ม่านบังใจ
ตอนที่ 1
เฟื่องลดาเอากาแฟไปเสิร์ฟทัฬห์แกล้งทำกาแฟหกใส่เสื้อเขาแล้วพูดหน้าตาเฉยว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ทัฬห์เห็นยังเป็นเด็กก็ไม่ถือสา เฟื่องลดาได้ใจ ยังแอบไปปล่อยลมยางรถอีกล้อหนึ่งอย่างสะใจว่าคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออย่างเขาไม่มีปัญญาเปลี่ยนล้อรถแน่ ทัฬห์รู้ทันเปลี่ยนยางรถเสร็จก็พึมพำ “เด็กหนอเด็ก”
ที่ศาลานั่นเอง เสี่ยนภเจ้าหนี้ใหญ่ของเฟื่องที่หมายตาสร้อยสนมานาน มาคุยเรื่องหนี้สินกับสร้อยทอง เมื่อสร้อยทองผัดผ่อนก็บอกว่า “คุณก็รู้ว่าผมอยากได้อะไรแทนเงิน”
สร้อยทองขอเวลาหว่านล้อมสร้อยสนก่อน เสี่ยให้เวลาไม่เกินหนึ่งเดือน ทัฬห์มาได้ยินการเจรจาต่อรองทั้งหมดเขาจึงเข้าใจว่าทำไมเฟื่องจึงเป็นห่วงเฟื่องลดามาก
คืนนี้เมื่อกลับถึงบ้าน สร้อยสนถามแม่ว่าทำไมชอบให้ตนไปวุ่นวายกับคุณทัฬห์จัง สร้อยทองบอกว่าเพราะตนอยากได้เขาเป็นลูกเขยเพราะดูจากประวัติแล้วเมียตายและมีลูกสาวคนหนึ่งไม่มีอะไรน่าเสียหาย เมื่อเจอคนที่ทั้งรวยและเพียบพร้อมก็เป็นโอกาสดีที่สร้อยสนจะคว้าไว้เพราะเธอเองก็ยังไม่มีแฟน
“แต่สนไม่ได้ชอบผู้ชายขรึมๆนิ่งๆแบบคุณทัฬห์”
“แล้วแกชอบผู้ชายแบบไหน”
สร้อยสนนิ่งแต่ในความคิดนึกถึงไทว์ที่ช่วยจับเด็กวิ่งราวแม่ได้อย่างมืออาชีพและจากไปด้วยท่าทีเรียบง่าย
สร้อยทองรอคำตอบจากสร้อยสนเห็นเงียบไปนานก็รวบรัดว่าเมื่อตัวเองก็ยังนึกไม่ออก ตนจะชงคุณทัฬห์ให้เอง สร้อยสนลุกจากห้องไปเงียบๆ สร้อยทองมองพูดอย่างรำคาญใจว่า
“นี่ถ้าฉันสาวกว่านี้ ฉันจะจับคุณทัฬห์ไว้เสียเอง ไม่ง้อแกหรอก”
ooooooo
เช้านี้ ทัฬห์ทั้งตกใจและแปลกใจที่เข้าไปในห้องของลูกแก้วแล้วเจอแต่ห้องและเตียงที่ว่างเปล่า ต่อมารู้จากดวงใจว่าไทว์มาและพาลูกแก้วไปวิ่งเล่นแต่เช้าแล้ว ทัฬห์จึงเดินไปหน้าตึกอย่างอารมณ์ดี
ทัฬห์เห็นไทว์เล่นกับลูกแก้วอย่างสนุกสนานอยากจะใกล้ชิดลูกแก้วจึงขอเล่นด้วยคนแต่ถูกลูกแก้วปฏิเสธทันที
ไทว์สวัสดีทัฬห์ ถูกพี่ชายแซวว่านึกว่ากลับบ้านไม่ถูกเสียแล้ว
พอดีดวงใจมาบอกลูกแก้วให้หยุดเล่นแล้วไปอาบน้ำทานอาหารเช้าก่อน ลูกแก้วจะเล่นต่อ
ไทว์ปะเหลาะให้ไปทานข้าวก่อนแล้วค่อยมาเล่นต่อ ลูกแก้วจึงยอมแต่ไม่วายพูดกระทบพ่อว่า
“อาไทว์ต้องไม่โกหกเหมือนคุณพ่อนะคะ”
ไทว์หันมองทัฬห์เห็นพี่ชายทำหน้างงๆ และยิ้มเจื่อน จึงรีบรับปากลูกแก้ว และบอกให้ป้าใจ รับตัวไป
“ไปค่ะ วันนี้มีข้าวต้มกุ้ง ของโปรดของคุณลูกแก้วด้วยนะคะ”
“ไชโย...ลูกแก้วชอบทานข้าวต้มกุ้งค่ะ” ลูกแก้วร่าเริงน่ารักมาก
ทัฬห์มองลูกแก้วอย่างไม่ค่อยสบายใจ ไทว์มองพี่ชายอย่างสงสัย จนเมื่อทัฬห์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังไทว์จึงเข้าใจ บอกพี่ชายว่า เห็นพี่เครียดๆ ถ้าเรื่องคดีมีปัญหาอะไรจะให้ตนช่วยก็บอกได้เลย
ทัฬห์บอกว่าก็ไม่ดีเสียทีเดียวหรอกเพราะลูกสาวคนตายโกรธตนมาก แต่พอรู้ว่าลูกสาวคนตายอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปด ไทว์ว่ายังเด็กอยู่ ทัฬห์บอกว่าก็เพราะยังเด็กตนเลยไม่รู้จะปรับความเข้าใจด้วยยังไง ไทว์บอกว่า “สบายมาก เดี๋ยวผมจัดการให้”
“ก็ดีน่ะสิ นายคารมดีพูดเก่งอยู่แล้ว เผื่อลดาจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง”
ไทว์จึงรู้ว่าเด็กสาวคนนั้นชื่อเฟื่องลดา ทัฬห์ชวนคืนนี้ไปงานศพด้วยกัน ถามว่าว่างหรือเปล่า
“เพื่อพี่ทัฬห์ผมว่างเสมอ สาวๆไว้ก่อนได้ครับพี่”
“เมื่อไหร่นายจะมีใครจริงจังสักที ลอยไปลอยมาอยู่ได้”
“ก็เล็งๆไว้บ้างละครับ แต่ยังไม่รีบ อ๋อ...แต่ผมเอารถไปเองนะ เพราะขากลับผมจะเลยไปหาสาวๆหน่อย”
