ม่านบังใจ
ตอนที่ 13
เวลาเดียวกัน ไทว์ขับรถทัฬห์มาอย่างเร็ว ทัฬห์นั่งคู่คนขับมองหลักกิโลที่บอกระยะทางไปชลบุรีอย่างกระวนกระวาย ส่วนเฟื่องลดานั่งอยู่เบาะหลัง ชะเง้อมองข้างหน้าลุ้นๆ
“แน่ใจนะว่าคุณมณพาลูกแก้วมาทางนี้”
“ครับ” ไทว์ตอบสั้นๆอย่างมั่นใจ
ooooooo
ลูกแก้ววิ่งไล่คลื่นเล่นอยู่ที่ชายหาดหัวเราะอย่างร่าเริง มณฑิรามองแววตาร้าย ยุว่า
“เล่นแค่นี้จะไปสนุกอะไรจ๊ะ ลูกแก้วก็ว่ายน้ำเป็นนี่”
“แต่มันมืดแล้วนะคะ ลูกแก้วกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ น้ามณว่ายน้ำไม่เป็นยังไม่กลัวเลย” พูดพลางจูงลูกแก้วลุยน้ำลงไป “เห็นไหมคะ เรายังอยู่ตื้นๆเอง”
มณฑิราจูงลูกแก้วลุยน้ำลึกไปเรื่อยๆ ลูกแก้วตามไป หัวเราะแข่งกับเสียงคลื่น
ไทว์ขับรถมาถึงถนนเลียบชายหาด ทั้งสามช่วยกันมองหา พลันทัฬห์ก์ร้องบอกอย่างตื่นเต้น
“นั่นไงรถคุณมณ...คุณมณพาลูกแก้วมาที่นี่จริงๆ แต่ตอนนี้พาลูกแก้วไปไหน”
“ลูกแก้วชอบทะเล ชอบไล่จับปูลม เรารีบไปดูที่ชายหาดกันเถอะค่ะ”
ท้องทะเลเริ่มมืดแล้ว...ทั้งสามรีบลงจากรถมองหา ได้ยินหญิงคนหนึ่งที่ออกจากกลุ่มคนที่มุงกันอยู่คุยกันว่าน่าสงสารจังยังเด็กอยู่แท้ๆ ทัฬห์รีบเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น หญิงคนนั้นบอกว่าเด็กจมน้ำ เฟื่องลดาตกใจถามว่าผู้ชายหรือผู้หญิง
“ผู้หญิงจ้ะ เด็กผู้หญิง”
ทั้งสามวิ่งไปที่กลุ่มคน แหวกเข้าไปเห็นเด็กที่จมน้ำนอนอยู่แต่ไม่ใช่ลูกแก้ว ทั้งสามพากันถอยออกมาเงียบๆ มองหาลูกแก้วอย่างร้อนใจ
“คุณพ่อ...พี่ลดา...อาไทว์” เสียงลูกแก้วร้องเรียกดีใจมาก
ทัฬห์วิ่งเข้าไปกอดลูกแก้ว ชะงักถาม “ลูกแก้ว ทำไมตัวเปียกอย่างนี้”
ที่ชายหาดไม่ไกลนัก มณฑิราเป็นตะคริวนั่งบีบนวดขาอย่างเจ็บปวด ชายเมาสองคนเดินผ่านมา มันมองด้วยสายตาหื่น แล้วตรงลวนลามมณฑิรา
“อย่านะ ไอ้บ้า...ช่วยด้วย” มณฑิราตะโกนสุดเสียง แต่ชายขี้เมาสองคนก็ไม่หยุด มณฑิราพยายามตะกายหนี แต่ถูกมันชกที่ท้องจุกร้องไม่ออกหนีไม่ได้ มันรุมกันเข้าลวนลามอย่างหยาบคาย
ทันใดนั้น ทัฬห์กับไทว์ตรงเข้าเตะมันทั้งสองกระเด็น มันสองคนลุกขึ้นทั้งเมาทั้งเจ็บตะเกียกตะกายหนีไป ทัฬห์รีบเข้าประคองมณฑิรา เธอกอดทัฬห์ร้องไห้สารภาพผิด ลูกแก้วเข้ามาบอกพ่อว่าอย่าดุน้ามณเลย ลูกแก้วเป็นคนชวนน้ามณมาทะเลเองเพราะลูกแก้วอยากจับปูลม
ไทว์บอกว่ามณฑิราเป็นตะคริว ให้ทัฬห์กับเฟื่องลดาพาลูกแก้วกลับไปก่อน ทางนี้ตนจัดการเอง ทัฬห์จึงฝากมณฑิราไว้กับไทว์ ลูกแก้วเข้าไปลา
“น้ามณขา...ลูกแก้วไปก่อนนะคะ”
มณฑิรากอดลูกแก้วขอบใจที่ไม่ทิ้งตนและขอโทษ บอกว่า “น้ามณรักลูกแก้วนะจ๊ะ”
ทัฬห์อุ้มลูกแก้วหันไปพยักหน้ากับเฟื่องลดา แล้วพากันเดินไป มณฑิรามองตามอย่างสำนึกผิด
ooooooo
ทัฬห์ขับรถมือเดียวพาเฟื่องลดากับลูกแก้วกลับ เฟื่องลดานั่งเบาะหลังกับลูกแก้ว เมื่อลูกแก้วหนาวก็ถอดเสื้อแจ็กเกตของตัวเองคลุมให้
ทัฬห์ถามลูกแก้วว่าทำไมถึงได้ออกจากบ้านมากับน้ามณ ลูกแก้วเล่าว่าขณะตนนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่น้ามณก็โทร.เข้ามาถามว่าหายโกรธหรือยังที่น้ามณพูดไม่ดีด้วยวันก่อน พอลูกแก้วบอกว่าหายแล้ว น้ามณบอกอยู่หน้าบ้านเอาตุ๊กตามาให้ แต่กลัวคุณพ่อดุเลยไม่กล้าเอาเข้ามาให้ลูกแก้ว
