ม่านบังใจ

“โรงแรมพฤทธานนท์” เป็นโรงแรมหรูใจกลางเมืองที่มีรถไฟฟ้าวิ่งผ่านไปมาและการจราจรบนพื้นถนนก็คลาคล่ำด้วยรถยนต์หรูหราหลากหลาย ผู้คนสัญจรไปมาอย่างเร่งรีบวุ่นวาย

แต่ภายในโรงแรมหรู ตบแต่งดูดีมีสไตล์แนวอนุรักษ์ อบอวลด้วยกลิ่นอายความเป็นไทยที่สงบร่มเย็น

ทัฬห์ พฤทธานนท์ หนุ่มใหญ่เจ้าของโรงแรมที่รับมรดกมหาศาลจากครอบครัว เขารวย หล่อ เท่ และเป็นสุภาพบุรุษ เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบยิ่ง

เช้านี้ทัฬห์เข้าห้องฟิตเนสที่อยู่ติดกับสระว่ายน้ำตามปกติ เมื่อออกกำลังกายเสร็จเขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดเหงื่อ พลางเดินไปเปิดประตูด้านข้างสระว่ายน้ำออกไป

เขามองไปที่สระว่ายน้ำเห็นแหม่มวัยกลางคนเข้ามาที่สระว่ายน้ำ ทาครีมกันแดด ดูแลชุดแล้วค่อยๆ หย่อนตัวลงว่ายน้ำในสระอย่างสบายใจ

ทัฬห์เดินผ่านไปสบายๆ ผ่อนคลาย ทันใดเขาก็ชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงแหม่มตะโกนสุดเสียง

“Help me...Help me...”

ทัฬห์หันขวับ เห็นแหม่มกำลังผลุบโผล่อยู่กลางสระ เขาวางสัมภาระและถอดรองเท้าผ้าใบอย่างเร็ว กระโจนลงสระว่ายน้ำพุ่งไปช่วยแหม่มทันที เขาประคองแหม่มพามาขึ้นขอบสระไปนั่งที่เก้าอี้ริมสระ ผู้จัดการโรงแรมและเจ้าหน้าที่โรงแรมวิ่งเข้ามาดูอย่างตกใจ

“ขอบคุณ...มากๆ...ที่...ช่วยฉัน” แหม่มพูดช้าๆ อย่างไม่หายตื่นเต้น

ทัฬห์แปลกใจถามว่าพูดภาษาไทยได้ด้วยหรือ แหม่มบอกว่านิดหน่อยเพราะมาเมืองไทยบ่อย ทัฬห์ยิ้มแล้วหันไปพูดกับผู้จัดการเรียบๆว่าน่าจะหาเจ้าหน้าที่มาคอยดูแลบริเวณสระน้ำด้วย แม้ว่านักท่องเที่ยวส่วนใหญ่จะว่ายน้ำเป็น แต่ก็อาจเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอย่างวันนี้ขึ้นได้

ผู้จัดการรับคำว่าจะจัดการภายในวันนี้เลย ทัฬห์พยักหน้า ฝากดูแลแขกต่อด้วย แล้วขอตัวไปหยิบโทรศัพท์และรองเท้าที่ถอดไว้ พนักงานรีบไปช่วยหยิบทั้งโทรศัพท์และรองเท้าแล้วส่งโทรศัพท์ให้อย่างนอบน้อม บอกว่าตนจะถือรองเท้าให้เอง แต่ทัฬห์ให้ส่งรองเท้ามาด้วยตนถือเองได้ พนักงานจึงส่งให้อย่างนอบน้อม

แหม่มมองทัฬห์อย่างชื่นชม ถามผู้จัดการว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

“คุณทัฬห์ พฤทธานนท์ เจ้าของโรงแรมนี้ครับ”

“หล่อ เก่ง ใจดี เพอร์เฟกต์มากๆ”

แหม่มเอ่ยอย่างชื่นชม ผู้จัดการโรงแรมยิ้มอย่างภูมิใจ

ooooooo

ทัฬห์เดินจากมาไม่นาน ก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงเรียนของลูกแก้ว ลูกสาววัยกำลังน่ารัก เขารีบรับสายด้วยความแปลกใจ

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะคุณทัฬห์ ต้องขอโทษที่โทร.มารบกวนนะคะ แต่น้องลูกแก้วงอแงไม่ยอมซ้อมการแสดงน่ะค่ะ” ทัฬห์ถามว่าทำไม “น้องอยากให้คุณทัฬห์มาดูด้วยค่ะ”

ทัฬห์ถามว่าวันนี้แค่ซ้อมไม่ใช่หรือ ตนตั้งใจจะไปดูวันแสดงจริงอยู่แล้ว อาจารย์บอกว่าใช่ แต่วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่ เราจะแต่งตัวแต่งหน้าเหมือนวันจริงทุกอย่าง ผู้ปกครองท่านอื่นๆมาดูการซ้อมด้วย น้องคงอยากถ่ายรูปกับคุณพ่อ

ทัฬห์ถามว่าซ้อมกี่โมง พออาจารย์บอกว่าแปดโมงครึ่ง เขาถามอีกว่าตอนนี้ลูกแก้วทำอะไรอยู่ อาจารย์บอกว่ากำลังแต่งหน้าอยู่ เขารับปากทันทีว่าตนจะรีบไป

ทัฬห์ไปที่ห้องพัก อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุด หล่อภูมิฐาน เป็นนักบริหารเต็มตัวแล้วรีบขับรถออกไป ดูนาฬิกาแล้วคาดว่าป่านนี้ลูกแก้วคงแต่งตัวเสร็จแล้ว เห็นถนนข้างหน้าค่อนข้างโล่ง จึงเหยียบคันเร่งเร็วขึ้น แต่ก็ยังขับด้วยความระมัดระวังเต็มที่