ม่านบังใจ
ตอนที่ 1
ooooooo
ที่ห้องยิมของโรงเรียนแห่งหนึ่งที่ถูกดัดแปลงเป็นห้องแต่งตัวของบรรดาเชียร์ลีดเดอร์กีฬาสีของโรงเรียน
มุมหนึ่ง ช่างกำลังแต่งหน้าให้เฟื่องลดา ซึ่งจะเป็นดรัมเมเยอร์ควงคทานำขบวนพาเหรดสีของตนลงสนามแข่งกับสีอื่นๆ เพื่อนๆต่างชมกันอย่างตื่นเต้นว่าเฟื่องลดาสวยมาก
“รับรองว่าขบวนพาเหรดสีของเราต้องได้ที่หนึ่งแน่ แค่ดรัมเมเยอร์เราก็กินขาดแล้ว” กานดาท่าทางทอมๆห้าวๆ เพื่อนคู่ใจของเฟื่องลดาฟันธง บอกเฟื่องลดาว่า “แกต้องเต็มที่เลยนะเพื่อน เอาถ้วยขบวนพาเหรดที่หนึ่งมาให้พวกเราให้ได้นะ”
“เออ ฉันน่ะเต็มที่อยู่แล้ว”
พอดีเพื่อนสตาฟฟ์วิ่งเข้ามาเร่งให้รีบออกไปตั้งขบวนเพราะอีกสิบนาทีงานจะเริ่มแล้ว ทุกคนจึงรีบออกไปตั้งแถวรอ
เฟื่องลดาแต่งตัวเสร็จ เตรียมจะออกไป ฉุกคิดได้ถามกานดาว่าโทรศัพท์ของตนล่ะ กานดาบอกว่าอยู่ใน กระเป๋าที่โต๊ะ เฟื่องลดาวิ่งไปที่กระเป๋าบอกว่าขอโทรศัพท์หาพ่อหน่อย...
เฟื่องลดาหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทร.ออก พอดีเพื่อนที่เก็บของเสร็จหันวิ่งพรวดออกไปชน
เฟื่องลดาอย่างจังจนโทรศัพท์ตกพื้น
“เฮ้ย...” เฟื่องลดาตกใจมาก
“เฮ้ย!” ทัฬห์ร้องในวินาทีเดียวกันด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อรถชนร่างของเฟื่อง พ่อของเฟื่องลดาที่กำลังเดินคุยโทรศัพท์ก้าวลงจากทางเท้าจะข้ามถนนจนร่างเฟื่องลอยขึ้นและตกลงมาอย่างแรงท่ามกลางเสียงหวีดร้องของผู้คน
เฟื่องลดาหยิบโทรศัพท์ขึ้น หน้าจอแตกแต่ยังมีรูปของเฟื่องลดาในชุดนักเรียนกอดกับพ่อยิ้มแย้มมีความสุข พริบตาเดียวจอโทรศัพท์ก็ดับวูบ เฟื่องลดาพยายามเปิดอีกแต่เปิดไม่ได้แล้ว พอดีสตาฟฟ์มาเร่งให้รีบไปตั้งขบวน เฟื่องลดารีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้ววิ่งตามเพื่อนๆไป
เวลาเดียวกัน ทัฬห์รีบเปิดประตูรถลงมาเห็นเฟื่องนอนคว่ำหน้าอยู่ เลือดเต็มตัว เขาถลาเข้าประคองพยายามบอก
“คุณครับ ทำใจดีๆไว้นะครับ ผมจะพาคุณส่งโรงพยาบาล” พลางเงยมองกลุ่มคนที่เริ่มเข้ามามุง “ใครก็ได้ครับ ช่วยผมประคองคนเจ็บขึ้นรถหน่อย”
นักศึกษาคนหนึ่งรีบเข้าไปช่วย
เฟื่องยังมีสติ เขายกมือจับแขนทัฬห์พยายามพูดอย่างอ่อนแรง
“ลดา...”
ทัฬห์ถามว่าจะให้ตนโทร.บอกคนที่ชื่อลดาใช่ไหม เดี๋ยวส่งเขาไปโรงพยาบาลแล้วจะตามให้
“ถ้า...ผม...ไม่รอด...ฝาก...ลดาด้วย”
เฟื่องมองหน้าทัฬห์รอคำตอบ มือที่จับแขนทัฬห์บีบแรงขึ้นด้วยแรงครั้งสุดท้าย
“ครับ ผมสัญญา” ทัฬห์รีบบอก สิ้นเสียงทัฬห์ เฟื่องหลับตาคอพับ นักศึกษาที่มาช่วยเร่งให้รีบเถอะคุณลุงหมดสติแล้ว ทั้งสองรีบประคองร่างเฟื่องไปที่รถ
เวลาเดียวกัน...ที่สนามกีฬาโรงเรียน เฟื่องลดาเดินนำขบวนพาเหรดสีลงสนามอย่างสง่างาม เฟื่องลดาควงคทาอย่างสวยงามท่ามกลางเสียงกรี๊ดอย่างตื่นเต้นรอบสนาม เฟื่องลดาทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถแต่สายตาอดมองไปที่เต็นท์ผู้ปกครองไม่ได้ พยายามมองหาพ่อไปทั่ว แต่ก็ต้องผิดหวัง...
ooooooo
เวลาเดียวกัน ทัฬห์อยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเขามองไปที่ประตูห้องอย่างกังวล ครู่หนึ่งนึกขึ้นได้รีบล้วงกระเป๋าเสื้อสูทแล้วชะงักเมื่อสัมผัสเลือดของเฟื่องที่เปื้อนเสื้อ เขาถอดเสื้อพับครึ่งวางข้างตัวแล้วเดินไปจากหน้าห้องฉุกเฉินโทร.ไปที่โรงเรียนลูกแก้ว
ทัฬห์ขอโทษที่มาร่วมงานไม่ได้ เพราะรถเกิดอุบัติเหตุ รบกวนอาจารย์ช่วยบอกลูกแก้วด้วย
