล่นน้ำให้ตนว่ายน้ำเล่น น้ามณจะคอยดูอยู่ใกล้ๆ แต่น้ามณเป็นตะคริวที่ขาถูกน้ำซัดล้มลง ลูกแก้วที่ว่ายน้ำเป็นจึงว่ายไปช่วยพาน้ามณเข้าฝั่ง แต่น้ามณปวดขามากลูกแก้วจึงจะไป ตามหาคนมาช่วยก็เจอคุณพ่อ พี่ลดากับอาไทว์พอดี

ทัฬห์ชมว่าลูกแก้วเก่งมากมีสติดี พ่อภูมิใจในตัวลูกมาก เฟื่องลดากอดลูกแก้วไว้บอกว่า

“เพราะลูกแก้วเป็นเด็กดี ลูกแก้วถึงรอดพ้นจากอันตรายทุกอย่างมาได้”

ไทว์พามณฑิรากลับมาที่คอนโดของเธอ มณฑิรารู้สึกผิด ไทว์ปลอบใจว่าเธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ทั้งหมดที่ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่ในที่สุดเธอก็คิดได้แล้ว ตนเชื่อว่าเหตุการณ์ในวันนี้มันเป็นทั้งบทเรียนและบทลงโทษที่เธอจะจดจำมันไปตลอดชีวิต เมื่อมณฑิรายังรู้สึกผิด ไทว์ปลอบใจว่า

“ไม่มีใครไม่เคยทำผิดหรอกครับ แต่ถ้าสำนึกได้และไม่ทำอีก ผมเชื่อว่าพี่ทัฬห์เองก็คงไม่ติดใจอะไรกับเรื่องคืนนี้”

มณฑิรามองหน้าไทว์อย่างไม่แน่ใจ ไทว์พยักหน้ามั่นใจให้เธอคลายกังวล...

คืนนี้เมื่อพาลูกแก้วเข้านอนแล้ว เฟื่องลดากำชับสาให้หมั่นดูลูกแก้วเพราะตัวเปียกหลายชั่วโมงอาจเป็นไข้ได้แต่ตนให้ทานยาลดไข้กันไว้แล้ว

ดวงใจชมว่าคุณครูลดารอบคอบดีจัง แต่ไม่ต้องห่วง คืนนี้ตนกับสาจะคอยดูคุณหนูลูกแก้วเอง เฟื่องลดาพยักหน้าแล้วจะไป แต่เดินได้สองก้าวก็เซล้ม ทัฬห์รับไว้ทันถามว่าเธอเป็นอะไร แต่เฟื่องลดาหมดสติไปแล้ว ดวงใจเร่งให้รีบพาไปหาหมอ เพราะคุณครู ลดาหน้าซีดมาก ทัฬห์อุ้มเฟื่องลดาไปทันที

ooooooo