ม่านบังใจ
ตอนที่ 1
ฝ่ายสร้อยทอง พอรู้ฐานะที่แท้จริงของทัฬห์ก็ขอโทษและเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือเรียกทัฬห์ว่าท่านทุกคำ ซ้ำตำหนิว่าตนเตือนคุณเฟื่องเรื่องชอบเดินคุยโทรศัพท์แล้วแต่เขาไม่เชื่อแล้วก็เกิดเรื่องจนได้ทำให้ท่านต้องเสียเวลา ทัฬห์ขอร้องให้เรียกชื่อตนแทนคำว่าท่าน และเป็นฝ่ายขอโทษสร้อยทองบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุจริงๆ
สร้อยทองทำท่าจะชวนทัฬห์คุยอีกยาว จนสร้อยสนเตือนว่าให้ออกไปดูลดาหน่อยไหม สร้อยทองก็ตำหนิทันทีว่าโทร.ไปตั้งนานแล้วทำไมยังไม่มาใช้ไม่ได้เลยขนาดพ่อจะเป็นจะตายยังไม่รู้จักเป็นห่วง
สร้อยสนบอกว่าวันนี้ที่โรงเรียนมีกีฬาสีคงยังยุ่งอยู่ สร้อยทองเลยจะอยู่คุยกับทัฬห์ต่อ แต่ทัฬห์ขอตัวไปโทรศัพท์เรื่องงาน พอทัฬห์ไป สร้อยสนติงแม่ว่าเปลี่ยนท่าทีกับคุณทัฬห์เร็วมากไป เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราเห็นว่าเพราะเขารวย
“ใช่...ก็เพราะเขารวยน่ะสิ แกจะให้ฉันไปจิกกัดเขาได้ยังไง ฉันก็ทำถูกแล้วนี่ อ่อนน้อมถ่อมตนกับเขามากๆ เขาจะได้เห็นใจให้ค่าทำขวัญเราเยอะๆไงล่ะ ฉันทำผิดตรงไหน”
สร้อยทองลอยหน้าฉอดๆแล้วสะบัดไปนั่งจนสร้อยสนอึ้ง
ooooooo
เฟื่องลดาไปถึงโรงพยาบาลทั้งที่อยู่ในชุดดรัมเมเยอร์ ถามเจ้าหน้าที่ว่าห้องฉุกเฉินอยู่ไหน เจ้าหน้าที่บอกว่าอยู่ชั้นสองเชิญขึ้นลิฟต์ด้านหน้านั้นเลย เฟื่องลดาไปกดลิฟต์แต่ลิฟต์ยังไม่มา
เธอจึงวิ่งไปขึ้นบันไดที่ชั้นสอง ทัฬห์แยกจากสร้อยทองแล้วตรงมากดลิฟต์ยืนรอครู่หนึ่งลิฟต์ยังไม่มาจึงเปลี่ยนใจเดินไปจะลงบันไดที่มุมตึก
ขณะที่กำลังเลี้ยวมุมตึกนั่นเอง ก็ถูกเฟื่องลดาที่วิ่งตะบึงมาชนอย่างแรงจนทัฬห์เซไปติดผนังและเฟื่องลดาเองก็ล้มก้นจ้ำเบ้า ทัฬห์ตกใจถลาจะไปช่วยแต่เฟื่องลดาลุกขึ้นอย่างเร็วยกมือไหว้
“ขอโทษค่ะ เอ้อ ห้องฉุกเฉินตรงไหนคะ”
“ทางนั้นครับ”
ทัฬห์ผายมือไปทางห้องฉุกเฉิน เฟื่องลดาวิ่งอ้าวไปอย่างเร็ว ทัฬห์มองตามไปอย่างสงสัย
ที่หน้าห้องฉุกเฉิน สร้อยทองกับสร้อยสนยังคงนั่งรอฟังข่าวเฟื่องอย่างกระวนกระวายใจ สร้อยสนบ่นว่าทำไมช้าจังเมื่อไหร่หมอจะออกมาสักที ถูกสร้อยทองเหน็บว่า ทำท่าอย่างกับคุณเฟื่องเขาเป็นพ่อแท้ๆของแก
“ถึงคุณลุงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆแต่ก็มีพระคุณยิ่งกว่าพ่อแท้ๆของสนอีก แม่ก็รู้นี่คะ พ่อแท้ๆยังทิ้งสนไปอย่างไม่ไยดี ถ้าเราไม่ได้คุณลุง เราสองคนคงแย่”
“รู้แล้วๆ พอที เลิกพูดได้แล้ว แกอยากจะห่วงก็ห่วงไป ฉันไม่ได้ว่าอะไร”
สร้อยทองตัดบทอย่างรำคาญ ก็พอดีเฟื่องลดาวิ่งพรวดเข้ามาถามทั้งสองว่าพ่อเป็นยังไงบ้าง สร้อยทองบอกว่ายังไม่รู้ ตนก็รออยู่ เป็นห่วงพ่อหนูจะแย่อยู่แล้ว มองเฟื่องลดาที่แต่งหน้าและแต่งชุดดรัมเมเยอร์อย่างพินิจพิเคราะห์
“ลดา...แต่งตัวแต่งหน้าแบบนี้สวยมากเลยนะจ๊ะ น้าขอถ่ายรูปไว้หน่อย”
เฟื่องลดายิ้มฝืนๆให้สร้อยทองถ่ายไว้หลายรูป
ทัฬห์ยืนดูและได้ยินสร้อยทองเรียก “ลดา...” ก็ฉุกคิดถึงคำฝากฝังของเฟื่องก่อนหมดสติ เขาพึมพำ... “ลดา...” มองเฟื่องลดาอย่างพินิจพิจารณา พอดีหมอเดินออกมา เฟื่องลดาถลาเข้าไปถามว่าพ่อเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยแล้วใช่ไหม ทั้งสามมองหน้าหมออย่างร้อนใจรอคำตอบ
“เสียใจด้วยนะครับ หมอพยายามเต็มที่แล้ว”
“ไม่จริง...” เฟื่องลดาร้องสุดเสียงแล้วเป็นลม
ไปทันที ทัฬห์รับไว้ทัน เขามองหน้าเธอในอ้อมแขนอย่างสงสาร สะเทือนใจ และรู้สึกผิดมาก...
ooooooo
