ม่านบังใจ

เฟื่องลดาเป็นลมนอนพักอยู่ในห้องผู้ป่วย มีสร้อยสนเฝ้าอยู่อย่างห่วงใย พอเฟื่องลดาลืมตารู้สึกตัวก็ลุกพรวดขึ้นนั่งทันที สร้อยสนรีบจับตัวไว้บอกให้ช้าๆ

เฟื่องลดาเล่าว่าตนฝันร้ายมาก ฝันว่าพ่อตายแล้ว สร้อยสนอึ้งพูดไม่ออก เฟื่องลดายกมือลูบหน้าตัวเอง ถามว่าตนเหนื่อยที่เดินพาเหรดจนเป็นลมใช่ไหม โล่งอกไปทีที่เป็นแค่ความฝัน

สร้อยสนตั้งหลัก พูดช้าๆอย่างเห็นใจว่าลดาไม่ได้ฝัน ทุกอย่างเป็นความจริง คุณลุงเสียแล้ว ลดาถึงได้เป็นลม เฟื่องลดาเงียบงันไปจนสร้อยสนไม่สบายใจขอให้พูดอะไรสักหน่อย

“พ่ออยู่ไหนคะพี่สน ลดาอยากเจอพ่อ”

สร้อยสนข่มน้ำตากลั้นสะอื้นพยักหน้าเบาๆ แล้วพาเฟื่องลดาไปพบกับความเป็นจริงที่ห้องพักศพ ก่อนเปิดผ้าคลุมศพออก สร้อยสนบอกให้เฟื่องลดาทำใจดีๆไว้ คุณลุงท่านได้พักแล้ว

เฟื่องลดาผวากอดร่างเฟื่องร้องไห้โฮ ทัฬห์กับสร้อยทองเข้ามาเงียบๆ

เฟื่องลดากอดร่างเฟื่อง บอกให้พ่อตื่นขึ้นมาดูตนเดินพาเหรด พ่ออยากเห็นตนใส่ชุดดรัมเมเยอร์ ตนได้ใส่แล้ว พ่อลืมตามาดูสิ ตนอยากถ่ายรูปกับพ่อ...

สร้อยสนร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ ทัฬห์มองอย่างสะเทือนใจ มีแต่สร้อยทองที่เดินเข้าไปประคองเฟื่องลดาขึ้นมาบอกว่า

“ลดา...อย่าทำแบบนี้เลยจ้ะ คุณพ่อไปสบายแล้ว อย่าให้ท่านเป็นห่วงนะ”

“ลดาไม่อยากให้พ่อตายค่ะน้าสร้อย ทำไมพ่ออายุสั้นแบบนี้” เฟื่องลดาหันซบอกสร้อยทองร้องไห้สะอึกสะอื้น

“นี่ถ้าไม่เดินไปคุยโทรศัพท์ไปก็คงไม่โดนรถชนหรอก น้าเตือนหลายครั้งแล้ว เฮ้อ...”

เฟื่องลดาชะงัก ผละจากสร้อยทองถามอย่างเอาเรื่องว่าคนที่ขับรถชนพ่ออยู่ไหน สร้อยทองอึกอักไม่พูดแต่มองไปที่ทัฬห์ พอเฟื่องลดามองตามไป ทัฬห์บอกอย่างสุภาพบุรุษยอมรับผิดว่า

“ผมเป็นคนขับรถชนคุณพ่อของหนูเอง ผมจะชดใช้...”

“ชดใช้เหรอ” เฟื่องลดาขัดขึ้นทันควัน ปราดเข้าทุบตีทัฬห์อย่างสติแตกโดยทัฬห์ไม่ตอบโต้อะไรเลย “ไม่มีอะไรมาชดใช้ชีวิตพ่อของฉันได้ คนเลว คนใจร้าย ฆ่าพ่อฉันทำไม”

สร้อยทองด่าเฟื่องลดาว่าทำบ้าอะไร หยุดเดี๋ยวนี้ พลางดึงออกไป สร้อยสนหายตกใจก็เข้าไปช่วยแม่และห้ามเฟื่องลดา แต่เฟื่องลดาไม่หยุด สร้อยทองจึงตบหน้าฉาดใหญ่จนเฟื่องลดาชะงัก

“ฟังให้ดีนะลดา คุณทัฬห์ไม่ได้เป็นคนผิด มีพยานเห็นเหตุการณ์หลายคนว่าพ่อเราเดินคุยโทรศัพท์จนไม่เห็นสัญญาณไฟ เป็นใครก็ชนทั้งนั้น ตั้งสติให้ดี เลิกทำร้าย เลิกต่อว่าคุณทัฬห์ได้แล้ว เข้าใจไหม”

เฟื่องลดาหยุดทุบตีแต่ยังกำมือจ้องจิกทัฬห์อย่างเจ็บใจโกรธแค้น ทัฬห์ได้แต่มองอย่างไม่สบายใจ

ooooooo

ทัฬห์กลับถึงคฤหาสน์แล้วแต่ยังนั่งหลับตาซึมเครียดอยู่ในรถ...

ภาพและเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเฟื่องลดายังตามหลอนเขาอยู่ตลอดเวลา คำถามที่ว่า “ฆ่าพ่อฉันทำไม” เหมือนตราบาปที่บาดลึกในชีวิตของเขา

พอลืมตาขึ้นก็เห็นดวงใจแม่บ้านเก่าแก่ยืนมองอยู่หน้าตึกท่าทางไม่สบายใจ เขารีบเปิดประตูรถลงไปถามว่ามีอะไรหรือเปล่ามารอรับตนถึงรถ

ดวงใจเล่าว่าหนูลูกแก้วกลับจากที่โรงเรียนแล้วยังไม่ยอมทานอะไรเลย ถามก็ไม่ยอมตอบ ทัฬห์บอกว่าคงโกรธตน เดี๋ยวตนไปจัดการเอง ป้าไปพักผ่อนเถอะ

ทัฬห์เดินไปที่ห้องอาหาร เห็นสาผู้ช่วยดวงใจและคนรับใช้ของทัฬห์กำลังปะเหลาะให้ลูกแก้วที่นั่งกอดอกปากยื่นหน้าบูดให้ทานข้าว ทัฬห์พยักหน้าให้สาออกไป แล้วเดินเข้าไปจะโอบกอดลูกแก้ว ลูกแก้วจะลุกหนี ทัฬห์รีบคว้าตัวไว้ ทรุดตัวลงพูดอย่างอ่อนโยน จริงจัง