ม่านบังใจ

ไทว์กลับเข้าไปในศาลา ทัฬห์ถามว่าไปไหนมา ไทว์พูดอย่างภูมิใจว่าไปทำสัญญาสงบศึกมาและทุกอย่างเรียบร้อยง่ายกว่าปอกกล้วยเข้าปากอีก ทัฬห์ตื่นเต้นถามว่านายไปพูดยังไง

ไทว์คุยว่าของแบบนี้มันต้องมีทริก เอาใจเขามาใส่ใจเรา ถามอวดๆว่า

“พี่รู้ไหมผมกับเด็กคนนั้นยังจับมือเป็นเพื่อนกันด้วยนะ พี่สบายใจได้ ต่อไปนี้ผมรับรองว่าเฟื่องลดาจะไม่ออกฤทธิ์ออกเดชอะไรกับพี่อีกแน่นอน”

“แน่ใจ”

“พันเปอร์เซ็นต์ครับ” ไทว์ยิ้มกระหยิ่ม ทัฬห์อึ้งมองน้องทึ่ง

พระสวดเสร็จ ทัฬห์กับไทว์ไหว้ลาเจ้าภาพขอตัวกลับ เฟื่องลดากับกานดาจับตาดูอยู่ กานดาถามว่า “ทำแบบนี้เขาเรียกว่าล้วงคองูเห่าเลยนะ แกนี่กล้าจริงๆ”

“ฉันไม่กลัวหรอก รู้จักเฟื่องลดาน้อยไปซะแล้ว” เฟื่องลดาปัดมือไปมาท่านักเลงแต่ดูน่ารักมากกว่า

ไทว์ขับรถออกไปไม่นานก็ถูกทั้งคนบนรถและท้องถนนพากันมองอย่างสมเพช บางคนถึงกับแฉลบ

มอเตอร์ไซค์เข้ามาด่า “ไอ้โรคจิต”... “ไอ้คนวิตถาร”

ไทว์งงว่าเกิดอะไรขึ้น พอดีได้รับโทรศัพท์จากทัฬห์ถามว่า “นายทำบ้าอะไรของนายฮึ”

ไทว์ถามว่าอะไร ทัฬห์บอกว่าข้างหลังรถเขา บอกให้ไปจอดรถที่ปั๊มข้างหน้าก่อนเลย

ไทว์มองหาปั๊มพอเจอก็เลี้ยวรถเข้าไปจอด ทัฬห์เลี้ยวตามเข้าไปจอดข้างๆรีบลงไปถามว่า นายเล่นพิเรนทร์อะไรเนี่ย พลางลากไทว์ไปดูที่หลังรถ

“เฮ้ย...” ไทว์ร้องลั่นเมื่อเห็นกางเกงในสีสดบาดตาหลายตัวติดเรียงกันท้ายรถ “ใครแกล้งวะเนี่ย... ใครวะ กล้ามาล้วงคองูเห่าแบบนี้”

ทัฬห์ถามว่าเขาไปจอดรถที่ไหนบ้าง ไทว์บอกว่าที่วัด เชื่อว่าต้องเป็นฝีมือเด็กวัดแน่ๆ ทัฬห์บอกว่าไม่ใช่เด็กวัดหรอก  น่าจะเป็นฝีมือเพื่อนใหม่ของเขามากกว่า เพราะเมื่อวานตนก็โดนเจาะยางวันนี้คงเปลี่ยนเป้าหมาย

“ยัยตัวแสบ มิน่า ทำไมถึงพูดง่ายจัง” ทัฬห์ย้ำว่าตนบอกแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่หมู “ยัยเด็กบ้าเอ๊ย... อย่าให้เจออีกนะ นี่มีใครถ่ายคลิปไว้หรือเปล่าก็ไม่รู้ หมดกันนายไทว์เอ๊ย...” ไทว์ทั้งโกรธทั้งขำ